بعضا شخص اگر مجبور شود قلم بزند و یا یک نامه کوتاه بنویسد، آنقدر بد مینویسد که کسی متوجه هدف و مفهوم نمیشود، انگار بحث با زبانی متفاوت مطرح شده است. ذکر مصیبت کردن همیشه خوب نیست اما نیاز هست که گاهی درد جامعه بیان شود و برای حل آن راهکار اندیشید.
خبرنامه دانشجویان ایران: مهدی رحمانی*// یکی از مهمترین مسائلی که جامعه دانشگاهی ما با آن مواجه است نبود انگیزه پرسشگری و نقد است. بیشتر دانشجویان بی اهمیت به این مساله سعی می کنند که سرشان در لاک خودشان باشد و دنبال سوال و یافتن پاسخ نیستند. ترس خاصی در دانشجویان است و احساس میکنند اگر سوال بپرسند یا نقدی داشته باشند انگشت اتهام به سمتشان نشانه میرود و برایشان مشکل ایجاد میشود. بارها در کلاسها و دورههای مختلفی شرکت کردهام و هر وقت مدرس سوالی میپرسد یا انتظار هست که بحثی شکل بگیرد اغلب سعی میکنند شنونده باشند و ساکت هستند. البته هر سکوتی نشان شنونده بودن نیست و شاید بسیاری از افراد حتی برایشان مهم نیست چه اتفاقی در اطرافشان میافتد.
بی توجه به هر اتفاقی هندزفریشان را میگذارند و قدم میزنند شاید اصلا به اتفاقات و تغییرات جامعه و محیط زندگیشان اهمیت نمیدهند و دقتی ندارند. نه خوب میبینند و نه خوب گوش میدهند. یکی از مهمترین اهداف تاسیس دانشگاه تقویت دانشجویان از لحاظ علمی، فرهنگی و اجتماعی است و دانشگاهها دنبال این هستند که دانش آموختگان توانمند با دید انتقادی تحویل جامعه دهند. اما با نگاهی کوتاه به وضعیت دانشگاهی کشور خوب میبینیم که دانشگاه یک مدرسه بزرگ است و دانشجویان قدرت تحلیل ندارند و یا تلاشی برای تقویت آن انجام نمیدهند.
کسی دست به قلم نمیشود، کسی انگیزه ندارد و آنهایی هم که انگیزه دارند مثل متهمان ردیف اول دانشگاهی بین سایر دانشجویان شناخته میشوند. این مساله فقط به دانشجو مربوط نمیشود و به سیستم آموزشی، سیستم دانشگاهی و فرهنگ ما هم بر میگردد. ما از ابتدا دانش آموز خوب را کسی میدانیم که همیشه ساکت باشد و در گوشهای از مدرسه آرام بنشیند و به کسی کاری نداشته باشد. یعنی از همان ابتدا به او میگوییم اگر میخواهی نمره انظباطت خوب باشد و در مدرسه با برند دانش آموز خوب شناخته شوی باید ساکت باشی و گوشه گیر. همیشه دانش آموزان آرام و گوشه گیر پتکی میشوند بر سر سایر دانشجویان، البته بیان من شلوغی و یا بی نظمی نیست، حرفم اصلاح تعاریف ما از مهمترین مسائلی است که بر زندگی جوانان این مرز و بوم تاثیر میگذارد.
نیاز هست که به فرزندمان اجازه بدهیم تا نقد کنند، سوال بپرسند و هر وقت خواستند بنویسند. یعنی امکانی فراهم شود تا دانش آموز و دانشجو آینده این را در مدرسه هم تجربه کند و در دانشگاه تقویت شود. نیاز هست که اساتید دانشگاهی به روحیه نقادی و پرسشگری دانشجویان نمرهای اختصاص دهند تا شاید این مشوقها منجر به تغییر فضای رخوت در دانشگاه شود. یکی دیگر از مسائلی که از اهمیت ویژهای برخوردار است بحث نوشتن است. ترس از نوشتن که حتی تا دوران دکتری و یا بعد از آن هم با دانشجو همراه است و دانشجو میترسد دست به قلم شود، این ترس میتواند ناشی از ترس در معرض نقد قرار گرفتن باشد یا ترس از بد نوشتن و تاثیری که به نظر خودشان بر جامعه مخاطب میگذارد. این مساله در آینده منجر به این میشود که بسیاری مقالهها و کتابهای بیکیفیت منتشر شود، یا افرادی را تربیت کنیم که هیچ اهمیتی برای وضعیت کاری، حرفهای و تخصصیشان قائل نیستند.
بعضا شخص اگر مجبور شود قلم بزند و یا یک نامه کوتاه بنویسد، آنقدر بد مینویسد که کسی متوجه هدف و مفهوم نمیشود، انگار بحث با زبانی متفاوت مطرح شده است. ذکر مصیبت کردن همیشه خوب نیست اما نیاز هست که گاهی درد جامعه بیان شود و برای حل آن راهکار اندیشید. راهکارهای متعددی وجود دارد که من به چند مورد از آن اشاره میکنم و امید آن دارم سایر دوستان نیز در زیر همین مطلب نظرات و دیدگاههایشان را مطرح کنند.
بازنگری در عقایدمان برای انتخاب دانش آموز یا دانشجوی خوب، نیاز هست که پرسشگری و اهمیت به فعالیتهای اجتماعی را درک کنیم و در معیارهایمان برایشان جایی باز کنیم.
* توجه به سلایق مختلف دانشجویی و پذیرش انتقادها و نظرات مخالف در کلاسهای درس و یا برگههای امتحان
* توجه به بحث نقد و پرسشگری در امتحانها و فعالیتهای کلاسی، یعنی یک نمره انگیزشی برای دانشجویان در بحث نقد و پرسشگری در نظر گرفته شود
کمک به دانشجویان برای بیان نظراتشان بدون سانسور، این مساله نیازمند سعه صدر اساتید در کلاسهای درس هست و استاد باید امکانی را فراهم سازد که دانشجو نظراتش را بدون سانسور و حذف آگاهانه بیان کند.
استفاده از دانشجویان در نشستهای علمی و اهمیت به کار دانشجویی، قطعا یک نظر یک خطی و یا یک پیام ایمیلی برای دانشجویان و حمایت اساتید از آنها به تقویت قدرت انگیزه میان آنها کمک میکند و منجر به این میشود که اشتیاق و انگیزه لازم را برای ادامه کار به دست بیاورند و همواره تلاش میکند تا به بهترین نحو ممکن توانایی های خود را به معرض نمایش بگذارند و برای تقویت خود تلاش کنند.
* دانشجوی دکتری علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه تهران