دولت «با تدبیر» و مردم زیر میدان «انقلاب»!

خبرنامه دانشجویان ایران: اگرچه دولت یازدهم شعارش «تدبیر و امید» بود و رئیسش اولین جمله انتخاباتی اش این بود که «مملکت نوکر نمی خواهد، مدیر می خواهد» اما رفتارهای دو سال و نیم گذشته دیگر برای کسی محلی از اعراب نگذاشته است که لااقل نمی شود در مورد «تدبیر» دولت چندان محکم نظر داد؛ بلکه می توان در مورد بی تدبیری های متعدد دولت تحلیل های فراوان نوشت.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ شاید بیشترین فشار جریان کارگزاران و تکنوکرات های اطراف هاشمی در دو ساله آخر دولت دهم نداشتن کارشناسی در رفتارهای دولت بود و با همین بهانه سوءمدیریت به سمت ریاست جمهوری حرکت کردند؛ اما در اولین بزنگاه؛ دولت یازدهم نشان داد که ادعای آنها با عمل آنها فاصله ژرفی دارد و تدبیرها بیش از آنکه معطوف به منافع ملی باشد، عطف به منافع گروهی و جناحی داشت. اگر چه دولت در متن روز تنفیذ خود اعلام کرد: «خداوندا، به تو پناه می‌برم از استبداد رأی، عجله در تصمیم، تقدّم نفع شخصی و گروهی بر مصالح عمومی و بستن دهان رقیبان و منتقدان» اما در همان اولین قدم با گذرادن زنگنه در لیست پیشنهادی کابینه خود؛ -اگرچه همگان می دانستند که آمدن او به عرصه اجرایی برابر با زیان بسیار جمهوری اسلامی در کرسنت است- نشان داد روحانی نمی تواند تدابیر خود را منطبق بر منافع ملی تنظیم نماید.

اظهار نظر های خلاف واقع و بی وقت مانند «خزانه خالی» تنها یک روز پیش از مذاکرات هسته ای و یا «توزیع سبد کالا» به شیوه آن چنانی نیز خود موید همین ناکارشناسی رفتار کردن دولت روحانی در حل مشکلات کشور است اما در ماه های اخیر شیب اقدامات نسنجیده دولت روحانی بیش از گذشته شده است. وقتی فشار افکار عمومی به دولت در خصوص نخریدن خودروی بی کیفیت زیاد می شود در یک اقدام ضرب العجلی و بدون هیچ گونه کارشناسی 100هزار وام 25 میلیونی را در جامعه تزریق کرد که بیش از 10 هزار میلیارد تومان نقدینگی را بر حجم نقدینگی جامعه افزود و بر فشار رکود فزونی داد؛ رفتاری که اقتصاددانان طرفدار دولت را هم مجبور کرد علیه سیاست روحانی بتازند.

دقیقا در روزهایی که هوای کلانشهرها از دود و آلودگی مملو شده است و همه می دانند که اگر راه حل برون رفتی از این وضعیت برای جامعه متصور باشد، قطعا رسیدگی به حمل و نقل ریلی و جاده ای است، دولت آورده های مذاکرات هسته ای را در جایی هزینه می کند که نه مشکلاتی حل می شود و نه منفعت عمومی حاصل می شود!

دولت سرمایه بدست آمده را برای خرید هواپیماهایی هزینه کرده است، که بخشی از آن اصلا برای جمهوری اسلامی کارایی ندارد و اگر هم همه کارایی این هواپیما ها را در نظر بگیریم باز تنها 2 درصد از جامعه از آن مرتفع می شوند در حالی که 98 درصد جامعه از آن بی بهره اند و اساسا هواپیما وسیله حمل و نقل عامی برای افراد جامعه نیست، در حالیکه رسیدگی به مترو که هم مصرف کننده بالایی در جامعه دارد و هم راه حل مناسبی برای رفع آلودگی هوا می باشد از دستور کار دولت خارج است.

همه اینها دو پیشفرض را در ذهن متبادر می کند، اول آنکه واقعا چیزی که به عنوان کارشناسی و تدبیر در مدیریت کلان کشور از سوی دولت مردان گفته می شود؛ در بین آنها وجود ندارد و دوم اینکه اراده ای برای حل مشکلات طبقات پایین جامعه وجود ندارد یا به تعبیر دهه هفتادی این جریان، قابلمه به دست ها و افراد زیر میدان انقلاب اهمیتی ندارد و اگر بخشی از آنها زیر چرخ توسعه له شوند، اهمیتی ندارد؛ چرا که اساسا توسعه برای بالا بردن رفاه طبقات پایین جامعه نیامده بلکه تلاشش تقویت طبقات بالادستی جامعه است.

تلخ ترین خروجی این تفکر آن است که ضمن آنکه در مغایرت تمام با اندیشه های عدالت محور امام و رهبری حرکت می کند، با بیان گزاره هایی منتقدین این رفتارهای غلط و غیرکارشناسی را در مقابل رهبری قرار می دهد؛ اتفاقی که در اوایل دهه هفتاد موافقان هاشمی انجام می دانند و منتقدین سیاست های غلط هاشمی را با شعار «مخالف هاشمی، مخالف رهبری است؛ مخالف رهبری دشمن پیغمبر است» مجبور به سکوت می کردند؛ رفتاری که در روزهای اخیر معاون اول رئیس جمهور هم با بیان اینکه «اینکه بگویند سفر به فرانسه و ایتالیا خنجر از پشت به اقتصاد مقاومتی بود،‌ ظلم به اقتصاد مقاومتی و رهبری است» تکرار کرد.

* گزارش از امیرعلی جهاندار