امروز که قرار است به مناسبت روز بزرگداشت بوعلی سینا و روز پزشک قلم بزنم میخواهم متنی متفاوت بنویسم که فقط در آن تعریف نباشد! واقعیت هم باشد.
پزشکی امروز از همه جوانب سختی دارد، از همان زمانی که کنکور را شروع کردید و باید بین بیش از نیم میلیون نفر قبول می‌شدید! از ٧ سال مسیر سخت،از ترم ١ که در برابر همه کس باید پاسخگو می بودید، از دِرِس های طاقت فرسا، از شب بیداری ها، از تابستان و عید نداشتن ها از کشیک ها و بی خوابی ها، از دست کشیدن از همه تفریحات، از طرح ، از اینکه دیگر وزارتخانه هم به پزشک رحم نمیکند و رشته ات را به حراج می‌گذارد، از فیلم های تخریبی به اسم طنز، از فروش جایگاهت به دانشجوی پولی، از عطاری هایی که به أسم طب سنتی عقده هایشان را با یک کلمه بیرون می‌ریزند که "پزشکان اینها را نمی‌دانند" و فقط ما می دانیم! آن هم متخصصی با حداقل ١٥ سال دِرِس و بحث! شاید أبوعلی سینا، زکریای رازی، اوسلرها و ... فکرش را نمیکردند که پزشکی این همه مشغله داشته باشد.
بگذریم ...
اما میشود جور دیگر هم به قضیه نگاه کرد ، میشود تهدید ها را به فرصت تبدیل کرد! از خودمان باید شروع کنیم... میشود از این مشکلات به اتحاد برسیم... اشکالی ندارد در کأرمان از طب های قدیم و جدید هم استفاده کنیم، اشکال ندارد با اخلاق و مهربان باشیم، اشکال ندارد به همراه مریض توضیحاتی در حد فهمش بدهیم و از او دلجویی کنیم، اشکالی ندارد اندکی تواضع داشته باشیم، درد مریض را درد خودمان بدانیم . روح و بدنش را بأهم ببینیم و اندکی رابطه خودمان با مریض را اصلاح کنیم و با او دوست شویم. به نظرم اعتماد گمشده ای است که طبیبان باید آن را بیابند
اگر اینطور شد دیگر بگذار همه هر چه میکنند، بکنند مریض که دردش خوب شود و ما را قبول کند کار تمام است...
چه بخواهیم و چه نخواهیم ما به جهت شغلمان مقدسیم پس قداستمان را حفظ کنیم، باور کنیم وقتی کد ٩٩ در بیمارستان به صدا در میآید این فقط پزشک است که میدود... و ناامیدی خانواده ای را به امید تبدیل میکند...
