به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از جهان، وی که اخیراً با برپایی نمایشگاه عکس و مهمانان ویژه اش دوباره خبر ساز شده است در توضیحاتی که در برخی روزنامه ها منتشر شده بر مشی مخالفت خود با دولت تاکید نموده و تلویحاً از اسفندیار رحیم مشایی دفاع نموده است.
در بخشی از نامه هدیه تهرانی آمده است:
نمایشگاه آبانگان من که دیروز در خانه هنرمندان نمایش آن پایان گرفت نیز حاشیه های بسیار داشت که در دو جبهه گسترش یافته است؛ یکی نقدها و تحلیل هایی است که منتقدان حوزه تجسمی و عکاسان حرفه یی کشور به آن داشته و دارند و اصولاً درباره ماهیت و کیفیت عکس ها می گویند و می نویسند. در این مورد همان طور که قبلاً هم گفتم از آنجایی که ادعایی در تکنیک ندارم و این نمایش را تلاشی در راه بروز علاقه ام به جزییات طبیعت می دانم، بدون انعکاس هر نوع واکنشی این دسته مطالب را دنبال می کنم. دوستانی که رفتار مرا در سال های حضورم در سینما دنبال کرده اند و به خصوص نویسندگان و منتقدان عزیز مطبوعات بهتر می دانند که همواره از پاسخگویی به نقدها و شایعات پرهیز کرده ام و چندان نیز تمایلی به پرگویی در حیطه کار خود نداشته ام. حال نمی دانم این رویکرد تا چه حد مثبت است ولی تا به حال که این گونه بوده...
اما درباره نمایشگاه آبانگان اتفاق روی دیگری به خود گرفته است. غیر از نقدها که غالباً نیز منفی است و البته باز هم کمتر معطوف به خود کارها، بیشتر متمرکز است بر اینکه چرا اصلاً بازیگران و سینمایی ها به عکاسی روی آورده اند و حاشیه اصلی هم ذکر مبالغی است که به عنوان هزینه های نمایشگاه صرف شده است و اینکه گفته می شود بخش اعظم این هزینه ها از سوی دولت و نهادهای وابسته به آن پرداخت شده. نقل چنین حرف هایی است که باعث می شود با خود فکر کنم یک بار برای همیشه به این پرسش ها که ذهن عده یی را در زمانه حاضر به خود مشغول کرده، پاسخ گویم. سوالی که نه باید به گوش من می رسید و نه به ذهن شما خطور می کرد. مگر در ایران زندگی نمی کنیم. مگر بخشی از زمان خود را مقابل صدا و سیمای جمهوری اسلامی صرف نمی کنیم. مگر انبوهی از همکاران سینما و تئاتر درآمدی از ساخت آثارشان با این سازمان ندارند. مگر در سینما برای ساخت هر فیلم و تامین بودجه مجبور به اخذ وام از بنیاد فارابی و سایر مراکز دولتی نیستیم. مگر ما برای چاپ و نشر و ساخت هر اثر هنری با وزارت ارشاد سر و کار نداریم. مگر شهروندان این مملکت با سازمان های آب و برق و کشتیرانی و میراث فرهنگی می توانند کاری نداشته باشند. حال خوب می دانم که بسیاری از هموطنانم این روزها از همه چیز عصبانی هستند و هرگونه تماسی با مراکز دولتی را از سوی هنرمندان و امثال من تاب نمی آورند. اینجاست که لازم می دانم دقایقی آنها را به تامل دعوت کنم. ضمن اینکه این گروه از دوستان که بسیار هم در امور رسانه یی توانا هستند با مروری بر موضع گیری های سیاسی و انتخاباتی در ماه های منتهی به انتخابات به حتم می توانند بار دیگر مواضع روشن مرا بخوانند و ببینند.
بر خود چندان هم لازم نمی دانم که از تبعات آن مواضع چیز زیادی بگویم که در مقابل شهروندان عزیزی که اعلام صادقانه نظرشان مشکلات بسیاری برایشان به وجود آورده، تنها عقیده ام را گفته ام و می گویم. اما درباره استفاده از منابع تامین مالی نمایشگاه که گویا پرسشی جدی شده؛ پروژه «آبانگان» چهار سالی است که در دوری گزیدن از سینما مرا به خود مشغول داشته بود. تعداد عکس ها زیاد بود و عذر آن را در بروشور نمایشگاه گفته ام و بعد ارائه آنها سختی های خاص خودش را داشت. در مرحله چاپ و قاب کردن مشکل اصلی هزینه های بالا بر من و سایر همکارانی که مرا در این کار یاری کرده اند مشخص شد. گمان ما بر این بود که چاپ و قاب کردن عکس ها، ساخت دکورها و کلیپ ها بیش از صد میلیون تومان تمام نمی شود. روزی که کار تمام شد با صورت حسابی 170 میلیون تومانی تنها برای ساخت دکور و قاب ها روبه رو شدیم. چاره یی نداشتیم که هزینه ها را از جایی تامین کنیم. چند اسپانسر خصوصی اعلام آمادگی کردند ولی کمک مالی آنها موجب می شد برندهای تجاری آنها را نیز تبلیغ کنیم و با خود فکر کردم این کار باعث می شود مضمون آبانگان تحت الشعاع قرار گیرد و در آن صورت نیز عده یی گمان کنند از ابتدا هدف یک کار تجاری بوده است. در این بین بود که متوجه شدیم صندوق تازه تاسیسی در سازمان میراث فرهنگی شکل گرفته که برای انجام پروژه ها به هنرمندان وام می دهد. تاکید می کنم وام. چون چک های بازپرداخت آنها هم پیش از گرفتن وام به آن صندوق به مانند هر نهاد مالی دیگر تحویل داده شد. در مذاکره با صندوق حمایت از هنرمندان آنها موافقت کردند 80 میلیون تومان وام به این پروژه تعلق گیرد. البته وام، یعنی نه 80 میلیون نقدینگی خالص و بلاعوض. همان ابتدا 20 میلیون پول را بابت هزینه های بیمه و تامین اجتماعی کم کردند. سپس 20میلیون دیگر را هم بابت چاپ کاتالوگ و راه اندازی سایت کم کردند و ماند 40 میلیون تومان که هنوز هم آن را به طور کامل به ما پرداخت نکرده اند. من همه جا صادقانه گفتم 220 میلیون تومان هزینه نمایشگاه بوده؛ هزینه چاپ و ارائه عکس ها، قاب ها و کلیپ ها و دکورها و دستمزدهایی که برای حداقل 50 نفر از کسانی که در این پروژه همکاری داشتند پرداخت شد و هیچ جا نگفتم 220 میلیون وام گرفته ام یا کمک بلاعوض و نمی دانم این تعبیرها از کجا آمده است. کاش به همین جا ختم می شد و نمی شنیدم که گفته اند آقای اسفندیار رحیم مشایی خریدار یکی از گران ترین آثار بوده است که اگر می بود من نیز باید مطلع می شدم. و گفته اند ایشان اختصاصاً برای بازدید از این نمایشگاه آمده اند. آیا آقای مشایی رئیس کمیسیون فرهنگی دولت از تئاتر شهر و تمرین های نمایش های خانه هنرمندان به صورت سرزده بازدید نکردند؟ نمی دانم چرا مجموع این حوادثی را که گرد نمایشگاه من رخ داد برخی از دوستان به شنای در مسیر مخالف جریان های مردمی تعبیر کردند. درحالی که تلاش من نمایش تصویر آب، شفافیت و زلالی آن برای مردم بوده است. درست است که نمایشگاه من درباره آب است؛ زلال آب و شفافیت آن ولی تصوری غیر از برای مردم بودن این نمایشگاه نداشته ام و حتی درست یا غلط خانه هنرمندان را به این دلیل برگزیدم که نمایشی برای همه مردمان شهر و کشورم باشد که این روزها خیلی خسته اند.
از این رو به همه خسته نباشید می گویم و امیدوارم توضیحاتم کمی از بار گناهان نکرده ام کاسته باشد و تنها می گویم در این سرزمین کویری با آب دعوا نکنیم.
گفتنی است روزنامه ها و سایتهای اصلاح طلب در روزهای گذشته حملات زیادی را به این بازیگر سینمای کشور به خاطر دریافت کمک از دولت و دیدار مشایی با وی داشته اند.
