به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سفر پر حاشیه آقای روحانی به نیویورک پایان رسید. درباره این سفر، یکسان نمی شود قضاوت کرد. هر چند که پایان سفر را می شد از همان اتفاقات آغازینش حدس زد. شروع سفر، به خاطر قانون شکنی دولت آمریکا، چنان آمیخته با اهانت شد که به تصریح سخنگوی دولت، روحانی تردید جدی پیدا کرد. با این وجود، روحانی به نیویورک رفت.
کسانی بر آن بودند که میان روحانی و ترامپ، ملاقاتی رخ می دهد. حتی گفتند احتمالا توافقی هم در راه است؛ چنان که ماکرون پریروز فضاسازی و پیش بینی کرد خبری در راه باشد. ترامپ هم می گفت؛ "بیش از آن چه رسانه ها می دانند، خبر هایی هست".
اما اهانت آغازین آمریکا در ندادن ویزا به اعضای هیئت ایرانی، سرانجام ماجرا را قابل پیش بینی کرد: در فضایی انباشته از توهین و دهن کجی، روحانی نمی تواند حتی ملاقات با ترامپ را هم بپذیرد، چه رسد به مذاکره و توافق.
ادامه این کارشکنی را سران سه دولت اروپایی با صدور بیانیه ضد ایرانی مرتکب شدند. ماکرون، جانسون و مرکل، قرار بود با روحانی ملاقات کنند اما پیشاپیش به اتهام پراکنی و طلبکاری پرداختند.
آنها اگر قصد داشتند از سوء ظن ایران بکاهند، دست کم باید دریاره 16 ماه تعلل در اجرای تعهدات یازده گانه، عذرخواهی و دل جویی می کردند. اما بر عکس رفتار کردند.
ماکرون و جانسون، در عین حال از روحانی خواستند فرصت ملاقات با ترامپ را از دست ندهد و همین جا به دل آب شیرجه بزند! مرکل در همین شرایط مدعی شد " انتظار رفع تحریم ها قبل از مذاکره ایران و آمریکا واقع بینانه نیست"!
انگار که روحانی و تیم ظریف، دو سال و نیم، سرگرم تفریح و تفنن و مغازله بوده اند و نه مذاکره و تعهد متقابلی به نام برجام.
در فضایی چنین تلخ و توهین آمیز، ملاقات روحانی با ترامپ مطلقا موضوعیت نداشت و موجب تحقیر و توهین مضاعف می شد.
روحانی وقتی نا امید شد، تردیدی در گفتن برخی گلایه های تلخ در مجمع عمومی سازمان ملل نکرد:
"بر همگان ثابت شده آمریکا به تعهدات خود پشت می‌کند و اروپا از اجرای تعهداتش ناتوان است. پاسخ ما به مذاکره تحت تحریم، "نه" است.
دولت امریکا با اعمال تحریم های فرامرزی به راهزنی بین المللی دست زده است .
وقتی آمریکا قطعنامه سازمان ملل را حرمت نمی‌گذارد و اروپا ناتوانی‌اش را به نمایش می‌گذارد، تنها راه ما تکیه بر عزت، غرور و اقتدار ملی خودمان است".
روحانی ضمنا حملاتی را هم متوجه حمایت های غرب نسبت به جنایات اسرائیل و عربستان کرد. و تا اینجا مواضع درستی و پسندیده ای بود. او اما سخن دیگری هم گفت که نادرست بود و قضاوت درباره سخنرانی او را دچار نوسان می کند؛ آنجا که گفت:
"برجام، حداقل بود، چه برای ما و چه برای شما. اگر به حداقل ها قانع هستید، ماهم به حداقل بسنده می کنیم اما اگر بیشتر می خواهید ، باید بیشتر بپردازید".
امتیازاتی که دولت در برجام داد، حداقلی نبود، حداکثری بود. دولت در بخش های مختلف، 70 تا 97 درصد داشته های هسته ای را واگذار یا اوراق کرد با این وعده که همه تحریم ها یک جا لغو می شود. اما حالا می گوید بیشتر بدهید (تحریم ها را لغو کنید) تا ما هم امتیاز بیشتری واگذار کنیم!
با کدام عقل و طبق کدام مجوز؟! آیا می خواهند باقی مانده برنامه هسته ای را جارو کنند؟ یا مراد، -چنان که غرب می گوید- واگذاری نفوذ منطقه ای و برنامه موشکی است؟
این سخن، روحانی، حرف های خوب و درست او را مخدوش کرد و متاسفانه این پالس را فرستاد که اگرچه به اعتبار غلبه فضای توهین در نیویورک، نمی تواند ملاقات و مذاکره کند، اما به خطوط قرمز اقتدار و امنیت ملی هم اهتمام چندانی ندارد و آنها را قابل معامله و واگذاری می داند!
هزینه بیشتری که غرب باید پرداخت کند، تعهد او در همان معامله پر خسارت برجام است که زیرش زده و حالا همان وعده را می خواهد دوباره برای ایران فاکتور کند!!
یادآور می شود در همین سفر، چند بار سوی روحانی و ظریف عنوان شد که آماده اند "تغییرات کوچک"(!) در برجام را در ازای بازگشت غرب به تعهدات برجامی (لغو تحریم ها) بپذیرند.
این هم پالس غلط دیگری است، مبنی بر این که حتی حمیّت برجام را هم ندارند و آماده عبور از آن هستند. مجموعه این رفتار، موجب می شود وصول مطالبات برجامی ایران، دشوارتر از گذشته شود. متاسفانه راه طمع دشمن در سفر نیویورک باز گذاشته شد.
