خبرنامه دانشجویان ایران: محسن زنگنه// یکی از مشکلات اساسی در نظام سیاستگذاری کشور، عدم تناسب سیاست ها با فرهنگ و سبک جامعه ایرانی است.
ما در مقابله با معضلات اقتصادی، اجتماعی و حتی فرهنگی و یا در مقابل ضعف های حکمرانی، به سرعت به جستجو در لابلای کتاب های قطور دانشگاهی ترجمه یافته و یا به تحقیق در بین مقالات علمی isi و ژورنالهای معتبر خارجی می پردازیم (البته این در بهترین حالت است و گاه به همان اطلاعات تاریخ گذشته چند دهه قبل بسنده می کنیم). و یا بعضاً سریعترین روش را انتخاب می کنیم و آن تقلید بی کم و کاستِ سیاست های اتخاذ شده در کشورهای غربی و بطور خاص کشورهای اروپای غربی و آمریکای شمالی و تبدیل همان راهکارها و سیاست ها به طرح، لایحه، قانون و بخشنامه می باشد و سپس با بهره بردن از اقتدار دولت سالار، بر اجرای آن اصرار می ورزیم.
این رویه، تقریبا همان رویه معمول ما طی ۱۰۰ سال اخیر تاریخ ایران می باشد و علی رغم انقلاب اسلامی، اما این رویه، در بسیاری از موارد به جای خود باقی است.
اگر کمی به ذهن مان مراجعه کنیم نمونه های بسیاری از این سیاست ها را می توانید به خاطر بیاورید؛ از سیاست کاهش جمعیت یا سیاست های تعدیل و یا نظام آموزشی و ...
امروز "مقابله با کرونا" نیز از همین اصل تبعیت می کند. مسوولین و مقامات ارشد دولتی، با بررسی سیاست ها و اقدامات صورت گرفته در یک یا چند کشور خاص، یک مدل را بدون کم و کاست از میان آنها انتخاب کرده و با ترجمه دقیق و مو به موی آنها، به اجرای آن در کشور پرداخته اند.
رییس جمهور محترم بعنوان عالی ترین مقام اجرایی کشور، از بین مدل های رفتاری کشورها در مقابله با کرونا، الگوی بوریس جانسون را با عنوان سیاست «ایمنی گله‌ای» Herd Immunity، برگزیده است و عزم خود را برای اجرای این سیاست جزم نموده است.
ایمان رییس جمهور به این الگو به حدی است که در برابر نظر اکثر استانداران، مشاوران و نخبگان کشور ایستاد و حتی با پیشنهاد های دوگانه "قرنطینه چند مرحله‌ای با تدابیری که مایحتاج مردم تأمین شود" و "بستن جاده‌ها به کمک راهور و ارتش و بسیج" که از سوی سردار باقری عنوان شده بود، به شدت مخالفت نمود.
وی در سخنرانی خود متذکر می گردد که فلان کشور اروپایی، علی رغم اینکه اذعان می دارد بیش از ۷۰ درصد مردم، به کرونا مبتلا خواهند شد، اما قرنطینه و محدودیت برای مردم ایجاد نکرده است و بعد نتیجه می گیرد که ما چرا باید مردم را به زور محدود کنیم؟!
فارغ از اینکه سیاستمداران انگلستان، پس از انتشار تحقیق مشترک امپریال کالج لندن و دانشکده مطالعات بهداشتی و بیماری‌های گرمسیری دانشگاه لندن از این سیاست خود عقب نشینی کردند، باید از رییس جمهور محترم پرسید که آیا این سیاست، بومی سازی شده است؟
آیا در اتخاذ یک تصمیم به این مهمی که با جان و سلامت مردم در ارتباط است، مطالعات مردم شناسی صورت گرفته است؟
آیا مردمی با فرهنگ و سبک زندگی مردم ایران را می توان با مدل ها و الگوهای کشورهایی که فرهنگ و سبک زندگی آنها، با ما اختلافات فاحشی دارد، مدیریت نمود؟
متاسفانه سرسپردگی نظام سیاستگذار ما در برابر کشورهای اروپایی و آمریکا به حدی است که رییس جمهور کشور، برای دفاع از سیاست مد نظر خود، بدون اشاره به تحلیل های آماری و ویژگی های جمعیتی و تحقیقات میدانی، صرف اجرای این سیاست در کشور انگلستان یا آلمان را دلیلی قاطع برای موثر بودن آن سیاست در ایران بر می شمارد.
جامعه ایرانی جامعه ای با روحیات منحصر بفرد است. همان روحیات و سبک زندگی ی که او را در دنیا متمایز نموده است. جامعه ای شجاع، ریسک پذیر، از جان گذشته، ایثارگر، مهربان، قوم دوست، اهل صله رحم و عاشق سفر، شاد و شادی آفرین، اهل طنازی، صبور، با نجابت و معتقد به مبانی دینی و دلداده اهل بیت علیهم السلام.
اینها را بگذارید در کنار بی اعتمادی نسبی مردم به سیاست ها و توصیه های دولتمردان خود که به جهت عدم تطابق حرف و عمل و یا ناکارامدی های ممتد و چند باره سیاست های اتخاذ شده بوجود آمده است.
حال با این سلایق و روحیات از یکسو و نیز جغرافیایی زمانی و مکانی متفاوت ایران از سوی دیگر و تنوع فرهنگ ها در چهار گوشه کشور، باید چه کرد؟
به نظر می رسد دولت و شخص رییس جمهور بایستی با بررسی مجدد سیاست های اتخاذ شده و با تشکیل کارگروه هایی از متخصصین حوزه های اجتماعی، مردم شناسی، فرهنگی، اقتصادی و نیز استانداران و مدیران محلی، هر چه سریعتر نسبت به اصلاح روش ها و سیاست های مقابله با کرونا اقدام نمایند.
آمار موجود، حاکی از رشد سریع ویروس در کشور و نیز درصد بالای مرگ و میر افراد مبتلا نسبت به میانگین جهانی است. این یعنی هم باید زنجیره انتقال به سرعت مهار گردد و هم با اتخاذ سیاست های بهداشتی - درمانی، مردم را در زمینه تشخیص صحیح آموزش داده، از افزایش تلفات جلوگیری نمود.
