به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از بی بی سی ارث، آنها در جزایر گالاپاگوس زندگی می کنند و مانند بسیاری از گونه های گالاپاگوس، با سبک زندگی جزیره سازگار شده اند.
جمعیت در سراسر مجمع الجزایر برای مدت طولانی از یکدیگر جدا شده است به طوری که هر جزیره دارای گونه های خاص خود است.
ایگواناهای دریایی بیشتر به دلیل توانایی تغذیه در آبهای کم عمق و دریایی مورد توجه قرار می گیرند.
آنها گیاه خوار هستند و جلبک های دریایی را می خورند که در امتداد سواحل سنگی و زیر آب رشد می کنند. آنها در آب با حرکتی مانند مار شنا می کنند و با چنگال های بلند خود را در ته آن نگه می دارند تا چرا کنند. اگرچه ایگواناهای دریایی در آب تغذیه می کنند، ولی عمدتا زمینی هستند. اغلب مشاهده می شود که آنها خودشان را در زیر آفتاب گرم می کنند و در امتداد ساحل لانه می سازند.
ایگواناهای دریایی به غدد نمکی بسیار کارآمد معروف هستند، جایی که نمک را "عطسه می کنند". از آنجا که آنها در زیر آب تغذیه می کنند، مقدار زیادی آب شور را می خورند. برای جلوگیری از کم آبی بدن، آنها باید نمک را بدون دفع آب دفع کنند، بنابراین غدد خاصی دارند که نمک را از خون آنها خارج می کنند. آنها همچنین توانایی کوچک شدن (در طول و اندازه کلی) را دارند. در زمان کمبود و در دسترس نبودن غذا - به ویژه در حوادث آب و هوایی ال نینو - می تواند ابعاد آنها تا ۲۰٪ کاهش یابد.
هنگامی که جلبک های مورد علاقه آنها به سطح بالا برگردد، آنها به سرعت اندازه از دست رفته را احیا می کنند.
تصور می شود که به دلیل منطقه جغرافیایی بسیار کوچکی که دارند، ایگواناهای دریایی در معرض انقراض قرار دارند.
آنها از حمایت قانونی کامل در جزایر گالاپاگوس برخوردار هستند، اما گونه های مهاجم همچنان گونه های موجود در برخی از جزایر را تهدید می کنند.
گربه ها، سگ ها، خوک ها، میکروب ها و سایر گونه هایی که توسط انسان به این جزایر آورده شده اند به تخمهای دریایی ایگوانا و نوزادان آنها حمله می کنند. ریشه کن کردن گونه های مهاجم از جزایر بسیار دشوار است، بنابراین این مشکل احتمالاً همچنان تهدیدی برای جمعیت ایگوانای دریایی است.
۱. ایگواناهای دریایی بومی جزایر گالاپاگوس است و تنها گونه مارمولک دریایی در جهان است.
۲. ایگواناهای دریایی می توانند بیش از ۶۵ فوت (۲۰ متر) در زیر آب غواصی کنند.