به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ پرویز امینی// به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا چند روز باقی مانده است. شواهد و قرائن نشان می‌دهد به شکل بی‌سابقه‌ای بعد از گذشت ۴۲ سال از انقلاب اسلامی، انتخابات ریاست جمهوری آمریکا برای افکار عمومی ایران مهم شده است و علی‌رغم اینکه صداوسیما مطابق معمول این انتخابات را در حاشیه گذاشته است، اما برای مردم ما در وضعیت متن است. نظرسنجی‌های انتخابات آمریکا و تغییرات آن پیاپی در شبکه‌های مجازی دست به دست می‌شود، در ارتباطات فامیلی، همکاران و کارشناسان سیاسی و اقتصادی و روابط خارجی، درباره‌اش صحبت می‌شود، پیامدهای پیروزی و شکست هر یک از کاندیداها تحلیل می‌شود و ازجمله بحث‌هایی که می‌شود این است پیروزی و شکست کدامیک، به نفع ما و کدامیک به ضرر ماست.
این احساس نسبتا عمومیِ چسبندگی نتایج انتخابات آمریکا به سرنوشت ما، مسئله فوق‌العاده مهم و حساسی است. این دردناک و تراژیک است که بعد از چهل دو سال از انقلاب اسلامی که استقلال، فراگیرترین آرمانش و رهایی از سلطه دولت آمریکا، مهمترین مصداق این استقلال و طی چهار دهه گذشته برای این آرمان هزینه‌های فراوانی پرداخته است، بخش قابل‌توجهی از مردم ما کلید حل مسائلشان را در دستان شرورترین دشمنانش ولو به غلط بدانند.
دولت روحانی و نوع حکمرانی این دولت در دو نوبت یازدهم و دوازدهم، نقش درجه اول در شکل‌گیری این وضعیت دارد. در سطح نخست، واقعیت روشن و آشکار این است که دولت روحانی، دولت ناکارآمد، فشل و از نظر دستاورد، دولت فقیری است. دولت روحانی وضعیت کشور را به جایی رسانده است که دی ماه اعتراضی در سال ۹۶ در حکم اتوپیا و آرمانشهر این روزهاست (دلار ۳ تا ۴ هزار تومان، بنزین هزار تومان، قیمت مسکن بین یک پنجم تا یک دهم امروز، سکه و طلا کمتر از یک سوم تا یک چهارم، تورم حدود یک چهارم فعلی، قیمت خودرو یک پنجم کنونی، قدرت خرید مردم چند برابر فعلی و...) حتی آبان پراعتراض ۹۸ نیز در مقایسه با امروز، یک وضعیت مطلوب به حساب می‌آید. درواقع برخلاف شعار روحانی و طرفدارانش در سال ۹۶ هر چه به عقب برگردیم، وضعیت کشور در مقایسه با امروز بهتر می‌شود به طوری که بازگشت به سال ۹۲ در مقایسه با امروز، یک وضعیت رؤیایی در کشور به شمار می‌آید و مردم کاملا آمادگی دارند به عقب برگردند. این وضعیت حکمرانی دولت روحانی، امیدواری به بهبود اوضاع و احوال کشور با منشاء داخلی را با چالش و مسئله روبرو کرده است.
در سطح دوم، دولت روحانی به شکلی مرجعیت حل مسائل کشور را به خارج منتقل کرده و به شکلی تغییر در روابط خارجی را کلید حل همه مسائل طرح کرده است که تا آب خوردن مردم را هم به آن منوط نموده است. طی این سال‌ها، افکار عمومی برای گره‌گشایی از مسائلش، یا در انتظار به فرجام رساندن برجام بوده یا در انتظار اجرای برجام یا در هراس خروج آمریکا از برجام بوده است. و اینک نیز دولت روحانی مردم را در خیال پیروزی بایدن و بازگشت او به برجام قرار داده است. سخنان او درباره صلح امام حسن(ع)، دغدغه تاربخی نداشت، بلکه پیش‌درآمدی برای مذاکرات مجدد در صورت پیروزی بایدن است.
در واقع این وضعیت بیمارگونه در عطف نظر به انتخابات آمریکا، نتیجه ناکارآمدی داخلی از یک سو و مرجعیت‌بخشی به بیرون بر اساس سیاست برون‌گرایی در تجربه دولت روحانی است. این درس مهمی برای سازمان حکمرانی است که چگونه سیاست‌گذاری‌هایش و شیوه حکمرانی‌اش می‌تواند باورها و انگاره‌های افکار عمومی یک ملت را در جهت عکس آرمان‌هایش پیش ببرد و در این وضعیت تلخ و آزاردهنده قرار دارد.
