اما ریشه این هنرنمایی ها را باید در روح حاکم بر سازمان که منجر به این نوع امپراطور سازی ها در آن میشود، جستجو کرد.
صدا و سیمایی که باید صدایِ نارسای مردم مستضعف جامعه را فریاد بزند و برای هر یک قدم دور شدن از دردهای مردم خود را بدهکار جمهور و بیت المال بداند، صدا و سیمایی که الان باید در کف راهروی بیمارستان ها، نارسایی و کمبود و بعضاً خیانت ها را فریاد بزند که مثلاً آقای وزارت بهداشت، مردمی که به بیمارستان ها رجوع میکنند و با جمله ی "شرمنده، تخت خالی نداریم" مواجه میشوند، و حتی ساده ترین سامانه ای هم وجود ندارد که تخت های خالی بیمارستان های دیگر را به او نشان دهد و القصه چه تعداد کرونا مثبت هایی که در جستجوی تخت خالی در تهران، علاوه بر آسیب روحی و جسمی وارده بر خودشان، جامعه را هم با خطر مواجه میکنند؛
:صدا و سیمایی که مست و شاد از اینکه حتی در بحران کرونا هم می‌تواند با پول تبلیغات اسپانسرها جیب خودش رو پُر کند و آب هم از آب تکان نخورد و حتی تمثال امپراطورش را تصویر کنند. غافل از اینکه اعتماد مردم به رسانه ملی و سرمایه اجتماعی نظام را به حراج گذاشته است. آخر، مردم رسانه ای را که بلافاصله بعد از توصیه به در خانه ماندن و مسافرت نرفتن، آنها را ترغیب به خرید از #حراجستون فروشگاه رفاه میکند که خدای ناکرده مردم از تخفیف های استثنایی آن جا نمانند، مدیریت و سکان داری این رسانه را هم همین قدر شتر گاو پلنگی می بینند و منعکس میکنند.
صدا و سیمایی که صدای مردم شریف زابل و شهرها روستاهای مشابه آن را نمیشنود که دارند فریاد میزنند که آقای جمهوری اسلامی، آقای رسانه ملی، ما اگر نیت قرنطینه شدن خانگی هم داشته باشیم، جبر زندگی اجازه این کار را به ما نمی دهد چون به دلیل عدم وجود گاز خانگی هر روز باید در صف کپسول های گاز بایستیم که حداقل برای زنده ماندن، بتوانیم غذایی بپزیم.
همچنین کودکان کار و زباله گرد ها و کارتن خواب هایی هم که رد پایی از آنها در رسانه ملی نیست که حداقل بگوید کرونا باشد یا نباشد، این عزیزان اغلب سقفی برایشان نیست که زیر آن قرنطینه شوند و باید برای فرار از گرسنگی هم که شده، جانشان را به خطر بیاندازند و به کار روزمره خود در بحران کرونا ادامه دهند و مع الاسف حاکمیت هم برای این عزیزان کاری انجام نمی دهد.
صدا و سیمایی که حتی آمنه سادات ذبیح پور هم در پایان هر سال و حتی شده به صورت نمادین نمیتواند یک گزارش ۵ دقیقه ای از مردم آماده کند که بگوید خب آهای مردمی که ما از پول شما داریم ارتزاق میکنیم، حداقل این آخرسالی بیایید و به طور سمبلیک هم که شده نظراتتون در مورد عملکرد صدا و سیما رو بگید. چون چیزی غیر از بد و بیراه و سرزنش نخواهند شنید.
صدا و سیمایی که منشأ بازتولید آمدنیوز ها است. عملکرد صدا و سیمایی که توانایی دارد هر رسانه ی خُرد ضد انقلاب را به یک جریان رسانه ای قوی در جامعه خود تبدیل کند. به ظاهر خط تولید خبرهای فیک آمدنیوز متوقف شده، اما موتور بازتولید آمدنیوز ها با تمام قوا دارد کار می کند و آن #گروه_خشن هم فول تایم در حال کارند. آمدنیوزها در آغوش عملکرد صدا و سیما متولد میشوند و انگار دوباره عملکرد صدا و سیما، آمدنیوزی را آبستن است.
و در صدا و سیمایی با این تناقض ها و ضعف های آشکار، یقیناً دَم برآوردن از مافیای پزشکانی که اینگونه در بحران، دُم خروس سیاستگذاری هایشان بیرون زده و مردم متوجه شده اند که به ازای هر ۱۰ تخت، ۱ پرستار یعنی چه و از خود می‌پرسند به ازای هر ۱۰۰۰ ایرانی، ۱.۷ تخت بیمارستانی چطور با بودجه ی سرسام آور وزارت بهداشت و طرح مشعشع تحول سلامت جور در می آید؛ ذنبی لایغفر خواهد بود و باید هم درِ برنامه هایی همچون #ثریا را گِل گرفت. و توقع طراحی و جریان سازی رسانه ای مثلا در خصوص سناریو های پیش روی جمهوری اسلامی پس از کشف واکسن کرونا و چالش های سیاسی، اقتصادی و امنیتی که با آن روبرو خواهد شد و نحوه مواجهه ی جمهوری اسلامی با این چالش ها، آرزویی محال خواهد بود.
پس یقیناً از چنین صدا و سیمای به دور از درد مردم و واقعیات جامعه نباید توقع ساختار اداری به غیر از امپراطوری را داشت که امپراطور اینگونه سپربلای مدیران سازمان با رده بندی های مختلف شده است و مجیز گویان هم به خط شده اند که خدای ناکرده از غافله ی نوشابه باز کنان عقب نمانند.
