به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسکانیوز، سال تحصیلی جدید در دانشگاه‌های کشور درحالی آغاز می‌شود که بیش از دو سال از مجازی شدن آموزش‌های دانشگاهی می‌گذرد. هر چند در این مدت، به کمک تجهیز زیرساخت‌ها و برگزاری دوره‌های آموزشی برای استادان، آموزش مجازی تا حدی تسهیل شده است؛ اما ماهیت آموزش مجازی به گونه‌ای است که نمی‌تواند جایگزین مناسبی برای دروس عملی و آزمایشگاهی باشد
در این راستا با میلاد کامران محمدی دانشجوی مهندسی شیمی دانشگاه شهید چمران اهواز در مورد مشکلاتی که آموزش مجازی برای دروس آزمایشگاهی ایجاد کرده است، گفت‌وگو کردیم.
۲ سال است از تجهیزات آزمایشگاهی دانشگاه محرومیم
کامران محمدی در گفت‌وگو با ایسکانیوز با بیان اینکه از زمان شیوع کرونا و تعطیلی دانشگاه‌ها تا امروز، امکان استفاده از تجهیزات آزمایشگاهی را نداشته‌ایم، اظهار کرد: در زمان آموزش‌های حضوری هم با وجود تجهیزات آزمایشگاهی خوبی که در دانشگاه وجود داشت ؛ اما متاسفانه این تجهیزات از نظر تعدادی محدود بودند و نمی‌توانست به لحاظ حجمی نیاز دانشجویان را برطرف کند.
این دانشجوی دانشگاه شهید چمران اهواز با تصریح بر این که دانشجویان رشته‌های علوم پایه، مهندسی و پزشکی باید خودشان آزمایش‌ها را انجام دهند و درگیر شوند، گفت: چون قرار است به زودی وارد صنعت شود. اگر دانشجو درگیر مسائل رشته خودش نشود، پس از فارغ‌التحصیلی توانمندی لازم برای فعالیت ندارد.
این دانشجوی مهندسی شیمی در ادامه خاطرنشان کرد: ما از دانشگاه این مشکل را پیگیری کرده‌ایم، در پاسخ گفته‌اند که محدودیت مالی دارند و به همین دلیل نمی‌توانند نیاز همه دانشجویان را تامین کنند.
مشکل نبود تجهیزات در دانشگاه‌های تهران وجود ندارد و مختص به شهرستان‌هاست
کامران با تاکید بر این که مشکلات نبود تجهیزات در بیشتر دانشگاه‌های شهرستان وجود دارد؛ اما دانشگاه‌های تهران چنین مشکلی ندارند، گفت: متاسفانه در سیستم اداره کشور ما تنها اداره تهران اهمیت دارد و به سایر شهرها توجهی نمی‌شود.
وی با بیان این که دانشجویی که در دانشگاه صنعتی شریف یا پلی تکنیک تهران درس می‌خواند، خون‌اش از دانشجویان سایر دانشگاه‌ها رنگین‌تر است.، افزود: به همین دلیل، همه بودجه خرج آن‌ها می‌شود، در حالی که در نهایت دانشجوی شریف و امیرکبیر از کشور خارج می‌شود.
کامران با اشاره به این که همه دروس آزمایشگاهی ما در این ۲ سال به صورت مجازی برگزار شد، یادآور شد: من با مدیر گروه مهندسی شیمی دانشگاه صحبت کرده و تاکید کردم که اگر دانشگاه‌ها باز شدند، من شخصا خواستار شرکت حضوری در کلاس‌های عملی و آزمایشگاهی هرچند به صورت فشرده هستم.
این دانشجوی دانشگاه شهید چمران اهواز تصریح کرد: به نظر من، دانشجو باید وسایل و تجهیزات را از نزدیک ببیند و ارسال کلیپ از آزمایش نمی‌تواند جایگزین حضور در آزمایشگاه باشد. اگر قرار بود که ما با کلیپ و فیلم، واحدهای درسی را بگذرانیم، به راحتی با استفاده از یوتیوب می‌توانستیم این کار را بکنیم.
وی با تاکید بر این که متاسفانه برای بسیاری از دانشجویان هم مهم نیست که دروس‌شان را به چه صورتی می‌گذرانند، گفت: من تجربه کار صنعتی هم داشته‌ام و دیده‌ام کسانی که وارد صنعت می‌شوند به دلیل ضعف علمی نه تنها نتواستند کار را به درستی پیش ببرند بلکه آن را به بحران تبدیل کرده‌اند.
کامران با ذکر مثالی یادآور شد: ایران با کشور قطر، میدان مشترک پارس جنوبی را دارد. قطر تنها کشوری است که بیشترین میزان تولید گاز هلیوم آن در جهان را دارد به طوری که گاز هلیوم سراسر جهان را تامین می‌کند، اما ایران نمی‌تواند این کار را انجام دهد چون تجهیزاتش را ندارد که از هلیوم گاز استخراجی را جدا کرده و به بازار عرضه کند. از طرف دیگر، به دلیل تحریم‌ها، هلیوم مایع به صورت قاچاق از کشورهای دیگر وارد ایران می‌شود. گاز هلیوم برای دستگاه‌هایی مانند MRI مورد نیاز است؛ اما ایران به دلیل نداشتن تجهیزات نمی‌تواند آن را استخراج کند.
این دانشجوی مهندسی شیمی در پایان اظهار کرد: اگر به دانشجویان کشور بها داده می‌شد، می‌توانستند این تجهیزات را بسازند و امروز با چنین مشکلی مواجه نبودیم. همانطور که می‌بینیم بسیاری از دانشمندانی که در شرکت‌های خارجی کار می‌کنند، تحصیل‌کرده دانشگاه‌های ایران هستند.
