به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ نودانشجویان با ورود به محیط دانشگاه تهران و برانداز کردن دانشگاه و دانشکده‌های مختلف، قصد داشتند کمی از استرس و خستگی یک سال تلاش بی‌وقفه خود برای رسیدن به این نقطه بکاهند؛ هر چند برخی نودانشجویان با حضور در فضای دانشگاه بیش از پیش استرس می‌گیرند و نگرانی از آینده سراپای آنها را فرا می‌گیرد، ولی در چهره برخی دانشجویان نیز می‌توان به راحتی امید به آینده و شوق رسیدن به این مرحله از زندگی‌شان را دید. «فرهیختگان» به مناسبت حضور نودانشجویان در دانشگاه تهران سراغ آنها رفته تا از حال‌وهوای آنها و برنامه‌ریزی‌شان برای آینده اطلاع یابد که در ادامه می‌خوانید.
درس خواندن در دانشگاه تهران بهترین اتفاق زندگی‌ام است
نیلوفر کربلایی، دانشجوی رشته برنامه‌ریزی اجتماعی درباره حس و حالش می‌گوید: «به هیچ‌وجه توقع نداشتم که در چنین دانشگاهی که جزء 10 دانشگاه برتر کشور است، قبول شوم. هر چند تلاش‌های زیادی کرده بودم، باز انتظار این اتفاق را نداشتم.»
او ادامه می‌دهد: «پیش از این برادرم نیز در همین دانشگاه درس خوانده بود و از همان ابتدا آرزو داشتم که خودم نیز یک روز دانشجوی دانشگاه تهران شوم. هر چند آن رشته‌ای را که دوست داشتم، قبول نشدم، همین که قرار است بعد از این در دانشگاه تهران درس بخوانم برایم بهترین اتفاق است.»
این نودانشجوی دانشگاه تهران تصریح کرد: «قطعا تا به اینجای زندگی‌ام با برنامه‌ریزی بوده، با این حال به بیش از آنچه تصور می‌کردم، دست پیدا کرده‌ام و برای آینده نیز برای شغل و تحصیلات برنامه‌هایی دارم.»
.jpg)
برای قبولی در رشته مورد علاقه‌ام چندین سال صبر کرده بودم
اوین آقاجانی یکی دیگر از نودانشجویان این دانشگاه می‌گوید: «چندین سال منتظر بودم در رشته مورد علاقه‌ام یعنی تاریخ قبول شوم، با این حال اصلا فکرش را هم نمی‌کردم که یک روز بتوانم در همان رشته و در یکی از بهترین دانشگاه‌های کشور درس بخوانم و از این بابت بسیار خوشحال و شگفت‌زده‌ام.»
او تصریح کرد: «قطعا برای رسیدن به این مرحله از زندگی‌ام تلاش‌های زیادی کرده‌ام و با قبول شدن در دانشگاه تهران نتیجه تلاش‌هایم را گرفته‌ام.»
هیچشناختی از زندگی خوابگاهی ندارم
مهرداد نادری نیز در این باره می‌گوید: «یک سال هم خودم و هم تمام اعضای خانواده‌ام تلاش‌های زیادی کردیم که بتوانم رتبه خوبی را در کنکور به دست بیاورم ولی باید بگویم رسیدن به دانشگاه تهران را انتظار نداشتم.»
او که رشته مهندسی عمران دانشگاه تهران قبول شده است، ادامه می‌دهد: «از آنجا که ساکن کرج هستم احتمال دارد در خوابگاه‌های دانشگاه تهران ساکن شوم، ولی هنوز در این زمینه تصمیم قطعی نگرفته‌ام و نمی‌دانم که می‌توانم زندگی دانشجویی را تحمل کنم یا خیر؛ چراکه هیچشناختی از این محیط ندارم.»
قبولی در دانشگاه تهران آینده شغلی را تضمین می‌کند
معین فراهانی هم دیگر نودانشجوی این دانشگاه معتقد است: «قبولی در رشته مهندسی طراحی صنایع مبلمان از رشته علوم تجربی کار سختی است که با تلاش فراوانی توانسته به آن دست پیدا کند.»
وی می‌گوید: «اینکه توانسته‌ام در دانشگاه تهران قبول شوم جهش بزرگی در زندگی‌ام به شمار می‌رود و قطعا تمام کسانی که از این دانشگاه مدرک گرفته‌اند توانسته‌اند آینده شغلی خوبی داشته باشند که امیدوارم برای من نیز چنین اتفاقی بیفتد.»
شاید یک روز من هم فرد بزرگی شدم
مریم زرین‌دست، دانشجوی ادبیات دانشگاه تهران هم می‌گوید: «برای اینکه بتوانم امروز در این محل حاضر شوم تلاش زیادی کردم ولی هنوز باورم نمی‌شود که جواب آن همه تلاش‌هایم را گرفته‌ام و امروز با خیال راحت می‌توانم در یکی از بهترین دانشگاه‌های کشور حضور داشته باشم.» او ادامه می‌دهد: «حسی را که بعد از حضور در فضای دانشگاه تهران پیدا کردم نمی‌توانم به زبان بیاورم؛ چراکه وقتی یادم می‌آید چه افراد بزرگی در این دانشگاه درس خوانده‌اند و شاید روزی من نیز یکی از آنها شوم، زبانم بند می‌آید.»
حضور در دانشگاه تهران یعنی رسیدن به یکی از بزرگ‌ترین آرزوها
میلاد عباس پور، دانشجوی رشته مهندسی عمران هم در این باره می‌گوید: «طبیعتا یکی از بزرگ‌ترین اتفاقات زندگی هم‌سن و سال‌های ما این است که بتوان در یکی از بهترین دانشگاه‌های کشور درس خواند. امروز من و بسیاری از دانشجویانی که به اینجا آمده‌ایم به این خواسته خود رسیده‌ایم و همین مهم باعث شوق و اشتیاق زیادی شده است.»
او ادامه می‌دهد: «حتما درس خواندن در چنین دانشگاه‌هایی می‌تواند آینده شغلی را تا حد زیادی تامین کند ولی مساله مهم‌تر این است که بتوانیم این راه را تا پایان ادامه دهیم و کم نیاوریم.»
عباس‌پور که چمدانش را در دستش نگه داشته است، بیان می‌کند: «از شمال کشور به تهران آمده‌ام و قطعا باید برای درس خواندن در دانشگاه تهران به خوابگاه بروم، ولی هنوز نمی‌دانم زندگی خوابگاهی و زندگی با افرادی که هیچشناختی از آنها ندارم، چقدر سخت خواهد بود و اصلا می‌توانم این کار را انجام دهم یا خیر، ولی طبیعتا برای رسیدن به هدفی که در ذهن دارم باید سختی‌هایی را که بعد از این در مسیرم قرار دارد، تحمل کنم.»
