خبرنامه دانشجویان ایران: علی اکبر عباسی/ در طول تاریخ همواره ترازوی خطا و اشتباه خواص و تصمیم عوام بر اینکه چه کسانی را به عنوان زعیم و حاکم خود برگزیده اند تکرار شده است که در این یادداشت به برخی از آن اشاره خواهدد شد.
1-سال دهم هجرت بود، پیامبر عظیم الشان اسلام در این سال از سوی خداوند مامور شد که شخصا در مراسم حج شرکت کند و اعلام شد که آخرین حج پیامبر (ص) است. مردم از اطراف و اکناف در حج آن سال شرکت کردند. حضرت علی (ع) هم که به یمن رفته بود، به پیامبر پیوست. پس از مراسم حج، مسلمانان آماده بازگشت به شهرهای خود شدند و پیامبر گرامی (ص) هم عازم مدینه گردید. وقتی کاروان پیامبر به سرزمین غدیر خم رسید، جبرئیل از طرف خداوند فرود آمد و آیه 67 سوره مائده را بر پیامبر نازل کرد.
پیامبر (ص) دستور توقف داد و اعلام کرد آن ها که جلوتر رفته اند برگردند و آن ها که نرسیده اند، برسند. جمعیتی بالغ بر 90 هزار نفر و به قول برخی ها 114 هزار نفر در آن بیابان سوزان، همه در انتظار بودند تا ببینند پیامبر می خواهد چه امر مهمی را ابلاغ کند. روز 18 ذی الحجه بود که به دستور پیامبر منبری ترتیب داده شد، پیامبر اعظم بر فراز آن رفت و پس از حمد و ثنای الهی، دست حضرت علی (ع) را گرفت و بلند کرد و فرمود: « من کنت مولاه فعلی مولاه. هرکس که من مولا و رهبر او هستم، علی مولا و رهبر اوست.» آنگاه در حق دوستان حضرت علی (ع) دعا و در حق دشمنانش نفرین کرد. سپس اعلام کرد که این موضوع را حاضران به غایبان برسانند. پس از آن بود که مسلمانان با شور و هیجان به حضور حضرت علی (ع) رسیدند و مقام امامت و رهبری آن حضرت را پس از پیامبر به او تبریک و تهنیت گفتند. در این واقعه بسیاری از خواص و بزرگان هم که شاهد ماجرا بودند به سوی حضرت علی (ع) رفتند و به او تبریک گفتند.
2- روز 28 صفر سال 11 هجرت بود. غمی بزرگ عالم را دربر گرفت و پیامبر گرامی اسلام رحلت شد. در حالی که حضرت علی (ع) با همراهی برخی بستگان مشغول به کار تجهیز و دفن و عزاداری پیامبر بودند، گروه انصار در محلی به نام «سقیفه بنی ساعده» گرد آمدند و برخلاف فرمان خدا و پیامبر (ص) از پیش خود به تعیین خلیفه پرداختند. هنوز پیکر مطهر و عزیز پیامبر (ص) بر زمین بود که اساس غصب و تحریف در خلافت را استوار ساختند و حق مسلم حضرت علی (ع) را به تاراج غصب بردند.
کسانی که آشکارا خلافت را تحریف کردند به وضوح می دانستند که پیامبر (ص) حق حکومت بعد از خویش را به فرمان خداوند به حضرت علی (ع) داده است، اما جاه طلبی و هواپرستی آن ها را وادار به هر کاری کرد. اما در این بین آنچه قابل اهمیت فراوان است این که، برخی از بزرگان و خواصی هم بودند که جزو غاصبین خلافت نبودند، اما با وجود اینکه از حقیقت ماجرا و واقعه غدیر خم کاملا آگاه بودند و به وضوح می دانستند که چه تحریف بزرگی در حال روی دادن است در این بین سکوت کردند و در برابر جنایتی به این بزرگی موضعی بی تفاوت را پیشه کردند و بستر را برای اتفاقات دردناک و بلا های جبران ناپذیر بر سر امت اسلامی آماده کردند و شد آنچه که نباید می شد. همین بی بصیرتی و موقع نشناسی و عملکرد نابجای افراد سرشتاس و موثر آن زمان بود که غاصبان حق علی (ع) را به قدری گستاخ کرد که شهادت دخت گرانقدر پیامبر بعد از گذشت حدود سه ماه از رحلت پیامبر رخ داد و علی (ع) را تنهاتر از هر زمان دیگری کرد.
3- در سال 61 هجری، در ایام حج بود، امام حسین(ع) حج خود را به عمره مفرده تبدیل کرد و مکه را به قصد کوفه –که مردم آن شهر ده ها هزار نامه جهت دعوت از امام (ع) فرستاده بودند- ترک کرد. هنگامی که امام (ع) قصد ترک مکه را داشت، برخی از بزرگان و سرشناسان زمانه مانند؛ "ابن عباس" و "محمد حنفیه" و دیگرانی، امام را توصیه کردند که به سمت کوفه نرود، اما حضرت حسین (ع) با هدف انجام یک واجب الهی، که آن واجب الهی "بازگرداندن جامعه اسلامی به خط صحیح" بود، مکه را به قصد کوفه ترک کرد. امام حسین (ع) هدف حرکت خویش را "اصلاح امت جد خود" عنوان کرد چرا که بعد از وفات پیامبر(ص) درطول سالها جامعه به سمتی حرکت کرده بود که نیاز به چنین اصلاحی داشت. کوفیان خود، امام (ع) را دعوت کرده بودند، اما زمانی که امام به کربلا رسیدند و عرصه بر ایشان تنگ شد، موقعیت متفاوت شد و کوفیانی هم که به حضرت نامه نوشته بودند عملکردی کاملا متفاوت از آن ها به وقوع پیوست. اما باز هم در این برهه بی نظیر تاریخ، آنچه بسیار قابل اهمیت است عملکرد خواص و بزرگان زمان است که در این واقعه موثر واقع شد. در واقعه دردناک عاشورا خواص به چند دسته متفاوت تقسیم می شوند؛ تعدادی از خواص بودند که وابسته به دستگاه خلیفه ستمگر بودند و حساب آنها که نسبت به حادثه کربلا مشخص بود. برخی از خواص هم بودند که با بصیرت لازم و بینش صحیح راه درست را به خوبی دیدند و برای یاری حضرت (ع) لحظه شماری میکردند، افرادی مانند حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه از جمله این دسته بودند.
اما در این بین عده ای از بزرگان هم بودند که جزء عارفان و فقهای زمان خودشان محسوب می شدند و حرفها و عملکرد و مواضع آنها برای بسیاری از مردم سند محسوب می شد. اما آنها نتوانستند اهمیت حرکت امام را بفهمند و با بی بصیرتی نه تنها امام را یاری نکردند که حتی بعضی از آنها مانند عبدالله بن عباس و ... امام را هم نسبت به این حرکت نفی میکردند.
برخی دیگر مانند؛ جناب سلیمان بن صرد خزایی- که در آن زمان از فقها و علماء بزرگوار بود!- هنگام قیام حضرت مسلم بن عقیل، نماینده و فرستاده امام حسین(ع)، او را یاری نکرد و حتی حرکت او را مکروه اعلام کرد و گفت؛ صبر میکنم تا "یوسف فاطمه" یعنی خود حضرت امام حسین(ع) بیاید و به همراه او قیام کنم! که با آمدن امام هم ایشان را همراهی نکرد. اضافه کنید به اینکه وی در واقعه جنگ جمل نیز به یاری امیرالمومنین(ع) نرفته بود و کسی بود که امام حسن(ع) را مذل المومنین خطاب می کرد اما مردم دوباره به وی اطمینان کردند و در ماجرای مسلم و امام حسین(علیهم السلام) شد آنچه شد.
البته شکی نیست که کسی که نایب امام را تنها میگذارد خود امام را نیز. چگونه میتوان از کسی که شهامت زدن به استخر ندارد انتظار شنای در اقیانوس را داشت؟!
4- پس از گذشت بیش از 13 قرن از حادثه عاشورا، در بهمن ماه سال 1357 هجری شمسی، رویدادی در جهان به وقوع پیوست که چشم همگان را به خود معطوف کرد و آن، خروش عاشورایی پیروان حضرت حسین (ع) در برابر ظلم و نظام طاغوتی حاکم بود که در پی آن انقلاب شکوهمند اسلامی در ایران به وقوع پیوست. انقلاب اسلامی ایران بر پایه آموزه های عاشورایی امام حسین (ع) و یاران بی نظیرش، به رهبری مردی از ثلاله پاک حضرتش به وقوع پیوست. اما عملکرد حسینی ملت بزرگ ایران اسلامی منحصر در وقوع انقلاب و تشکیل حکومت نبود که در ادامه مسیر حیات نظام اسلامی، بارها مردم در منصه آزمایش قرار گرفتند و پستی ها و بلندی های زیادی را جلوی روی خویش دیدند که می بایست با موفقیت از آن ها عبور می کردند.
شهریور سال 1359 هجری شمسی یکی از این برهه های مهم و تاریخی انقلاب اسلامی است. هنوز 2 سال از وقوع انقلاب مردم نمی گذشت که، جنگی سخت و تمام عیار از سوی سلطه گران جهانی بر کشور تحمیل شد. اما در این برهه حساس مردم ایران باز هم به تاسی از مولای خویش حضرت اباعبدالله (ع) به مقابله با دشمن به پا خواستند و امر ولیخود را لبیک گفتند، و با جانفشانی و مقاومت "حسینی" از انقلاب و نطام مقدس خویش دفاع کردند و بعد از تحمل 8 سال جنگ نابرابر و تقدیم ده ها هزار شهید به اسلام عزیز، اجازه ندادند حتی یک وجب از خاک میهن عزیز اسلامی به دست دشمن بیافتد. اما باید اشاره کنم که هم در رویداد انقلاب اسلامی و هم در جریان 8 سال دفاع مقدس مردم ایران، باز هم برخی خواص و بعضا بزرگانی بودند که نسبت به رویکرد ملت بزرگ و رهبری امام امت روی خوش نشان ندادند و می گفتند شاه ایران، تنها حاکم شیعه در منطقه است و نباید او را تضعیف کرد! و در قبال این همه جانفشانی و ایثارگری خالصانه، با بی بصیرتی ابراز می داشتند که جواب این خون ها را چه کسی خواهد داد؟!
اما یکی از مهم ترین و حساس ترین برهه های تاریخی انقلاب و جمهوری اسلامی، سال 1388 است که میدان وسیع آزمون اقشار مختلف جامعه شد. انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری که در خردادماه همین سال برگزار شد صحنه ای برای حماسه آفرینی دوباره ملت بزرگ ایران شد و مردم با حضور بی نظیر خود در این انتخابات، پایبندی خود به نظام مقدس اسلامی پس از گذشت بیش از سه دهه از حیات آن– که بدون شک نطام اسلامی مردم ایران یکی از پیامدهای خون شهدای عاشورا می باشد- را بیش از هر زمان دیگری نشان دادند. اما آنچه بعد از این رویداد عظیم به وقوع پیوست این بود که دشمنان قسم خورده مردم و نظام اسلامی که هیچ گاه عزت و سربلندی ملت ایران را تحمل نکرده اند، انتخابات را بستر مناسبی برای ضربه زدن به مردم و آرمان های انقلاب و امام (ره) دیدند و برای بروز کینه های طولانی که از مردم ایران و امام عزیز داشتند این زمان را مناسب دیدند، لذا با همراهی مزدوران داخلی خود و برخی کاندیداهای شکست خوردهانتخابات برنامه ی گسترده و حساب شده ای را که برای انتقام از ملت و نظام اسلامی تدارک دیده بودند به منصه اجرا در آوردند و برای نیل به آن از هیچ توطئه و اقدامی دریغ نکردند و فتنه ای عمیق را در ایران به راه انداختند. لذا در وهله اول با نهایت بی شرمی انتخاب و رای ده ها میلیونی مردم را زیر سئوال بردند و تمام قد در برابر جمهوریت نظام ایستادند. در ادامه نیز برای مقابله با آرمانهای حضرت امام و انقلاب اسلامی از هیچ تلاشی دریغ نکردند و در جریان فتنه، دست به هر کاری که توانستند زدند.
روزه خواری آشکار در منظر عمومی و سردادن شعار در حمایت از اسراییل در روز قدس، پاره کردن عکس حضرت امام، توهین بی سابقه به حضرت سیدالشهدا در روز عاشورا و... و بیشرمانه زیر سئوال بردن و توهین کردن به جمهوریت نظام و رای مردم، تنها گوشه ای از جنایات و خیانتهای آشکار آنان بود. اما در این برهه تاریخی هم یکی از مواردی که از اهمیت وافری برخوردار است، عملکرد خواص و بزرگان در این تقابل همه ی منافقان و مستکبران و دشمنان اسلام، با اسلام ناب محمدی (ص) و انقلاب اسلامی، می باشد.
در جریان فتنه عمیق سال 88، خواص با توجه به عملکردشان به سه دسته اصلی تقسیم می شوند: یکدسته کسانی بودند که خود از فتنه گران و عاملان پیاده کردن توطئه ای بودند که طرح آن مدتها قبل در خارج از کشور توسط اربابان آمریکایی و اسراییلی شان ریخته شده بود، این افراد برای مقابله با آرمانهای حضرت امام و انتقام گیری از مردم از هیچ تلاشی دریغ نکردند و در جریان فتنه، دست به هر کاری که توانستند زدند.
دسته دوم هم کسانی بودند که باالتزام عملی به راه امام و انقلاب اسلامی و اعتقاد واقعی به رای و نظر مردم و مردمسالاری، با اتخاذ مواضعی شفاف و به موقع، از جمهوریت نظام و اسلام ناب محمدی (ص) و دستاورده ای خون شهدا حمایت کردند. توده ی دهها میلیونی مردم با خلق حماسه های 9 دی و 22 بهمن جزء این دسته هستند. برخی از نخبگان سیاسی و علما و بزرگان هم با حمایت همه جانبه از نظام مقدس اسلامی و محکومیت مکرر جنایتهای فتنه گران در این دسته قرارگرفتند.
اما دسته سوم کسانی بودند که در تقابل بین دشمنان قسم خورده اسلام ناب با نظام جمهوری اسلامی، نه تنها طرف جبهه اسلام و انقلاب اسلامی را نگرفتند که با بیتفاوتی و پیشه کردن سکوت خفتبار، کمک فراوانی را به دشمنان نظام کردند و آب در آسیاب دشمن ریختند. در این دسته _که میتوان گفت جرم آنها خیلی هم کمتر از دسته اول نبود_ متاسفانه برخی از افرادی جا میگیرند که هرچه دارند به واسطه همین انقلاب و نظام اسلامی است و تمام وجاهتشان به برکت اسلام عزیز است.
اما آنچه را که در طول بیش از سی سال از حیات انقلاب اسلامی ایران شاهد آن بوده ایم این که، هر چند هنوز هم برخی خواص و به اصطلاح بزرگانی هستند که همانند خواص و بزرگان زمان حضرت حسین (ع) بی بصیرتی به خرج می دهند، اما توده های ده ها میلیونی مردم ایران و پیروان حضرت اباعبدالله (ع)، بیش از هر زمانی قدردان خون شهدای کربلا بوده و از نظام اسلامی خویش با جان و دل دفاع کرده و امروز دیگر مانند کوفیان نبوده و دریافته اند که نظامی که ماحصل خون امام حسین (ع) و فرزندان و اصحابشان است نباید در آن کربلا و عاشورای دیگری تکرار شود و لذا همان طور که برهه های مختلف روی داده در تاریخ انقلاب، از جمله فتنه آمریکایی-اسرئیلی سال 88 و عملکرد معجزه آسای ملت در 9 دی و 22 بهمن به وضوح نشان داد، هیچ گاه ولی شان را تنها نگذاشته و نخواهند گذاشت.
1-سال دهم هجرت بود، پیامبر عظیم الشان اسلام در این سال از سوی خداوند مامور شد که شخصا در مراسم حج شرکت کند و اعلام شد که آخرین حج پیامبر (ص) است. مردم از اطراف و اکناف در حج آن سال شرکت کردند. حضرت علی (ع) هم که به یمن رفته بود، به پیامبر پیوست. پس از مراسم حج، مسلمانان آماده بازگشت به شهرهای خود شدند و پیامبر گرامی (ص) هم عازم مدینه گردید. وقتی کاروان پیامبر به سرزمین غدیر خم رسید، جبرئیل از طرف خداوند فرود آمد و آیه 67 سوره مائده را بر پیامبر نازل کرد.
پیامبر (ص) دستور توقف داد و اعلام کرد آن ها که جلوتر رفته اند برگردند و آن ها که نرسیده اند، برسند. جمعیتی بالغ بر 90 هزار نفر و به قول برخی ها 114 هزار نفر در آن بیابان سوزان، همه در انتظار بودند تا ببینند پیامبر می خواهد چه امر مهمی را ابلاغ کند. روز 18 ذی الحجه بود که به دستور پیامبر منبری ترتیب داده شد، پیامبر اعظم بر فراز آن رفت و پس از حمد و ثنای الهی، دست حضرت علی (ع) را گرفت و بلند کرد و فرمود: « من کنت مولاه فعلی مولاه. هرکس که من مولا و رهبر او هستم، علی مولا و رهبر اوست.» آنگاه در حق دوستان حضرت علی (ع) دعا و در حق دشمنانش نفرین کرد. سپس اعلام کرد که این موضوع را حاضران به غایبان برسانند. پس از آن بود که مسلمانان با شور و هیجان به حضور حضرت علی (ع) رسیدند و مقام امامت و رهبری آن حضرت را پس از پیامبر به او تبریک و تهنیت گفتند. در این واقعه بسیاری از خواص و بزرگان هم که شاهد ماجرا بودند به سوی حضرت علی (ع) رفتند و به او تبریک گفتند.
2- روز 28 صفر سال 11 هجرت بود. غمی بزرگ عالم را دربر گرفت و پیامبر گرامی اسلام رحلت شد. در حالی که حضرت علی (ع) با همراهی برخی بستگان مشغول به کار تجهیز و دفن و عزاداری پیامبر بودند، گروه انصار در محلی به نام «سقیفه بنی ساعده» گرد آمدند و برخلاف فرمان خدا و پیامبر (ص) از پیش خود به تعیین خلیفه پرداختند. هنوز پیکر مطهر و عزیز پیامبر (ص) بر زمین بود که اساس غصب و تحریف در خلافت را استوار ساختند و حق مسلم حضرت علی (ع) را به تاراج غصب بردند.
کسانی که آشکارا خلافت را تحریف کردند به وضوح می دانستند که پیامبر (ص) حق حکومت بعد از خویش را به فرمان خداوند به حضرت علی (ع) داده است، اما جاه طلبی و هواپرستی آن ها را وادار به هر کاری کرد. اما در این بین آنچه قابل اهمیت فراوان است این که، برخی از بزرگان و خواصی هم بودند که جزو غاصبین خلافت نبودند، اما با وجود اینکه از حقیقت ماجرا و واقعه غدیر خم کاملا آگاه بودند و به وضوح می دانستند که چه تحریف بزرگی در حال روی دادن است در این بین سکوت کردند و در برابر جنایتی به این بزرگی موضعی بی تفاوت را پیشه کردند و بستر را برای اتفاقات دردناک و بلا های جبران ناپذیر بر سر امت اسلامی آماده کردند و شد آنچه که نباید می شد. همین بی بصیرتی و موقع نشناسی و عملکرد نابجای افراد سرشتاس و موثر آن زمان بود که غاصبان حق علی (ع) را به قدری گستاخ کرد که شهادت دخت گرانقدر پیامبر بعد از گذشت حدود سه ماه از رحلت پیامبر رخ داد و علی (ع) را تنهاتر از هر زمان دیگری کرد.
3- در سال 61 هجری، در ایام حج بود، امام حسین(ع) حج خود را به عمره مفرده تبدیل کرد و مکه را به قصد کوفه –که مردم آن شهر ده ها هزار نامه جهت دعوت از امام (ع) فرستاده بودند- ترک کرد. هنگامی که امام (ع) قصد ترک مکه را داشت، برخی از بزرگان و سرشناسان زمانه مانند؛ "ابن عباس" و "محمد حنفیه" و دیگرانی، امام را توصیه کردند که به سمت کوفه نرود، اما حضرت حسین (ع) با هدف انجام یک واجب الهی، که آن واجب الهی "بازگرداندن جامعه اسلامی به خط صحیح" بود، مکه را به قصد کوفه ترک کرد. امام حسین (ع) هدف حرکت خویش را "اصلاح امت جد خود" عنوان کرد چرا که بعد از وفات پیامبر(ص) درطول سالها جامعه به سمتی حرکت کرده بود که نیاز به چنین اصلاحی داشت. کوفیان خود، امام (ع) را دعوت کرده بودند، اما زمانی که امام به کربلا رسیدند و عرصه بر ایشان تنگ شد، موقعیت متفاوت شد و کوفیانی هم که به حضرت نامه نوشته بودند عملکردی کاملا متفاوت از آن ها به وقوع پیوست. اما باز هم در این برهه بی نظیر تاریخ، آنچه بسیار قابل اهمیت است عملکرد خواص و بزرگان زمان است که در این واقعه موثر واقع شد. در واقعه دردناک عاشورا خواص به چند دسته متفاوت تقسیم می شوند؛ تعدادی از خواص بودند که وابسته به دستگاه خلیفه ستمگر بودند و حساب آنها که نسبت به حادثه کربلا مشخص بود. برخی از خواص هم بودند که با بصیرت لازم و بینش صحیح راه درست را به خوبی دیدند و برای یاری حضرت (ع) لحظه شماری میکردند، افرادی مانند حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه از جمله این دسته بودند.
اما در این بین عده ای از بزرگان هم بودند که جزء عارفان و فقهای زمان خودشان محسوب می شدند و حرفها و عملکرد و مواضع آنها برای بسیاری از مردم سند محسوب می شد. اما آنها نتوانستند اهمیت حرکت امام را بفهمند و با بی بصیرتی نه تنها امام را یاری نکردند که حتی بعضی از آنها مانند عبدالله بن عباس و ... امام را هم نسبت به این حرکت نفی میکردند.
برخی دیگر مانند؛ جناب سلیمان بن صرد خزایی- که در آن زمان از فقها و علماء بزرگوار بود!- هنگام قیام حضرت مسلم بن عقیل، نماینده و فرستاده امام حسین(ع)، او را یاری نکرد و حتی حرکت او را مکروه اعلام کرد و گفت؛ صبر میکنم تا "یوسف فاطمه" یعنی خود حضرت امام حسین(ع) بیاید و به همراه او قیام کنم! که با آمدن امام هم ایشان را همراهی نکرد. اضافه کنید به اینکه وی در واقعه جنگ جمل نیز به یاری امیرالمومنین(ع) نرفته بود و کسی بود که امام حسن(ع) را مذل المومنین خطاب می کرد اما مردم دوباره به وی اطمینان کردند و در ماجرای مسلم و امام حسین(علیهم السلام) شد آنچه شد.
البته شکی نیست که کسی که نایب امام را تنها میگذارد خود امام را نیز. چگونه میتوان از کسی که شهامت زدن به استخر ندارد انتظار شنای در اقیانوس را داشت؟!
4- پس از گذشت بیش از 13 قرن از حادثه عاشورا، در بهمن ماه سال 1357 هجری شمسی، رویدادی در جهان به وقوع پیوست که چشم همگان را به خود معطوف کرد و آن، خروش عاشورایی پیروان حضرت حسین (ع) در برابر ظلم و نظام طاغوتی حاکم بود که در پی آن انقلاب شکوهمند اسلامی در ایران به وقوع پیوست. انقلاب اسلامی ایران بر پایه آموزه های عاشورایی امام حسین (ع) و یاران بی نظیرش، به رهبری مردی از ثلاله پاک حضرتش به وقوع پیوست. اما عملکرد حسینی ملت بزرگ ایران اسلامی منحصر در وقوع انقلاب و تشکیل حکومت نبود که در ادامه مسیر حیات نظام اسلامی، بارها مردم در منصه آزمایش قرار گرفتند و پستی ها و بلندی های زیادی را جلوی روی خویش دیدند که می بایست با موفقیت از آن ها عبور می کردند.
شهریور سال 1359 هجری شمسی یکی از این برهه های مهم و تاریخی انقلاب اسلامی است. هنوز 2 سال از وقوع انقلاب مردم نمی گذشت که، جنگی سخت و تمام عیار از سوی سلطه گران جهانی بر کشور تحمیل شد. اما در این برهه حساس مردم ایران باز هم به تاسی از مولای خویش حضرت اباعبدالله (ع) به مقابله با دشمن به پا خواستند و امر ولیخود را لبیک گفتند، و با جانفشانی و مقاومت "حسینی" از انقلاب و نطام مقدس خویش دفاع کردند و بعد از تحمل 8 سال جنگ نابرابر و تقدیم ده ها هزار شهید به اسلام عزیز، اجازه ندادند حتی یک وجب از خاک میهن عزیز اسلامی به دست دشمن بیافتد. اما باید اشاره کنم که هم در رویداد انقلاب اسلامی و هم در جریان 8 سال دفاع مقدس مردم ایران، باز هم برخی خواص و بعضا بزرگانی بودند که نسبت به رویکرد ملت بزرگ و رهبری امام امت روی خوش نشان ندادند و می گفتند شاه ایران، تنها حاکم شیعه در منطقه است و نباید او را تضعیف کرد! و در قبال این همه جانفشانی و ایثارگری خالصانه، با بی بصیرتی ابراز می داشتند که جواب این خون ها را چه کسی خواهد داد؟!
اما یکی از مهم ترین و حساس ترین برهه های تاریخی انقلاب و جمهوری اسلامی، سال 1388 است که میدان وسیع آزمون اقشار مختلف جامعه شد. انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری که در خردادماه همین سال برگزار شد صحنه ای برای حماسه آفرینی دوباره ملت بزرگ ایران شد و مردم با حضور بی نظیر خود در این انتخابات، پایبندی خود به نظام مقدس اسلامی پس از گذشت بیش از سه دهه از حیات آن– که بدون شک نطام اسلامی مردم ایران یکی از پیامدهای خون شهدای عاشورا می باشد- را بیش از هر زمان دیگری نشان دادند. اما آنچه بعد از این رویداد عظیم به وقوع پیوست این بود که دشمنان قسم خورده مردم و نظام اسلامی که هیچ گاه عزت و سربلندی ملت ایران را تحمل نکرده اند، انتخابات را بستر مناسبی برای ضربه زدن به مردم و آرمان های انقلاب و امام (ره) دیدند و برای بروز کینه های طولانی که از مردم ایران و امام عزیز داشتند این زمان را مناسب دیدند، لذا با همراهی مزدوران داخلی خود و برخی کاندیداهای شکست خوردهانتخابات برنامه ی گسترده و حساب شده ای را که برای انتقام از ملت و نظام اسلامی تدارک دیده بودند به منصه اجرا در آوردند و برای نیل به آن از هیچ توطئه و اقدامی دریغ نکردند و فتنه ای عمیق را در ایران به راه انداختند. لذا در وهله اول با نهایت بی شرمی انتخاب و رای ده ها میلیونی مردم را زیر سئوال بردند و تمام قد در برابر جمهوریت نظام ایستادند. در ادامه نیز برای مقابله با آرمانهای حضرت امام و انقلاب اسلامی از هیچ تلاشی دریغ نکردند و در جریان فتنه، دست به هر کاری که توانستند زدند.
روزه خواری آشکار در منظر عمومی و سردادن شعار در حمایت از اسراییل در روز قدس، پاره کردن عکس حضرت امام، توهین بی سابقه به حضرت سیدالشهدا در روز عاشورا و... و بیشرمانه زیر سئوال بردن و توهین کردن به جمهوریت نظام و رای مردم، تنها گوشه ای از جنایات و خیانتهای آشکار آنان بود. اما در این برهه تاریخی هم یکی از مواردی که از اهمیت وافری برخوردار است، عملکرد خواص و بزرگان در این تقابل همه ی منافقان و مستکبران و دشمنان اسلام، با اسلام ناب محمدی (ص) و انقلاب اسلامی، می باشد.
در جریان فتنه عمیق سال 88، خواص با توجه به عملکردشان به سه دسته اصلی تقسیم می شوند: یکدسته کسانی بودند که خود از فتنه گران و عاملان پیاده کردن توطئه ای بودند که طرح آن مدتها قبل در خارج از کشور توسط اربابان آمریکایی و اسراییلی شان ریخته شده بود، این افراد برای مقابله با آرمانهای حضرت امام و انتقام گیری از مردم از هیچ تلاشی دریغ نکردند و در جریان فتنه، دست به هر کاری که توانستند زدند.
دسته دوم هم کسانی بودند که باالتزام عملی به راه امام و انقلاب اسلامی و اعتقاد واقعی به رای و نظر مردم و مردمسالاری، با اتخاذ مواضعی شفاف و به موقع، از جمهوریت نظام و اسلام ناب محمدی (ص) و دستاورده ای خون شهدا حمایت کردند. توده ی دهها میلیونی مردم با خلق حماسه های 9 دی و 22 بهمن جزء این دسته هستند. برخی از نخبگان سیاسی و علما و بزرگان هم با حمایت همه جانبه از نظام مقدس اسلامی و محکومیت مکرر جنایتهای فتنه گران در این دسته قرارگرفتند.
اما دسته سوم کسانی بودند که در تقابل بین دشمنان قسم خورده اسلام ناب با نظام جمهوری اسلامی، نه تنها طرف جبهه اسلام و انقلاب اسلامی را نگرفتند که با بیتفاوتی و پیشه کردن سکوت خفتبار، کمک فراوانی را به دشمنان نظام کردند و آب در آسیاب دشمن ریختند. در این دسته _که میتوان گفت جرم آنها خیلی هم کمتر از دسته اول نبود_ متاسفانه برخی از افرادی جا میگیرند که هرچه دارند به واسطه همین انقلاب و نظام اسلامی است و تمام وجاهتشان به برکت اسلام عزیز است.
اما آنچه را که در طول بیش از سی سال از حیات انقلاب اسلامی ایران شاهد آن بوده ایم این که، هر چند هنوز هم برخی خواص و به اصطلاح بزرگانی هستند که همانند خواص و بزرگان زمان حضرت حسین (ع) بی بصیرتی به خرج می دهند، اما توده های ده ها میلیونی مردم ایران و پیروان حضرت اباعبدالله (ع)، بیش از هر زمانی قدردان خون شهدای کربلا بوده و از نظام اسلامی خویش با جان و دل دفاع کرده و امروز دیگر مانند کوفیان نبوده و دریافته اند که نظامی که ماحصل خون امام حسین (ع) و فرزندان و اصحابشان است نباید در آن کربلا و عاشورای دیگری تکرار شود و لذا همان طور که برهه های مختلف روی داده در تاریخ انقلاب، از جمله فتنه آمریکایی-اسرئیلی سال 88 و عملکرد معجزه آسای ملت در 9 دی و 22 بهمن به وضوح نشان داد، هیچ گاه ولی شان را تنها نگذاشته و نخواهند گذاشت.
