به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از مساجد نیوز، حجت الاسلام محمدمهدی فقیه محمدی جلالی، درباره جایگاه سادات و امامزادگان بیان داشت: شیخ صدوق می گوید تنها ساداتی احترام دارند که بر روش اهل بیت(ع) باشند، به همین دلیل ساداتی که غیر از مکتب ائمه اطهار(ع) هستند مانند سادات سنی، زیدیه، اسماعیلیه و… قابل احترام بدین شکلی که اکنون است، نمی باشند.
وی همچنین فرزند امام(ع) را امامزاده دانست و خاطرنشان کرد: در ایران پس از صفویه به عموم سادات برای احترام و عزت امامزاده می گفتند در حالی که امامزاده به عنوان فرزند بلافصل امام(ع) در ایران زیاد نیست. شاید بتوان ۱۰ الی ۲۰ بقعه را ثابت کرد که فرزند بلافصل امام(ع) هستند و بقیه از سادات هستند. البته این سادات هر سید معمولی نبوده، بلکه از سادات انقلابی، شهدا، مبلغ، امیر، وکیل و… بوده اند.
حجت الاسلام محمدی تعداد امامزادگان ایران را بیش از ۸ هزار عدد برشمرد و تأکید کرد: تمام این بقعه ها برای امامزادگان نیست. بلکه شامل مقبره علما، عرفا، شهدا، خلفا، امامزادگان، شعرا و… می شود. حداقل هزار بقعه ربطی به امامزادگان ندارد. هزار بقعه براساس خواب، قدمگاه یا نظرگاه ساخته شده است. هزار بقعه نیز برای سادات پیش از صفویه است. به طور کلی سادات خوش نام قرن ۳ تا ۵ در ایران بین هزار تا ۱۵۰۰ بقعه است که علما ورود و خروجشان را ثبت کرده اند.
وی اضافه کرد: مشاهیر امامزاده های ایران قبل از انقلاب ۳۴۰ عدد بود که درآمد داشت. ولی پس از انقلاب به سبب ساخت و سازهای متعددی که مردم سرخورد انجام می دادند یا با خواب دیدن امامزاده درست می کردند لیست تمام بقاع تهیه شد که به ۸ هزار نفر می رسد و تمام این ها امامزاده نیستند بلکه مقبره شهدا، عرفا، علما و… است. در حالی که برای اثبات امامزاده بودن باید در منابع تاریخی از ورود، وفات و دفن ثبت شده باشد. اگر این سه مورد ذکر شده باشد فرد می توان به وجود امامزاده یقین کند در غیر این صورت باید بر اساس احتمالات عمل کرد.
این کارشناس مسائل دینی، نذر بر امامزاده ای که نسب او مشخص نیست را کار باطلی دانست و خاطرنشان کرد: تشویق کردن مردم به این گونه نذرهای بیخود درست نیست. بهتر است مردم نذرهای خود را برای امامان کنند.
وی درباره اسامی عجیب و غریب برخی از امامزاده ها نیز تأکید کرد: در این باره مقصر اوقاف است. چون بخاطر سکوتش این توهمات و بی بندباری ها در نامگذاری بقاع متبرکه صورت می گیرد. با این وجود مبنای شهرت برخی امامزاده ها تاریخ بنای بقعه است. برای نمونه امامزاده علی بن جعفر قمی به درب بهشت شهرت دارد، چون تاریخ ساخت بقعه براساس حروف ابجد سال ۷۱۶ می شود ولی برخی خیال می کنند اسم امامزاده درب بهشت است. در اصفهان امامزاده ای نامش درب آهنی است چون براساس حروف ابجد سال ساخته بقعه این می شود.
