سال ۱۳۹۲ مردم به ایران با شور و امید برای تغییر و بهبود معیشت خود به پای صندوق های رای امدند و کسی را برگزیدند که امید ان ها بود برای ایجاد ثبات و امنیت. مردمی دلسوخته از سال ۸۸ بعد از۴ سال خون به جگر شدن از فشارهای اقتصادی و معیشتی دوباره پر امید وارد صحنه ای شدند که توسط وعده های وسوسه انگیز ۱۰۰ روزه انباشته شده بود و امید هارا زنده کرده بود اما چه شد؟
تا کی باید شاهد ان باشیم که وعده داده بشود و در جهت تحقق آن ها حتی قدمی برداشته نشود؟ امید پاک این دیار خاک خورده دیگر تحمل دروغ ندارد؛ مردمانی که اهل ساختن حماسه بوده اند و هستند در سال حماسه ی اقتصادی و حماسه ی سیاسی الحق امید رهبری را مایوس نکردند و حماسه ای آفریدند که بسیار کم نظیر بود. و یک بخش از شعار سال ۹۲ را با حضور پر امید خود به انجام رساندند. اما ماند بخش حماسه ی اقتصادی، و از این رو رهبر انقلاب سال های بعد را به امید اصلاح اقتصاد مریض با مضامین اقتصادی مزین فرمودند.
با وجود تاکید های بسیار ایشان و تبیین این موضوع هنوز هم بدنه ی اصلی دولت این پتانسیل را در خود نمیبیند که امید به اجرای حداقلی اقتصاد مقاومتی داشته باشد.
وعده هایی که در سیاست خارجه به مردم داده شد ، چشم امید مردم را به سمت کمک های خارجی معطوف کرد اما نتیجه چه شد؟جز آن بود که چرخ صنعت از چرخش جا ماند؟ جز آن شد که امید صنعت های خرد به کلی نابود شد؟ جز آن شد که جهادگران عرصه ی والای هسته‌ای نا امید و مخذول از کار دست شستند و خانه نشین شدند؟ جز آن شد که ماهواره های بومی ما جرات پرواز نداشتند و پروژه هاشان به کلی زمین ماند؟
کجایند ماهواره های امیدی که زمانی همچون خاری در چشم سیاسیون فاسد امریکایی و اسراییلی بودند؟ نتیجه جز آن بود که الان در دانشگاه های ما فضایی مرده و ساکن چه از لحاظ علمی و چه از لحاظ سیاسی و… حاکم است؟ شاید بهتر باشد امید به کسی داشته باشیم که درد تمام اقشار جامعه را بفهمد و آن ها را چاره کند و نه این که شانه خالی کند و مایوسمان کند.
و کیست که از رحمت پروردگارش ناامید گردد مگر آنکه از گمراهان باشد.
* دبیر انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده فنی دانشگاه شاهد
