به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از رجا نیوز، حجتالاسلام روانبخش گفت: من در یزد درس میخواندم. برای زیارت به قم آمده بودم و هنوز معمم نبودم. ۱۷ ساله بودم. جلوی دفتر تبلیغات ایستاده بودم که ماشین سوار شوم تا خودم را به سه راه بازار برسانم. آنوقت تریلیها و اتوبوسها از داخل شهر میرفتند. ماشین هم کم گیر میآمد. وقتی ایستادم که تاکسی سوار شوم، دیدم یک فولکس واگن نگه داشت و شیشه را پایین کشید و گفت کجا میخواهی بروی و من هم گفتم و گفتند سوار شو. ماشین هم برای یک طلبهای بود، یک نفر هم جلو نشسته بود و آیتالله مصباح هم عقب نشسته بود.
طلبه جلویی پیاده شد. صندلی فولکس به گونهای است که باید صندلی آن خوابانده شود تا کسی پیاده شود، من هم رفتیم عقب و پهلوی آیتالله مصباح نشستم.
خب من ایشان را اصلاً نمیشناختم. ایشان پرسید کجا میروی؟ من هم با لهجه خالص یزدی گفتم میخواهم به یزد بروم. ایشان هم یزدی صحبت کردند. گفتم شما هم یزدی هستید؟ فرمودند بله، اهل خود یزد هستم. اسم ایشان را پرسیدم که فرمودند مصباح هستم.
اسم ایشان را شنیده بودم، ولی خودشان را ندیده بودم. آنوقت ۴۰ ساله بودند. جوان بودند.
به من گفتند دوست داری زود ماشین گیر بیاوری و به یزد بروی؟ گفتم: بله، خیلی دوست دارم. چون شب هم شب سردی بود. ایشان گفتند تسبیح داری؟ گفتم بله. گفتند با تسبیح صدبار رضا شاه را لعن کن تا زود ماشین گیر بیاوری. من هم با خودم گفتم ایشان عجب وردی یاد میدهد!
حدود سال ۵۵ بود. به سه راه بازار رسیدم. تسبیح را گرفتم شروع به ذکر کردم. ایشان فرمودند این ذکر بسیار مقرب است، چون رضاشاه نسبت به دین خیلی ظلم کرده است. لعن را شروع کردم، تا حدود لعن ۷۰ گفته بودم که یک ماشین نو از همین بلیزرها جلوتر از من ایستاد، افراد دیگری هم کنار جاده بودند، ولی به من گفت کجا میروی؟ من هم گفتم یزد. گفت بیا برویم. سوار شدیم و بقیه لعنها را هم در ماشین گفتم.
