خبرنامه دانشجویان ایران: محمد نوروزی*// آنچه که در جریان آمدورفت طرح اقدام راهبردی لغو تحریم‌ها بین مجلس و شورای نگهبان رخ داد، برای چندمین بار اثبات کرد که اگر چه داستان برجام و متعلقاتش از طراحی تا اجرا با صحنه‌گردانی دولت‌های یازدهم و دوازدهم راهبری شد، لکن این صحنه‌گردانی و راهبری، بدون پشتیبانی و حمایت نیروهای فرادولتی، تقریباً امکان‌ناپذیر بنظر می‌رسید. نشان به آن نشان که حماسه ۲۰ دقیقه‌ای مجلس نهم و نمایش ۸ دقیقه‌ای دو روز پیش، هر دو محصول مجالسی بود که عناوین پرطمطراق «اصولگرا» را یدک می‌کشیدند.
اتفاقات پریروز مجلس و تصویب برق‌آسای اصلاحیه‌ی اخته شده‌ی طرح مجلس، در حالی با همراهی تمام‌قدِ رییس مجلس به وقوع پیوست که حتی قبل از مصوب شدنِ طرح اولیه مجلس(پیش از ایراد شورای نگهبان) نیز قالیباف نیروهای میدانی‌اش(امثال عمویی، توانگر و پیرهادی) را برای مخالفت با طرح نمایندگان و جایگزینی طرحی شبیه به اصلاحیات شورای نگهبان، بسیج کرده بود.
قضایای دو سه روز اخیر به وضوح اثبات کرد که مهره همان حلقه فرادولتی در مجلس که اتفاقا دستگاه محاسباتیش در «مسائل مبنایی و اصلی» در ظاهر متضاد با دولت و در باطن هماهنگ با دولت است، رییس مجلس است که از قضا از قرائن مشهود، کاندیدای قطعی و نهایی برخی کانونهای تاثیرگذار فضای سیاسی، در انتخابات ۱۴۰۰ است.
اینطور که بنظر می‌رسد، شوق گشایشهای مقطعی و کوتاه مدت احتمالیِ حاصل از حضور بایدن، حلقه فرادولتی مذکور را نیز به این نتیجه رسانده است که کشور همچنان منتظر شعبده‌بازی دموکرات‌های آمریکا بماند تا اگر چنانچه گشایشی در کار بود، کاپ قهرمانیش را جریان دولت فعلی به تنهایی بالای سر نبرد.
نوشتیم «گشایش مقطعی»، چرا که شیوه دموکرات‌ها، گسیل گشایشهای مقطعی به سمت ایران برای «تحمیل فشارهای میان‌مدت و بلندمدت» به منظور جلوگیری از انجام فعالیت‌هایی است که مستقیما‌ً «کاهش آثار تحریم» را نشانه می‌رود؛ چرا که در شرایط بدون تحریم، اراده داخلی برای مقاوم‌سازی ساختارهای اقتصادی در برابر تحریم، به حداقل می‌رسد و زمینه برای وارد آوردن ضربات سنگین به بنیان‌های اقتصادی کشور فراهم می‌شود.
بطور مثال دولت دموکرات اوباما پس از انعقاد برجام، با آزادسازی نمادین بخشی از دارایی‌های بلوکه شده ایران و هدایت شرکت‌هایی مانند توتال برای حضور در ایران، امید گشایشهای دائمی را در مسئولان دولتی و بعضاً فرادولتیِ داخلی زنده کرد و سپس فشارهای همان دولت اوبامای دموکرات تا حدی افزایش یافت که سیف، رییس وقت بانک مرکزی، برای توصیف میزان تحقق وعده‌های غرب از واژه «تقریبا هیچ» استفاده کرد.
از قرار معلوم بنظر می‌رسد که با رصد نقش آفرینی قالیباف در اتفاقات روزهای اخیر مجلس، می‌توان به این نتیجه رسید که رییس فعلی مجلس به عنوان یکی از عناصر اصلی حلقه فرادولتی حامی برجام، که در جریان نطق‌های انتخاباتی سال ۹۶ هم «برجام» را «تصمیم حاکمیت» خوانده بود، در صورت حضور و پیروزی احتمالی در انتخابات ۱۴۰۰ از نسخه تلاش برای «گشایش مقطعیِ برجامی» برای اداره کشور پیروی خواهد کرد.
با این تفاسیر جریان انقلاب که در سال‌های اخیر به اندازه کافی با نمایشهای بی‌فایده برجامیِ دارودسته روحانی و ظریف، قبض روح شده و برای ساده‌لوحی عناصر دولتی روضه خوانده، باید از همین امروز بداند که قالیباف امروز همان قالیباف ۹۶ است که نیم‌نگاه که هیچ، تمام نگاهش برای اداره کشور، متوجه برجام و برجام‌بازی است. لذا نمی‌تواند گزینه مناسبی برای ساختن ایران «قوی، مقتدر، مستقل و توسعه‌یافته» باشد.
مرور حوادث دیروز و امروز، چراغ راه فرداست! از ما گفتن!
* فعال سابق دانشجویی
