به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» محسن ترابی*// لابد کلیپ جدید هم‌خوانی نوجوانان دهه هشتادی را تا کنون دیده‌اید و احتمالا درباره‌اش هم چیزهایی به موافقت و مخالفت خوانده‌اید. آیا نمی‌شد شعر بهتری انتخاب کرد؟ آیا ملودی مناسب است؟ لوکیشن ضبط درست انتخاب شده یا فیلمبرداری عالی از آب درآمده؟ همه این‌ها می‌تواند درست یا غلط باشد اما به نظرم بهتر است که این اثر را فراتر از این جزئیات تحلیل کنیم. من می‌خواهم به بهانه این نماهنگ، درباره کلیشه «جذب» در میان فعالان فرهنگی چند کلامی بنویسم.
به نظر من و بر خلاف منتقدان، این اثر نه می‌خواسته کسی را جذب کند، نه قرار بوده کلاس امام‌شناسی باشد و نه تلاش کرده تا تیپ نوجوانان داخل کلیپ را به عنوان استاندارد رسمی جامعه فعلی جا بزند و برای نوجوانان مذهبی و انقلابی ذائقه‌سازی کند. اگر بخواهم ساده و خلاصه بگویم، این اثر فقط یک پیام دارد و آن این که می‌خواهد به تعدادی از نوجوانان ایران بگوید «شما دیده می‌شوید».
این کلیپ «ماقبل جذب» است و اساسا نقطه قوت این کار آنجاست که نه به دنبال جذب است و نه می‌خواهد سیاست فرهنگی تجویز کند و نه می‌خواهد شعار بدهد. فقط می‌خواهد بگوید که من شما را می‌بینم و می‌دانم که هستید و هر علاقه و سلیقه‌ای که دارید از نظر من هیاتی و عاشق امام حسین(ع) هستید.
نمی‌خواهم ژست‌های برخی روحانیون و اصحاب فرهنگ را بگیرم و بگویم که مشکل امروز اختلاس است و نه لباس نوجوانان، بلکه برعکس؛ باید گفت که اگر امروز به نوجوان ایرانی امیدواریم برای نقش‌آفرینی در آینده انقلاب، بخاطر این است که دل او را در گروی ارزش‌ها می‌دانیم. ما امروز نیاز داریم تا این باور را به نوجوانان منتقل کنیم و بگوییم اگر کسی در هر محیطی فهم مواجهه با شما را ندارد، هستند کسانی که بفهمند شما که هستید و چه ارزش‌هایی دارید، ولو لباس و تفریح‌تان با نسل قبلی خودتان فرق کرده باشد. افراد زیادی هستند که عرض ارادت نسل شما را بسیار قیمتی‌تر از مجلس روضه آن مفسد اقتصادی و آن مسئول خطاکار می‌دانند.
همه ما آن عبارات طلایی حاج قاسم درباره خط‌کشی‌های کاذب در جامعه را به یاد داریم که گفت «نگوییم این بی‌حجاب است و او باحجاب، همه این‌ها دختران ما هستند» و حتما همه یادمان هست رهبر انقلاب درباره آن بانویی که به استقبال ایشان آمده بود و ظاهر نامناسبی داشت فرمودند: «چه کار کنیم؟ ردش کنیم؟ مصلحت است؟ حق است؟ نه، دل، متعلق به این جبهه است؛ جان، دلباخته‌ی به این اهداف و آرمانهاست». آیا این عبارت‌ها مذهبی‌ها را به بی‌حجابی سوق داد یا شخص بی‌حجابی را باحجاب کرد؟ به جرات می‌توان گفت که «خیر!». پس چرا این سخنان باید گفته شود؟ چون هدف اساسا نه «جذب» است برای خاکستری‌ها و نه «الگوسازی» است برای انقلابی‌ها. هدف تنها گفتن این است که همدیگر را ببینید، بشناسید و بپذیرید. اگر این نباشد که اساسا امر به معروفی و نهی از منکری آن چنان که باید اثر نخواهد کرد. که اگر این نشد به فرموده رهبر انقلاب نهی از منکر جز ایجاد نفرت نخواهد بود.
در کار فرهنگی شما باید «قله» بسازید. تکثیر قله‌ها، وسعت دامنه‌ها را زیاد می‌کند. اما همه کسانی که در دامنه هستند باید از ته دل به خیرخواهی کسی که در قله ایستاده ایمان داشته باشند. باید او را دوست داشته باشند و به دست دراز شده قله به سمت دامنه اعتماد کنند. بخشی از کار فرهنگی باید متمرکز بر این باشد که بین قله و دامنه اعتمادسازی کند. فضای تربیتی نوجوان امروز سخت نیازمند این اکسیر است تا ظرفیت خاموش آن برای اسلام و ایران فعال شود.
با این چهارچوب تحلیل، کلیپ «دهه هشتادیا» بخشی از آن اعتمادی است که نوجوانان ایران برای گذار به تیپ «ز کودکی خادم این تبار محترمم...» لازم دارند. بچه‌های ما امروز نیاز دارند بدانند که مداح امام حسین(ع) مستمع خود را گلچین نمی‌کند، درست مانند خود او.
