به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ میکائیل دیانی از فعالان سابق دانشجویی و رسانه‌ای درپی حواشی اخیر و هجمه زیادی که علیه حجت الاسلام پناهیان رخ داد، در اینستاگرام خود نوشت:
1-هر کس در هر جایگاهی که هست احتمال دارد خطا کند، حرف ناصواب بزند و در این میانه آنکه بر صندلی وعظ و بحث نشسته باشد، از دیگران بیشتر مستعد این مسئله است، چنانچه بارها از استادمان آقای رحیم پور ازغدی شنیدم که می گفت: «یکی از آرزوهای بزرگ من این است که 5 صفحه از حرفهایی که زده ام را بخوانند و بگویند که فلانی این ها را گفته و نقدش کنند، تا به حال این کار را نکرده اند، کاری نکرده اند تا به حال جز: فحش، تهمت، تقطیع و شایعه. مثلا من دو هزار ساعت بحث و صحبت بحث شده دارم از این دو هزار ساعت بالاخره ده ساعت اشکال و چرندیات پیدا می شود (با خنده)، اما نگشته اند که پیدا کنند و خودم آخر سر باید بگردم و پیدا کنم!» حاج آقای پناهیان نیز از این قاعده مستثنی نیست.
او سالها با انرژی و پرتلاش بر منبر نشسته و نسل های مختلفی از او بهره برده اند و در همه این سالها ممکن است حرفی به اشتباه زده باشد اما آیا این اجازه ترور شخصیت و تهمت و توهین و شایعه درباره شان را می دهد؟! فارغ از اینکه در گفته های اخیرشان اشتباه بوده یا نبوده باشد!
2-ما سالهاست که با منبرهای حاج آقای پناهیان مأنوسیم! چه کودکی مان که پای صحبت های ایشان در مهدیه تهران و صبح های جمعه اش گذشت، چه زمانی که بزرگتر شدیم و در دانشگاه یکی از اساتید تشکیلاتی ما در انجمن اسلامی دانشجویان بودند و کیست که منکر شود؛ آن انرژی و نشاط و همتی که به مدد این زبان راسخ و گیرا در ما بوجود می آمد! انرژی ای که همراه با رشد شعوری و معرفتی بود و ما را در مسیری که داشتیم با دلیل و برهان ثابت قدم می کرد. لذا بر ما وظیفه است که قدردان زحمتی باشیم که سالها پناهیان برایمان کشیده است!
همه این مسیر برای امثال ما تشکیلاتی یک طرف، تنها به خاطر همین یک مورد پیاده روی اربعین و شوری که به مدد سالها تلاش حاج آقا بوجود آمد و سیل میلیونی عاشقان حسین را بین نجف و کربلا سرازیر کرد باید تا ابد ممنونش باشیم!
3- ممکن است خود من هم نقدهایی به حاج آقا داشته باشم -خاصه در سیستم اولویت بندی کردن مسئله ای به مسائل دیگر در هر سر فصلی که در ایام خاص مثل همین محرم ارائه می دهند- اما وقتی صف مخالفان، توهین کنندگان، تهمت زنندگان و تمسخرکنندگان را نگاه می کنم و به سابقه و عقبه شان می نگرم، می بینم حق این است که در برابرشان بایستم. عدالت موضوع فی مابین ظالم و مظلوم است و می دانیم که «خدا حامی مظلومان است...» و کیست که مظلومیت حاج آقا پناهیان را در این مسئله که بجای نقد صحبت هایش، از بابت توهین و تمسخری که به خودش و خانواده اش و آبرویش می شود، نبیند!
