از «پیراهن سفید» باطبی تا «شال سفید» شجری‌زاده

خبرنامه دانشجویان ایران: صادق فرامرزی// پسرک در میان شلوغی های تیر۷۸ کوی دانشگاه یک پیراهن سفید خونی به دست گرفته بود و مدتی بعد با انتشار عکسش در مجله اکونومیست مشهور شد و نهایتا نیز مقدمات فرارش به آمریکا مهیا گشت، او هنوز قهرمان اصلاح طلبان بود که عکس های دیدارش با جورج بوش منتشر شد و تبدیل به فعالی پیگیر در تشویق دولت آمریکا برای تحریم ملت ایران شد... زن جوان در زمستان پر هیاهو ۹۶ در خلوتی یکی از مناطق شمالی تهران روسری سفید رنگ خود را در اعتراض به حجاب اجباری روی تکه چوبی بست و به خیل دختران خیابان انقلاب ساکن قیطریه و همچنین زنان قهرمان اصلاح طلب پیوست، پست های حمایت او از کاندیدایی که آمده بود تا تحریم ها را بردارد بازنشر میشد و سوژه یک رسانه ها بود تا نهایتا خبر فرارش منتشر شد و دست آخر در پارلمان کانادا پیشنهاد تحریم ایران را داد...

از "پیراهن سفید" باطبی تا "شال سفید" شجری زاده نه اولین نمادهای مبارزه بیگانه‌طلبانه مخالفین نظام سیاسی بوده است و نه آخرین آغوش باز اصلاح طلبان برای همزیستی با آنان که بی هیچ تعهدی نسبت به استقلال و منافع ملی از زیر بته روییده های مبارزه سیاسی شده اند... از روزی که فاطمه حقیقت‌جو بعنوان نماد دموکراسی خواهی انجمن های اسلامی اصلاح طلب به مجلس ششم رفت تا روزی که در میان مجاهدین و سلطنت طلب ها با شال سبز رنگ حرف از یکی بودن راه برای آینده ایران زد، از روزی که‌مسیح علینژاد با سیدمحمد خاتمی معاشقه سیاسی میکرد تا زمانیکه با رضا پهلوی عکس انداخت و جلودار توهین به مذهب اکثریت ایرانیان شد از روزی که مجیدتوکلی با پوشش زنانه دستگیر و‌ شرف جنبش دانشجویی شد تا روزی که با پوشش مردانه خواستار تحریم خارجی برای اصلاح ایران شد کمی کمتر از ده سال گذشت... از زمانی که اصلاح طلبان با تَکرار ادعاهای اشرف نشینان پای تابوت سیاسی مجاهدین اشک ریختند که مردم را از رقیب بترسانند تا آن روز که پرچم وحدت ملی برای مقابله با بدخواهان به دست گرفتند کمی کمتر از چند ماه گذشت... قهرمان های کوتاه مدت که بعد از اتمام یک پروژه تبدیل به ضدقهرمان هایی تکذیب شده میشوند!

راه تکامل از پا گذاشتن در "اصلاح" بگذرد یا بازگشت به "اصول" فرق چندانی ندارد، آنچه که مقدمه است روشن کردن تکلیف با نیروهای ضدقدرتی است که اصلاح شان در مسیر بیگانه طلبی، نفی استقلال ملی و تعمیق تضادها میگذرد، نفی آنها که بی پروا "تغییر داخلی" را از طریق "تحریم خارجی" طلب میکنند و در راهکارهایشان از تجزیه ایران هم ابایی ندارند شرط نخستین برای هر پیشنهاد وحدت گرایانه ای است و صدالبته که طمع کسب آرا چندساعته مانع از آن خواهد شد!