«خبرنامه دانشجویان ایران» دانیال داوودی// در پست قبل توضیح دادیم که سرمایه‌گذاری برای رشد اقتصادی ضروریه و بازار بورس، مهم‌ترین ظرفیت برای جذب سرمایه در اقتصاد ایرانه. با این مقدمه، سه سوال مطرح می‌شه:
۱. آیا الزاما هر قدر سرمایه وارد بورس بشه، منجر به رشد اقتصادی می‌شه؟
۲. آیا یک فرد تازه‌وارد، بخواد در بورس سرمایه‌گذاری کنه به احتمال قوی ضرر می‌کنه؟
۳. راسته که دولت در بورس می‌خواد کسری بودجه‌ش رو جبران کنه و نقدینگی رو جمع کنه در بورس؟ جواب سوال ۱ اینه که هر مفهوم و نهادی ممکنه مورد سوء استفاده قرار بگیره؛ مثل شهادت، مثل دین. بورس هم یک نهاده که ممکنه از یک واسطه‌ی مالی مهم، تبدیل بشه به محل سوداکری و فعالیت تو اون، یک حالت قمارگونه پیدا کنه.
البته الان نه بورس به طور کامل داره به تحقق هدف (رشد تولید) کمک می‌کنه و نه طور کامل تبدیل شده به یک قمارخانه. یک نقطه‌ای در وسط طیف ایستاده. بنابراین در سطح کلان باید اقداماتی انجام بشه که هر چه بیشتر، ظرفیت این بازار به خدمت تولید گرفته بشه.
برای تحقق این هدف در سطح کلان اقتصاد، راهکارهایی مطرح هست که اگر ورق بزنید، من مواردی از اون‌ها رو از آقای سید یاسر جبرائیلی نقل کردم.
جواب سوال ۲ هم اینه که اگر افراد تازه‌وارد، تا زمانی که دولت اقدامات لازم در سطح کلان رو برای بهبود اوضاع بورس انجام بده:
۱. پولهای مورد نیازشان رو به بورس نیاورده باشند و فقط پولهای راکدی که حداقل تا یکی دو سال آینده به اون احتیاج ندارند رو به این بازار وارد کنند.
۲. نگاه کوتاه‌مدت نداشته باشند و هر روز خرید و فروش نکنند؛ بلکه سهام رو حداقل یکی دو سالی بذارن یک گوشه و بهش کار نداشته باشند.
۳. با مشورت خرید کنند؛ هم سهم کارخانه‌ها و تولیدی‌های شناخته‌شده رو بخرند و هم همه‌ی تخم‌مرغ‌ها رو در یک سبد ندارند.
ان‌شاءالله ضرر نمی‌کنند.
جواب ۳ هم اینه که حتی اگر دولت بخواد نقدینگی‌ها رو در بورس جمع کنه، کار بدی نمی‌کنه، چون این برای همه خوبه؛ خصوصا اگر هر چه بهتر اقداماتی که در جواب سوال ۱ مطرح شد رو انجام بده.
اگر هم بخواد کسری بودجه رو جبران کنه، بازم کار بدی نیست. به شرط اینکه در عرضه‌ی شرکت‌های دولتی، هم مالکیت رو بده به مردم و هم مدیریت رو
