به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، نشست رسانه ای مقابله با ساختار فسادزا در ایران قوی با حضور علی خضریان سخنگوی کمیسیون اصل نود، احمد نادری نماینده مردم تهران در مجلس یازدهم و برخی از فعالین کارگری در ستاد انتخاباتی آیت الله رئیسی برگزار شد.
خضریان(نماینده مجلس): در حال حاضر رقابت دو دیدگاه و دو نظریه درفضای اجتماعی و سیاسی ایران قابل بحث است که یک جریان، جریان غربگرا و جریان دیگر گفتمان انقلاب اسلامی درهمه ی ابعاد می باشد.
در انتخابات آتی جریان غربگرا به میدان نیامده است بلکه خود غرب یه میدان آمده است!
.jpg)
این جریان (جریان غربگرا)، از ابتدای دهه ۷۰ تلاشش براین بود تا الگوی مدیریت رجالی وار را کنار بگذارد تا جایی که عملا اعلام کردند: «اگربه لحاظ اقتصادی ناتوان هستیدلازم است برای قضاوت مثبت دیگران، برای ما مانور تجملات بدهید و مدیریت کشور را با جلوه هایی از تجمل زینت دهید! (هاشمی رفسنجانی)».
نظر شهردار تکنوکرات تهران درهمان دهه 70 براین بود که: « تهران مدرن هزینه دارد و هزیته آن را باید شهروندان دهند! کسانی که توانایی این امر را ندارند و محروم هستند باید تهران را ترک کنند!
جریان لیبرال مسلمان و جریان تکنوکرات دم از مردم و مردم سالاری می زند و فتنه خودش را درعدم مشارکت سیاسی دنبال می کند.
فساد در کشور مشروعیت پیدا کرده است وراهی برای توجیه فساد بازشده که امروز به یک اتوبان چند باند تبدیل شده است.
کسانی که امروز خودشان را اسطوره مردم سالاری و پایبند به قانون جا می زنند و مقابل نهاد انقلاب اسلامی یعنی شورای نگهبان می خواهند بایستند که در سالهای ۷۴، ۷۵ به دنبال تغییر اصل ۱۱۴ قانون اساسی بودند: به این معنی که قانون اساسی را برای خود و به نفع خود تغییر دهند!
.jpg)
آقایان (حسن روحانی، عطالله مهاجرانی، عبدالله نوری، غلامخسین کرباسچی و...) از جمله کسانی بودند که در تلاش برای تغییر اصل ۱۱۴ بودند... فتنه اصلی در این است که به نام مردم میخواهند علیه مردم اقدام نمایند. کسانی از مردم سالاری دم میزنند که حرف و اعتقاد اساسی آنها این بوده است که افراد شایسته و استثنایی در قالب قانون نمی‌گنجند، آنها فکر میکنند که قانون لباس تن آنها است و باید برای آنها باز شود (اندازه شود)...
نادری(نماینده مجلس): چرا در انقلاب ساختار فساد زا تولید شده است؟
از اوایل دهه 70 شاهد یک انحراف بودیم ،این انحراف یک شکاف عمیقی را در انقلاب اسلامی در ابتدا بین مردم و حاکمان و بعد هم بین مردم ومردم به وجود آورد و همچنان این شکاف عمیق پابرجا است. این شکاف باعث به وجود آمدن نئولیبرالیسم ایرانی شد که از دهه ۷۰ با روی کار آمدن فساد هایی را به وجود آوردند و به صورت قانونی کار خود را پیش میبرند!
تفکر کارگزاران سازندگی در دهه 70 نقطه شروعی بود که نئولیبرالیسم ایرانی در بعد از انقلاب را مستقر کنند. محمد رضا پهلوی در اویل دهه ۵۰ به صورت نهادینه شروع به رواج این پارادیم نئولیبرالیسم در کشور کردند که در واقع انقلاب اسلامی پاسخی اساسی به نئولیرالیسم محمد رضا بود.
پدرجدنئولیبرال‌ها آقای رفسنجانی است! یعنی میدانی که آقای رفسنجانی به این تفکر دادند این راه را باز کرد و همچنان هم ادامه دارد...
.jpg)
در ایران ابتدا در حوزه ی اقتصاد نئولیبرال ها ورود کردند و بعد از آن هم در حوزه ی فرهنگ و آموزش کشیده شد نئولیبرالیسم اقتصادی متعقد بود چاره ای جز اینکه که باید ساختارهای اقتصادی را در جهان بپذیریم و به قوانین اقتصادی جهان پایبند باشیم را نداریم.
در اخرین نسخه لیبرالیسیم ایرانی در دولت حسن روحانی ابایی از اینکه گفته شود هیچ راهی نداریم جز اینکه وابسته ی به غرب باشیم، وجود ندارد. و ما هم در ضلع غرب و ضلع این مرکز رشد میکنیم! خصوصی سازی یکی از جلوه های نئولیبرالیسم ها بوده که در ابتدا از تحریم های دوران آقای رفسنجانی شروع شد و رفته رفته ساختارمندتر و توسعه یافته تر شد تا به اینجایی رسید که در این دولت وقت واگذاری های زیادی را مشاهده میکنیم که تقریبا همه‌ی آنها شکست خورده است.
_فساد سیستماتیک نیست دلیلش هم مشخص است زیرا که در شرایط فعلی قوه قضائیه ومجلس شورای اسلامی و... هم میتوانستند کنار بروند اما اینگونه عمل نکردند و کنار نکشیدند. اما چه باید کرد؟ اینگونه مشکلات باید ریشه ای حل شوند که بخشی از آن از طریق دولت می باشد(دولت باید ساز و کارها را تنظیم کند) و بخشی از آن هم در درون مجلس است که در حال حاضر برای اصلاح قانون خصوصی سازی ها شروع شده است. و در نهایت باید تلاش کرد تا انقلاب اسلامی که از دهه ی 70 به دست نئولیبیرالیسم ها افتاد به دست صاحبان اصلی آن بازگردد.
.jpg)
میرناصری (از کارکنان شرکت هپکوی اراک):
شرکت هپکو در سال 1354 برای مونتاژ ماشین آلات راهسازی تأسیس می شود ،در سال ۵۷ با توجه به وضعیتی که برای کشور به وجود می آید و انقلاب می شود یک وقفه ی کوتاهی در تولید دارد و بعد از آن باتوجه به مسائلی که برای کشور به وجود می آید و به دلیل شرایط جنگ شرکت هوگو وارد بحث ماشین آلات راهسازی می شود و در سال ۶۲ در اوج جنگ تحمیلی و در اوج تحریم ها شرکت هپکو بیشترین میزان ماشین آلات راهسازی را تولید می کند. بعد از اتمام جنگ شرکت هپکو به سمت تولید و خودکفایی حرکت می کند وحدود ۱۷ نوع محصول راهسازی در شرکت هپکو از صفر تا صد از طراحی تا تولید کامل انجام می شود و 3 محصول هم ثبت اختراع شده است. محصولاتی در شرکت هپکو تولید می شود با کالاهای مشابه خارجی کاترپیلا که حرف اول را در دنیا می زنند رقابت می‌کند. بعد از سال ۸۰ بهره‌برداری نهایی به انبوه رسید. وبا توجه به اینکه نظر رهبر عزیزمان در این سالها این بوده است که به خودکفایی در تولید نزدیک شویم این امر در این سالها کلید خورد ودر سال ۸۵ ما همزمان با شرکت ولبو سوئد که یکی از معتبرترین شرکتهای راهسازی در دنیا است تولید دو محصولی که تحت لیسانس شرکت ولبو سوئد تولید می شد با همان کیفیت آن محصولات را در شرکت هپکو تولید کردیم واین موضوع در سال ۸۵ هم رسانه ای هم شد. اما در زمانی که شرکت هوگو دو هزار دستگاه در سال۸۵ و بالغ بر دو هزار پرسنل داشت و همچنین سالیانه سود کلانی هم به صندوق ذخیره دولت منتقل می کرد در سال ۸۶ شرکت هپکو را واگذار کردند.
در سالهای ۹۲ و 93 بود که فهمیدیم همانطوری که حضرت آقا در یکی از سخنرانی های خود اشاره میکنند :افرادی هستند که کارخانه ها را با قیمت پایین خریداری می کنند ودستگاه های آن را را از کارخانه خارج میکنند و به فروش می رسانند و شروع به تغییر کاربری زمین های کارخانه می کنند.
و همین شرایط برای شرکت هپکو هم پیش آمد و در سال ۹۲ سهامداری ۲۵ هکتار از زمین های هپکو را تغییر کاربری داد و به یکی از واحد‌های تجاری اداری در استان مرکزی تبدیل شد.
.jpg)
وقتی این موضوع را متوجه شدیم ،همزمان میزان تولید در حال کاهش بودو تعداد پرسنل هم کم می شد و دنبال بازنشستگی پرسنل بودند. شرکت های اقماری را در دل شرکت هپکو به وجود آوردند و قرارداد هایی بسته می شدکه به صرفه نبود و عامدانه بود برای نشان دادن ورشکستگی شرکت این قراردادها بسته می شدند تا ذیل قانون ۱۴۱ اعلام ورشکستگی کنند و از زمین ها و اموال دیگر استفاده کنند.
همزمان حقوق های کارگری پرداخت نمی شد و اعتراضات کارگری شروع شد ، اعتراضات سال ۹۲ و ۹۳ داخل کارخانه بود و معمولا رسانه ها خبر نداشتند و کسی متوجه این موضوع نمی شد اما از سال ۹۴ اعتراضات کارگری برای اولین بار به کف خیابان آمد و در اوایل رسانه های خودی حمایت نمی کردند وافراد آرام آرام به سمت رسانه های بیگانه می رفتند اما مدتی بعد رسانه ها هم شروع به حمایت کردند.
سال ۹۵ و ۹۶ اعتراضات بیشتر شد و سهامدار اول را عوض کردند و سهامدار دیگری را جایگزین کردند در دوره ی دوم دولت آقای روحانی بود و از یکی از ننگین ترین خصوصی سازی ها همین قرارداد بود و هپکو را به مبلغ ۱۰ میلیارد پول نقد به کسی که بدهکار بانکی بود، واگذار کردند و یکی از عجیب ترین قرارداد های خصوصی سازی بود که در دوره ی آقای پوری حسینی اتفاق افتاد.
مجددا اعتراضات به کف خیابان ها کشیده شد و دولت بجای حمایت از ما با نیروهای امنیتی ورود کردندو بازداشت های کارگری را شروع کردند و ما کارگران را بعنوان برهم زننده آرامش کشور و ضد نظام و اغتشاش گر معرفی کردند.
اینجا بود که دانشجویان وارد قضیه شدند. دانشجویان عدالت‌خواه عمدتا هم با مرکزیت تهران ورود به قضیه داشتند و حمایت های خوبی هم شد ،همزمان رسانه ها پای کارآمدند و صدای ما را به گوش مسئولین رساندند تا ما توانستیم با حاج آقای رئیسی ارتباط بگیریم. آقای رئیسی یک سفر استانی در 17/03/1398 به اراک داشتند که قبل از مسئولیت ریاست قوه قضائیه ایشان بود.
ایشان مستقیما دیداری با کارگران داشتند و صحبت های کارگران شنیدند و در آن جا قول دادند که در احکام کارگری تجدید نظری بشود، با پیگیری که رئیس دادگستری استان مرکزی داشتند خیلی از پرسنل تبرئه شدند ، با وجود اینکه حاج آقا رئیسی در آن زمان در دولت نبودند.
