به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» محمد جواد ظریف گفتگویی با روزنامه کارگر داشته که برخی نکات آن به این شرح است:
رئیس جمهور نمی شوم ولی برای اجماع ملی در سال ۱۴۰۰ تلاش می کنم.
عده ای از ترس کاندیداتوری ظریف در انتخابات سال آینده مداوم در کار وزارت خارجه کارشکنی می کنند.
آنهایی که مردم را نسبت به آینده برجام ناامید کردند روزی باید در پیشگاه خدا، ملت و قانون پاسخگو باشند.
می خواهم مردم متوجه شوند که چه اتفاقاتی در کشور و توسط چه کسانی رقم خورده است.
برخی به خاطر منافع اقتصادی مخالف تصویب FATF هستند.
شرمنده ملت ایران هستم ولی آمریکا اتاق مذاکره را به آتش کشید.
ترامپ با علنی کردن روابط کشورهای عربی و رژیم صهیونیستی به دنبال گرفتن عکس یادگاری بود.
این روزنامه در خلاصه گفتگویی خود با وزیر خارجه نوشت: از پله های دفتر وزیر در وزارت خارجه وقتی بالا می رفتم به این موضوع می اندیشیدم که در برابر محمد جواد ظریف قبراق و همیشه حاضر جواب که مانند خودم از تن صدای نسبتا بالایی هم برخوردار است چقدر دوام می آورم؟ وقتی مراسم تشریفات تمام شد و وارد سالن منتهی به دفتر وزیر خارجه شدیم، دیدم که مانند استقبال های همیشگی از دیپلمات های جهان، دم درب ورودی ایستاده و انتظارمان را می کشد. رسمی و موقر مانند همیشه ولی با ماسک. در حین مصاحبه ولی از آن شور و هیجان همیشگی وزیر خارجه چندان خبری نبود و خستگی در چشم هایش موج می زد. آهنگ کلامش هم جز یک مورد که درباره انگلستان سخن می گفت به سختی بالا می آمد. کاملا مشخص بود تحت فشار است. مخصوصا آنجا که گفت خیالشان راحت باشد کاندیدای انتخابات ۱۴۰۰ نمی شوم، بگذارید کارم را انجام دهم! نمی دانم چه شد که ناخودآگاه به یاد مرحوم عباس امیرانتظام افتادم که پس از بیست سال زندان به قول خودش از اوین اخراجش کردند؛ به جرم بی گناهی. این تشبیه وقتی به اوج رسید که محمدجواد ظریف گفت: قبل از کاندیداتوری رئیس جمهور روحانی در سال ۱۳۹۲ گفته بودم هرکس به سمت حل و فصل پرونده هسته ای حرکت کند قربانی خواهد شد و نه قهرمان. البته اگر نتوانستند با ظریف هم آن کنند که با انتظام انجام شد بی تردید دلیلی نداشت جز آنکه در بین بخش بزرگی از ملت ایران قهرمان شد. هرچند که می توان از سکوت هایی که نباید می کرد و یا اعلام مواضعی که نباید می گرفت، انتقاد داشته باشیم ولی بی تردید حکایت ظریف با تمام وزرای خارجه قبل از خودش کاملا متفاوت است.
