به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمدرضا کردلو در ادامه یادداشتی که پیرامون اظهار نظرهای اخیر پیرامون صلح امام حسن(ع) نوشت: غرض چیز دیگری است. روزنامه‌ای از طرفداران دولت تیتر زده بود: «رئیس‌جمهور با اشاره به صلح امام حسن(ع): باید به خواسته اکثریت مردم تن داد».
یک سوال: اکثریت مردم در دوره امام حسن(ع) چه کسانی بودند؟ در تاریخ مسعودی و حاشیه ابن اثیر، ج 6، صفحه 42، خود نویسنده می‌گوید: یک فقر اخلاقی در کوفه و شام و تقریبا دیگر بلاد حاکم بود که خیلی راحت افراد خودشان را می‌فروختند. به محض اینکه خطر جدی پیش می‌آمد؛ جان، مال و آینده‌شان به خطر می‌افتاد یا یک پیشنهاد چرب و شیرین مادی می‌رسید، خیانت می‌کردند.
در واقع اکثریت مردم که رئیس‌جمهور معتقد است امام حسن(ع) به خواسته آنها تن داده است، من جمله از خیانتکارانی بودند که چند سال بعدتر نامشان در کربلا و جزو قاتلان امام حسین(ع) بیشتر شنیده می‌شود.
کسانی که با امام بیعت کرده بودند و پیمان بسته بودند، به راحتی ایشان را تنها می‌گذارند پس صلح امام مجتبی(ع) کوچک‌ترین تلقی و معنایی از تایید سیاست‌های سازشکارانه و برد- برد با معاویه و تعامل با این انسان غاصب فاسد ندارد. کمترین دلیل تاریخی یا سندی یا نقلی از امام حسن(ع) از این باب که ایشان خواسته باشد مشروعیت معاویه را قبول کند، وجود ندارد.
حالا جماعتی که شعار «مرگ بر آمریکا»ی مردم را برنتابیدند، همین مردم را با مردم دوران امام حسن(ع) مقایسه می‌کنند. طبیعی است وقتی شعارهای ضدآمریکایی در مراسم تشییع شهدای غواص سانسور شود، مردم دیده نخواهند شد و یکی در خلال سخنرانی‌اش شرایط امروز را با دوران امام حسن(ع) قیاس خواهد کرد. بله! باید به خواسته مردم تن داد. خب! تن بدهید. مگر نشنیدید که در سه‌شنبه دریایی تهران مردم چه فریاد کردند برای شهدایی که سند جنایت آمریکا بودند. حقیقتا باید تن داد به خواسته مردم؛ وقتی که روی پلاکاردهایشان از تیم مذاکره‌کننده می‌خواهند به آمریکا اعتماد نکند. باید تن داد به خواسته اکثریت مردمی که در خروش تشییع شهدای انقلاب سیاسی امام خمینی(ره) فریاد هیهات منا الذله سر می‌دادند. این مردم کجا قابل قیاسند با ذلیل‌شدگان تاریخ در دوران امام مجتبی(ع)؟
ما حق نداریم برای توجیه سیاست‌هایمان از اهل بیت خرج کنیم. وقتی کربلا درس مذاکره باشد، طبیعی است(و البته تلخ) که صلح امام حسن(ع) بهانه شود برای انعقاد توافق بد با غرب، بهانه شود برای انعقاد توافق با آمریکای جهانخوار؛ قاتل فرزندان این ملت، از 28مرداد 32 تاکنون!
طبیعی است (و البته تلخ) که مردم، همین‌هایی که در 9 دی آمدند، همین‌هایی که انتخابات به انتخابات بیشتر می‌شوند و همین‌هایی که امام درباره آنها گفت: «از مردم حجاز در صدر اسلام برترند» و همین‌هایی که در سه‌شنبه ضداستکباری میدان بهارستان آمدند هم مقایسه شوند با اهالی کوفه سال 40 هجری!
طبیعی است (و البته تلخ).
ما همه توافق می‌خواهیم. توافقی که تحریم‌ها را بردارد، اگرچه این روزها هیچ حرفی از «لغو» تحریم‌ها نیست و آمریکا می‌گوید تا موضوع بازرسی‌ها را حل نکند خبری از لغو تحریم‌ها نخواهد بود اما برای لغو تحریم توافقی باید. توافقی که در آن ایران قیاس نشود با کوفه سال 40. دیگر اینکه اگر مدعی هستند توافق با غرب یک توافق خوب است چه دلیلی دارد که صلح امام حسن را مطرح کنند!
نمی‌دانم چه ربطی دارد این با آن. هدف امام مبارزه با دشمن بود ولی وقتی اطرافیانش خیانت می‌کنند امام نمی‌تواند اهدافش را پیش ببرد. امام با لشکریانش که شیرازه‌اش از هم پاشیده و حتی از خود لشکر کسانی به امام حمله می‌کنند، سخنرانی‌اش را قطع می‌کنند، توهین و ناسزا نثارش می‌کنند، با شمشیر به پایش می‌زنند، چه کار می‌تواند بکند؟ محض اطلاع واقعیت این است که اکثریت مردم دل به وعده‌های معاویه داده بودند و می‌خواستند امام را ترور کنند! حالا مردم روزگار خمینی و خامنه‌ای کجا شباهت دارند به «اکثریت مردم» در دوران امام حسن؟
برگردیم به خط امام که درباره همین صلح امام حسن گفت: آن صلح تحمیلی که در عصر امام حسن واقع شد، آن حکمیت تحمیلی که در زمان امیرالمؤمنین واقع شد و هر دویش به دست اشخاص حیله‌گر درست شد، این ما را هدایت می‌کند به اینکه نه زیر بار صلح تحمیلی برویم و نه زیر بار حکمیت تحمیلی.
ما حق نداریم چیزی که در سیره معصومان نبوده را بیان کنیم. آیندگان و حقیقت تاریخ چه می‌شود پس؟
