خبرنامه دانشجویان ایران: سال 88 یک سال خاص و مهمی برای جمهوری اسلامی بود؛ سالی که در آن پر از درگیری های خیایانی میان پلیس و نیروهای امنیتی با عده ای اخلالگر بود. 22 خردادماه 88 روزی بود که جرقه در گیری های خیابانی و به آشوب کشیده شدن کشور توسط عده ای که خود را پیروز قطعی میدان می دانستند، زده شد.
به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از تهران پرس، در ابتدای ماجرا عده ای از مردم اعتقاد داشتند که در انتخابات تقلب شده و خواهان شمارش مجدد صندوق های رای بودند. این خواسته آنها قانونی تلقی می شد و دلیلی هم نبود که حکومت بخواهد مقابل اعتراض انها بایستد اما به مرور زمان رنگ خواسته های معترضان و حتی جنس معترضان تغییر کرد.
آنها که از ابتدا خواستار شمارش مجدد ارا بودند حالا دیگر به همین راضی نمی شدند و به صورت غیر منطقی خواستار این بودند که احمدی نزاد رئیس جمهور نباشد!
این در حالی بود که وی اکثر آرا را کسب و شورای نگهبان نیز صحت آن را تائید کرده بود. معترضان در اواخر این ماجرا خواهان تغییر نظام جمهوری اسلامی بودند.
در راس این اتفاقات میر حسین موسوی و مهدی کروبی قرار داشتند؛ متاسفانه با وجود تاکیدات رهبر انقلاب مبنی بر خویشتن داری و کوتاه آمدن، آنها بر روی حرف خود پافشاری کردند و معتقد بودند که در انتخابات تقلب شده است و محمود احمدی نژاد نباید رئیس جمهور ایران شود.
نکته جالب اینجاست که میزان آراء مهدی کروبی حتی به یک درصد از تعداد رای دهندگان هم نمی رسید و در واقع آرای وی از آرای باطله هم کمتر بود و با این حال اعتقاد داشت که در انتخابات تقلب شده است و حق او ضایع شده است!
پافشاری این دو منجر به آشوب و کشته شدن ده ها جوان گردید؛ آشوبی که دشمنان نظام را بسیار خوشحال کرد و هر روز خبری مبنی بر حمایت آنها از سران فتنه و افرادی که در خیابان ها ریخته اند و قانون شکنی می کنند به گوش می رسید.
وقوع این اتفاقات سال 88 با اینکه ضربه هایی سنگین و بعضا جبران نا پذیری را به نظام جمهوری اسلامی و مردم وارد نمود اما به نوعی یک نعمت و موهبت از طرف خداوند بود. به عبارتی ناخالصی های انقلاب گرفته شد و انقلاب اسلامی با رویش های فراوانی مواجه شد.
ایجاد فتنه و نا امنی در کشور توسط عده ای از افراد، که خود جزوی از بدنه نظام بودند باعث شد که به دنبال آن، چهره واقعی برخی دیگر از افراد که در نظام جمهوری اسلامی سمتی داشتند نمایان شود. افرادی که تا قبل از این اتفاقات از آنها به عنوان افراد انقلابی و پایبند به نظام جمهوری اسلامی یاد می شد.
اتفاقات سال 88 و نمایان شدن چهره واقعی عده ای از آقایان را باید به مثابه ی هرس درخت انقلاب اسلامی تلقی کرد؛ درختی که می باسیت از شاخه های سست و اضافی خود دل بکند تا بتواند رشد کند و میوه هایی با کیفیت تر پرورش دهد.
