به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سیدحسین شهرستانی که از واکنش‌های اولیه به نامه دکتر داوری شکایت کرده بود و با دعوت به تامل در نکات مندرج در نامه، نوشته بود: «برای همه کسانی‌که در این مسیر خلوت تاملی داشته‌اند، گفتار و آثار داوری رکن اتکا بوده است»؛ در نامه‌ای دیگر این‌بار خطاب به دکتر رضا داوری، تلاش رسانه‌ای برای «مصادره سیاسی» نامه ایشان را «صحنه‌گردانی» دانست و از ایشان خواست تا مانع این مصادره سیاسی شوند.
بسمه الحق
استاد فرزانه و دانشمند محترم جناب آقای دکتر داوری‌اردکانی
سلام‌علیکم
متن پاسخ جنابعالی به دبیرخانه هم‌اندیشی علم دینی، سبب گشایش میدان گفت‌و‌گوی علمی و طرح پرسش بنیادی پیرامون مسائلی شد که معمولا موضوع طرفداری یا مخالفت سطحی می‌باشند.
سخن عالمانه و دلسوزانه شما فراسوی همه جبهه‌گیری‌های سیاسی نوشته و منتشر شد، لیکن خود متاع مخالفت‌ها و موافقت‌های جدلی گردید. مستحضرید که بنده به عنوان کمترین اهل تحقیق، از شما و جایگاه شما در برابر بی‌احترامی‌ها دفاع نموده و دوستان را به اغتنام فرصت تامل پیرامون متن جنابعالی فراخواندم. البته عرض نمودم که این به منزله تبعیت مطلق از رای حضرتعالی نیست.
این فرصت تامل اما چه زود تباه و مصادره شد.
شما در آن متن فرمودید: «وقتی مطلب سیاسی با مساله علمی خلط می‌شود، هرچه بکوشند به نتیجه نمی‌رسند» و چنین خلطی رخ داد. سخنرانی فرصت‌طلبانه رئیس‌جمهور محترم به همراه پروپاگاندای رسانه‌ای هوادار دولت، اینک سخن شما را متاع دکان‌آرایی شتابزده خود نموده است. این دقیقا خلط مطلب سیاسی با مساله علمی و بلکه مصرف مسرفانه علم توسط سیاست است. نتیجه چه می‌تواند بود جز از دست رفتن فرصت اندیشه پیرامون پرسشی که پیش کشیدید؟
جناب استاد! مگذارید این صحنه‌گردانی، صدق سخن شما را در چشم اهل‌نظر مخدوش سازد و این غرض‌ورزی، هنر پرسشگری شما را پوشیده نماید که: «چون غرض آمد هنر پوشیده شد»
و نیز مگذارید دوباره میدان پرسش به عرصه زورآزمایی قطب‌های جدل‌اندیش بدل گردد که از طرفداری و مخالفت پا فراتر نگذاشته‌اند.
دولتی که شتابزده طرح نئولیبرالیسم اقتصادی را به شکل ناکارآمد و بدون احراز توافق عمومی و در هزار لفافه دنبال می‌کند، حق ندارد دردمندی خردمندان را مایه فرار از مسئولیت خویش سازد.
آقای دکتر! آنان‌که صادقانه همچنان طالب علم دیگر یا عالم دیگرند به جان پرسش شما و تمهید تجدیدعهدی که فرمودید نزدیک‌ترند تا آنان‌که در روزمرگی تکنوکراسی و بوروکراسی مستغرق‌اند و همه‌چیز را در آن فرو می‌برند. البته آن طلب نیز به نوبه خود مایه دکان‌آرایی‌های بسیار شده است که باید مورد نقد واقع شود.
امیدواریم همچون همیشه با درایت و حریت خویش ره‌آموز دلسوزان امیدوار بمانید و در سایه عنایت خدای بزرگ پایدار و سلامت باشید.
ارادتمند
سیدحسین شهرستانی
فرق کلام حکیم و بیان حاکم
رضا کریمی: داوری و روحانی هردو می‌گویند این بحث به نتیجه نرسیده است اما یکی منتظرانه به لطف خدای علیم امیدوار است و دیگری از اساس بحث را بی‌مورد و اسراف در هزینه می‌داند. دکتر داوری به دنبال تحول است ولی با وضع موجود که نگاه سیاسی غالب است این کار را ممکن نمی‌داند اما رئیس‌جمهور می‌گوید علم علم است و قصد تحول ندارد. راه‌حل دکتر داوری این است که به جای بحث درباره علوم اجتماعی اسلامی، در باب شرایط امکان تجدید‌عهد دینی و بنای یک جامعه اسلامی بیندیشیم و در این راه به لطف پروردگار علیم امیدوار باشیم. اما رئیس‌جمهور به جای این سخن عمیق و به جای تفکر در ماهیت علم، نگاه ابزاری به آن دارد و می‌گوید: «علوم از لحاظ اهداف و نتایج آنها البته به دو دسته کلی قابل تقسیم هستند. یک دسته که علم را بر مبنای تفکر مادی ابزار سلطه و اعمال قدرت بر دیگران می‌داند و دسته دیگر که علم را در خدمت رشد و تعالی انسان‌ها می‌خواهد.»
