«خبرنامه دانشجویان ایران» علی خضریان// رهبر انقلاب امروز در ارتباط تصویری با نمایندگان تشکل های دانشجویی ضمن اینکه از دانشجویان خواستند تا پرچم آرمان‌خواهی و مطالبه‌گری را زمین نگذارند، حق اعتراض را برای بیان مطالبات دانشجویی با شرط اینکه این اعتراضات نباید به نظام اسلامی تلقّی شود، به رسمیت شناختند.
البته نگاهی به سیره‌ی رهبری در دیدارهای دانشجویی حاکی از این است که ایشان سال‌هاست بطور عملی انتقاد و اعتراض را به رسمیت شناختند و برخلاف مدعیان آزادی که از آدم باشید تا بروید به جهنم، فضای نقد و اعتراض اجتماعی را به بن‌بست کشاندند، مانع از انسداد در بیان اعتراض شده‌اند.
ضمن اینکه رهبری با تاکید بر تفکیک میان نقد حکومت و نفی حاکمیت، آن خطی که تلاش می‌کند مسیر نقد را به سوی نفی جمهوری اسلامی سوق دهد را با طرح سه نکته، از سه زاویه پیرامون «موقعیت کنونی کشور» در مبارزه با استکبار، ظرفیت‌های بالا و قدرت برآمده از انقلاب اسلامی، خنثی کردند.
سخنان امروز رهبری البته برای نگارنده خاطرات دوران دانشجویی در ۱۶سال پیش را زنده کرد؛ دورانی که در اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل مشی سیاسی خود را ضمن رد دیدگاه‌های توجیه‌گرا و ساختارشکن در قالب شعار «نقد حکومت آری، نفی حاکمیت هرگز» ظهور و بروز داده بودیم.
گفتمانی که در آن حکومت به معنای مجموعه تصمیمات کارگزاران نظام قابل نقد می‌باشد، اما به نفی و انکار حاکمیت و اصل اساسی ولایت فقیه منتهی نمی‌شود؛ و مانیفست آن پس از اینکه در ۱۳ اسفند ۱۳۸۳ در ۱۷بند به استحضار مقام معظم رهبری رسید، در قالب «سند گفتمان جنبش دانشجویی مسلمان» منتشر شد.
