به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ نهادهای صنفی باید مبتنی بر یک الگو صحیح برای مطالبه حقوق اقشار مختلف فعال شوند. نظام پزشکی، نظام مهندسی، کانون وکلا و اتاق بازرگانی چند نمونه از الگوی غلط برای مطالبات مدنی هستند چراکه این نهادها برآمده از آراء اعضای یک صنف هستند اما در یک روند طولانی و فاسد، دارای اختیارات حاکمیتی گسترده از تعرفه‌گذاری و نظارت تا قیمومیت و حتی حق قضاوت شده‌اند. الگوسازی صحیح یعنی مطالبه حذف این ساختارهای فسادزا و نه گسترش آن به اقشار دیگر نظیر پرستاران، کارگران و ...
بجای رسمیت بخشیدن به تشکلهای غیرقانونی با گرایشات انحرافی سیاسی، فکری باید تشکلهای موجود اقشار توانمند‌سازی شوند: یک سنخ، جایگاه ارائه مطالبات سیاسی، فرهنگی، اجتماعی متناظر با هر قشر است که نمود آن بسیج اقشار و انجمن‌های اسلامی اند اما مع‌الاسف همان دست‌های کثیفی که دنبال سیاست‌زدایی از دانشگاهها بودند، در سایر اقشار موفق شده‌اند آنرا اجرایی کنند، حذف مطالبه از زبان انقلابی‌ها یعنی باز کردن راه برای نفوذی‌های چپگرا یا لیبرال.
سنخ دیگر نهادهای صرفا صنفی است که با عناوین شوراهای صنفی، شوراهای اسلامی کار و ... متبلور است. باید در یک بازنگری جامع قانونی، دخالتهای ناحقی که توسط دولت یا کارفرمایان در شوراهای اسلامی کار یا مشابه آن در سایر اقشار صورت می‌گیرد، غیرممکن شود تا این نهادها نماینده واقعی مطالبات صنفی باشند و از طرفی نباید با عدم تنظیم تمهیدات قانونی مستحکم در گزینش‌ها اجازه داد این شوراهای اسلامی کار همانند شوراهای صنفی دانشگاهها به محل رشد کمونیست‌های آمریکایی و ضدانقلابان چپگرا بدل شوند که میدان‌دار اغتشاشات ۹۶ و فتنه ۹۸ بودند. تعادل در این امر هرچند سخت اما راهگشاست.
نویسنده: امید نیکو
