به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسکانیوز، کرونا سبک زندگی دانشجویان را متحول کرد. سه ترم است که دیگر خبری از زندگی در خوابگاه و لباس پوشیدن برای رفتن به کلاس نیست. دانشگاه‌ها سوت و کور شده‌اند و کلاس‌ها مجازی.
البته روند واکسیناسیون در بیشتر کشورها در حال انجام است و در نتیجه زمان زیادی به بازگشایی دانشگاه‌ها نمانده است؛ اما آیا تاثیر کرونا بر زندگی و تحصیل دانشجویان با بازگشایی دانشگاه‌ها از بین خواهد رفت و دانشگاه‌ها می‌توانند با همان شیوه قبلی اداره شوند؟
موسسه آمریکایی کالج پالس در نظرسنجی خود از ۲ هزار دانشجو در مورد اتفاقاتی که در دوران شیوع کرونا برای آن‌ها رخ داده و انتظارات‌شان از دانشگاه در پساکرونا پرسیده است.
مهم‌ترین مشکلات دانشجویان در دوران کرونا
نتایج این نظرسنجی نشان می‌دهد معمولا دانشجویان در این مدت با مشکلاتی مانند از دست دادن شغل، از دست دادن عزیزان به دلیل کرونا، احساس ناامنی غذایی و مسکن، مشکلات بهداشت روانی و ناامیدی‌هایی مانند زمان کمتر آموزش، کمبود ارتباطات و در دسترس نبودن استادان روبرو بوده‌اند.
این موسسه که ماموریت اصلی خود را بازاریابی بر اساس داده‌ها و انجام پروژه‌های تحقیقاتی برای کمک به مشاغل و سازمان‌ها می‌داند، معتقد است؛ این نظرسنجی، می‌تواند به مدیران و اعضای هیئت علمی کمک کند تا نیازهای دانشجویان در این شرایط را شناخته و برای برطرف کردن آن برنامه‌ریزی کنند.
در این نظرسنجی از دانشجویان پرسیده شده که آیا با طولانی شدن کرونا، از نظر جسمی تحت تاثیر قرار گرفته‌اند؟ امسال در مقایسه با سال‌های قبل از شیوع کرونا، بیشتر یاد گرفته‌اند یا کمتر؟ آیا به عنوان دانشجوی سال اول برای ورود به دانشگاه، احساس آمادگی داشته‌اند؟ آیا به خاطر فعالیت‌هایشان از دانشگاه تذکر دریافت کرده‌اند؟
برخی از پاسخ‌های دانشجویان در ادامه آمده است:
به نظر من، موفقیت در دانشگاه بیشتر از این که در نمره گرفتن یا مدرک داشتن خلاصه شود، مربوط به مسئولیت‌پذیری است. من از خودم می‌پرسم که آیا ورود به دانشگاه و آموزش‌های درسی، باعث افزایش مسئولیت‌پذیری‌ام شده است یا نه؟
دانشجوی دیگری گفته بود؛ این روزها مهم‌تر از شرکت در کلاس درس و حرکت به سمت اهداف آکادمیک، برگزاری جلسات مشاوره استرس و بهبود ارتباطات اجتماعی است چون پاندمی مشکلات زیادی برای همه اقشار جامعه ایجاد کرده است.
یکی دیگر از دانشجویان، داشتن زندگی سالم را مقدمه موفقیت دانسته و تاکید کرده بود دانشگاه باید خدمات بهداشت روانی بیشتری ارائه دهد. من احساس می‌کنم خدمات فعلی دانشگاه، کمبود نیرو دارند و نمی‌توانند نیازهای همه ثبت‌نام‌کنندگان را برطرف کنند.
دانشجوی دیگری به اهمیت اشتغال فارغ‌التحصیلان اشاره کرده و گفته بود؛ موفقیت در دانشگاه یعنی افراد پس از فارغ‌التحصیلی بتوانند جایگاه خود را در جهان واقعی پیدا کنند. به همین دلیل دانشگاه باید نظارت بیشتری بر فعالیت‌های استادان و دانشجویان داشته باشد. منظور از نظارت بر فعالیت‌های استادان این است که نقاط ضعف استادان در تدریس چیست و آیا دانشجویان قادر به یادگیری و درک کلاس هستند؟
موفقیت در دانشگاه یعنی افراد پس از فارغ‌التحصیلی بتوانند جایگاه خود را در جهان واقعی پیدا کنند.
دانشجویی دیگر گلایه کرده بود؛ جای تاسف است که برخی استادان گزینه‌های چت و امکان برقراری مکالمه در کلاس را مسدود کرده‌اند. دوره‌های آنلاین امکان میزان ارتباط با استادان و همکلاسی‌ها را کاهش داده است، به همین دلیل من دوست داشتم در کلاس‌های آنلاین مانند کلاس‌های حضوری می‌توانستیم در مورد روزهایمان صحبت کنیم و تجارب شخصی خود را به اشتراک بگذاریم.
موفقیت به نظر من تمام کردن دانشگاه نیست، بلکه این یک هدف است. به نظر من اگر ما دوره‌ای را بگذاریم و در پایان آن دوره، همان فردی باشیم که قبل از آن بوده‌ایم، در واقع چیز مهمی یاد نگرفته‌ایم. یادگیری دروس مهم است؛ اما مهم‌تر از آن یادگیری انضباط شخصی، مدیریت زمان و بهبود روابط اجتماعی است. این موارد هستند که دانشگاه را به یک موفقیت واقعی تبدیل می‌کند.
در نهایت همه دانشجویان به نوعی تذکر داده‌اند که؛ ما از نظر آکادمیک، ذهنی یا عاطفی در همان سطح قبل از کرونا نیستیم و دانشگاه باید این شرایط را درک کند. به نظر می‌رسد که دانشگاه‌های ایران هم لازم است نیازهای دانشجویان را شناسایی کرده تا بتوانند سال تحصیلی پیش‌رو را به بهترین شکل آغاز کنند.
