آنکه از روز نخستین گِلِ عشاق سرشت
روی پیشانی ما نوکر ارباب نوشت
می نویسم ز غم عشق که بیمارم کرد
و به خال لب یک دوست گرفتارم کرد
حیدری زاده ام و اهل حسین آبادم
«بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم»
آفریدند تو را شاه دوعالم باشی
چون نگینی سر انگشتر خاتم باشی
آفریدند مرا خادم و نوکر باشم
از ازل تا به ابد نوکر این در باشم
بنویسید مرا نوکر دربار حسین
نه که نوکر بنویسید گرفتار حسین
رهرو جُونم و آموختم این مذهب را
به دوعالم ندهم لذت این منصب را
دوست دارم که فقط پیش شما رو بزنم
بگذارید مرا نیز که جارو بزنم
هر چه شد خرج شما حکم طلا می گیرد
بی گمان نوکرتان نیز بها می گیرد
گرچه هر زائرتان حال و هوایی دارد
خادم خسته ی زوار صفایی دارد
می نویسم دوسه خط شعر به نام پدرم
می رسانم به تو ارباب سلام پدرم
پدرم پیرغلامت شده دلسوخته است
راه نوکر شدنت را به من آموخته است
سهمی از نوکری ام هست برای پدرم
من حسینی شدم از سوز دعای پدرم
اشک از دیده ی دل شوق پریدن دارد
مادرم آیه عشق است شنیدن دارد
در این خانه اگر منصب نوکر دارم
هر چه دارم همه از خوبی مادر دارم
مادرم گفت که تا کرببلا را دیدی
وسط شهر دو خورشید طلا را دیدی
یاد من باش و به ارباب سلامی برسان
از دل خسته ما نیز پیامی برسان
می دهم از طرف مادرم این بار سلام
از دل منتظر لحظه دیدار سلام
باز هم آمدم ای عشق رسیدم حرمت
و نشاندی تو مرا باز به خوان کرمت
خوب دیدم وسط راه کسى تشنه نبود
هیچ جا صحبتى از سلسله ودشنه نبود
پیرمردى وسط همهمه هاى بسیار
داد میزد هله بیکم هله بیکم زوار
هیچکس نیز به زائر بد و بیراه نگفت
دختری هم وسط راه ز غم آه نگفت
بین این راه ببین خار مغیلانی نیست
خبر از آبله و سیلی و ویرانی نیست
