به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از سایت کمیته ملی پارالمپیک، الیکا عبدالرزاقی، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون که اخیرا درخصوص معلولیتش با رسانه‌ها صحبت کرده است، طی بازدیدی از کمیته ملی پارالمپیک اظهار داشت: سفیری جنبش پارالمپیک برایم افتخار است و تلاش می کنم در حد بضاعتم نشر دهنده افتخار آفرینی ورزشکاران پارالمپیکی کشورمان باشم.
عبدالرزاقی که در مصاحبه‌ای از تمایلش برای آشنایی با ورزش های پارالمپیکی کشورمان گفته بود، با دعوت دبیر اجرایی کمیته ملی پارالمپیک، با حضور در کمیته با فعالیت های مختلف آشنا شد.
وی در این مورد گفت: از این دعوت خیلی هیجان زده شدم و اصلا فکر نمی کردم کمتر از 24 ساعت بعد از مصاحبه من و اعلام تمایلم برای آشنایی بیشتر با ورزش افراد دارای معلولیت، این اتفاق بیفتد و به کمیته ملی پارالمپیک دعوت شوم. با توجه به مشغله‌هایی که می‌دانم در این کمیته وجود دارد، این مسئله برایم بسیار ارزشمند است که یکی از مسئولان کمیته ملی پارالمپیک این دعوت را انجام داد و واقعا از حضورم در این مکان انرژی خوبی گرفتم و این اتفاق را به فال نیک می‌گیرم و از بازدید موزه ملی ورزش، المپیک و پارالمپیک هم لذت بردم.
عبدالرزاقی ادامه داد: یازده ساله و محصل کلاس پنجم بودم که اتفاقی برایم افتاد. یک روز که از مدرسه به خانه برمی‌گشتم متوجه شدم مثل همیشه نمی‌توانم راه بروم و زمانی که به منزل رسیدم بر روی زمین افتادم. بعد از آن اتفاق سه روز به صورت کامل از کمر به پایین حس نداشتم و دچار فلج موقتی شدم. آن زمان در رشت زندگی می‌کردیم و در بیمارستان همان شهر بستری شدم. پزشکان علت این اتفاق را «سندرم گیلن باره» تشخیص دادند که نوعی اختلال نادر است و منجر به حمله سیستم ایمنی به اعصاب بدن و از کار افتادن عضلات می‌شود. بعد از این اتفاق حس پای راستم آرام آرام برگشت اما پای چپم از قسمت مچ به پایین کاملا بی حرکت شد و از آن زمان تا کنون در همان حالت باقی مانده است.
این بازیگر اظهار داشت: می توانم بگویم بزرگترین شانسی که در زندگی‌ام داشته ام، خانواده‌ام بوده است. من هم مثل همه افرادی که با شرایط جدید جسمی مواجه می‌شوند، به هم ریختم و کمی خودم را باختم اما برگ برنده من فضای خانواده‌ام بود که به خاطر شوخ طبعی و روحیه بانشاطی که داشتند و دارند، به من کمک کردند که سریع با شرایط جدید کنار بیایم. معمولاً در مواجهه به معلولیت دو اتفاق می‌افتد؛ یا فرد به صورت ناخودآگاه خودش را محدود می‌کند و یا از سوی خانواده و اطرافیان با محدودیت‌ها مواجه می‌شود. در مورد من این اتفاق نیفتاد و چون رفتار خانواده‌ام با من تفاوتی با قبل نکرده بود و به گونه‌ای برخورد شد که انگار هیچ تغییری به وجود نیامده، من توانستم خودم را سریع بازیابی کنم و در واقع استحکام اولیه را در کانون خانواده پیدا کردم.
وی تصریح کرد: اگر این اتفاق نمی‌افتاد و این معلولیت به وجود نمی‌آمد، قطعا امروز یک ورزشکار حرفه‌ای بودم. از کودکی فرد پرجنب و جوشی بودم و همیشه در مسابقات ورزشی مدرسه شرکت می کردم و در چشم اندازم برای آینده ورزش نقش پررنگی داشت. شاید تنها جایی که برای خودم کم گذاشتم، همین ادامه دادن ورزش بعد از معلولیت است. گاهی فکر می‌کنم اگر ذهن الان را داشتم و اطلاع‌رسانی در خصوص ورزش افراد دارای معلولیت نیز مثل امروز بود، شاید همان مسیر ورزش را این بار در بخش پارالمپیک دنبال می‌کردم اما به هر حال در آن زمان هنوز این قدرت را در خودم نمی‌دیدم که با شرایط جدیدم وارد ورزش هم بشوم و کمی جا زدم و عقب نشینی کردم. در این زمینه باید گفت نقش رسانه ها هم بسیار مهم است، در آن دوران مثل امروز تشویق افراد دارای معلولیت به ورزش به این شدت نبود و به همان انداز انعکاس فعالیت هایشان نیز کمتر و افرادی مثل من جرات و جسارت ورود به این عرصه را کمتر در خود می‌دیدند اما خوشحالم که در زمان حال اینگونه نیست و برای ورود افراد دارای معلولیت به ورزش تلاش‌های زیادی می‌شود.
او ادامه داد: من زیاد اهل خبر نیستم اما موفقیت‌های ورزشکاران پارالمپیکی کشورمان آنقدر پررنگ است که کم و بیش از آنها مطلع هستم. بازدید امروز اما برای من بسیار خوشایند بود و خوشحالم که اطلاعات خوبی در این زمینه به دست آوردم. آمادگی خودم را برای سفیر بودن در جنبش پارالمپیک اعلام می‌کنم و تلاش می‌کنم در حد بضاعت و توانم منعکس کننده این رخدادهای شیرین باشم.معتقدم هر چه در این زمینه بیشتر اطلاع رسانی شود، فرهنگ سازی در جامعه و به دنبال آن تغییر نگرش نسبت به افراد دارای معلولیت نیز تغییر می‌کند و با توجه به اینکه معلولیت یک احتمال برابر است و ممکن است در هر لحظه شرایط برای هر کس تغییر کند، باید در این زمینه زیرساخت‌های فرهنگی و نیز به دنبال آن مناسب سازی شهری را تقویت کنیم.امیدوارم به زودی و با عادی شدن شرایط و از سرگیری اردوهای ورزشکاران پارالمپیکی بتوانم در کنار ورزشکاران حضور پیدا کنم و مشتاقانه منتظرم تا خودم نیز بتوانم رشته‌های پارالمپیکی را امتحان کنم و تلاش می کنم روزی در این زمینه هم به آنچه همیشه در ذهنم بود برسم.
