به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از خبرآنلاین، اما اگر همراه و هم داستان هستیم و باور داریم که تعطیلی مدارس صرفا نرفتن به مدرسه و تمدید طولانی مدت یک تعطیلیِ آخر هفته نبوده و تبعات مهیب و رخدادهای پر آسیبی به دنبال داشته است؛ و اگر می خواهیم بیدار باشیم و دیده بر خسارت های روحی و جسمی و اجتماعی این تغییر اسلوب ها و به هم ریختگی برخی چهارچوب ها نبندیم، چاره ای جز اولویت دادن شعور بر شور و شعار و ریشه ها بر کلیشه ها نداریم.
اضطراب، افسردگی، احساس بی حوصلگی و تنهایی، مشکلات تغذیه، بی خوابی، مشکلات ارتباطی با اعضای خانواده، محدودیت در ارتباط با همسالان و معلمان، ضعف انگیزه تحصیلی، اهمال کاری، مدیریت زمان ضعیف و اجتناب از انجام تکالیف و... فهرستی از آسیب هایی است که بر جان و روان کودکان نشسته است.
به دو نمونه اشاره کنم:
1- به گزارش لس آنجلس تایمز «دانش آموزان با بحران بهداشت روان همچون، اضطراب و افسردگی ناشی از شیوع ویروس کرونا مواجه اند... لطمات روحی و آسیب های روانی به دانش آموزان آمریکایی به علت ۱۴ ماه شرایط تنش زای ناشی از محدودیت های اجتماعی به منظور اجتناب از شیوع بیماری کووید-۱۹ بوده است.»
2- و بنابر اعلام سازمان «بهداشت روان آمریکا» (Mental Health America) «این عوامل باعث شده تا میزان اضطراب و افسردگی درمیان دانش آموزان آمریکایی در سال ۲۰۲۰ نسبت به سال ۲۰۱۹ میلادی ۹ درصد افزایش یابد.»
جناب سرپرستِ محترم
معاون و مدیران پرورشی و فرهنگی آموزش و پرورش
وجود و مهیب بودن و خسارات روحی و روانی ناشی از کرونا را باید باور داشت؛ وگرنه خوراندن زورکی روش های پیشین و نگاه های دیرین به شرایط و اقتضائات نوین پیامدی جز راه رفتنی ناموزون و سازهای نامیزان و از دست دادن کمال و ایجاد ملال و حسرت چیزی به دنبال نخواهد داشت. از این مقدمه می گذرم و مصداقی و موردی سخن می گویم.
لطفا فایل بالا را ببینید:
«راهنمای والدین و سرپرستان برای آماده سازی فرزند خود برای بازگشت به مدرسه پس از قرنطینه» است. کاش زمان داشتم و آن را و بیش از آن را ترجمه می کردم و بی چشمداشت پیشکش معلمان عزیز قرار می دادم.
خودتان مروری بکنید و ببینید چه ریزه کاری هایی دارد و ببینید که برای یک فایل ده صفحه ای سه مجموعه همکاری کرده اند، بلکه نتیجه بهتری بگیرند. اینجا
ما چه کردیم؟
صفحه رسمی معاونت پرورشی را مرور کردم؛ کاری که هر از گاهی انجام می دهم. چندی پیش مصاحبه ای از مشاور هماهنگی معاونت پرورشی (سرپرست فعلی) وزارت آموزش و پرورش منتشر شد که از «تدوین یک بسته فرهنگی تربیتی جامع برای آغاز سال تحصیلی» خبر داده بودند: تدوین یک بسته فرهنگی تربیتی جامع برای آغاز سال تحصیلی
دوازده روز بعد آقای مشاور از بسته فرهنگی رونمایی کرد:
«درج زنگ نماز در برنامه درسی مدارس، غبارروبی و ضدعفونی کردن فضای نمازخانه مدارس، قرائت و پخش دعای فرج، ساماندهی ائمه جماعات، اعلام عمومی آغاز حفظ جز سی قرآن، آماده سازی فضاهای پرورشی و فرهنگی ازجمله اقدامات برای بازگشایی مدارس خواهد بود.» : تشریح بسته فرهنگی تربیتی معاونت پرورشی برای بازگشایی مدار
در ارزشمندی و ثواب و صواب اقدام ها و برنامه های مطرح شده تردید یا دست کم بحثی نیست؛ ولی بین خود و خدایتان قضاوت کنید؛ آیا این اقدام ها حقیقتا «جامع» است؟
آیا در برهه کنونی و با توجه به آسیب های وارد شده، باید از این نقطه و این اولویت ها آغاز کرد؟
آیا در کنار این دست فعالیت ها، هیچ اقدام و ضرورت دیگری، از جنس درمان و التیام آسیب های روحی و اجتماعی و ذهنی و رابطه سازی و... ضروری به نظر نرسیده است؟
اگر معاونت پرورشی متولی تیمار ابعاد اجتماعی و حسی و روحی فرزندان نیست؛ پس چه بخشی چنین وظیفه خطیری را عهده دار است؟
و اگر مسئول این کاستی ها و زخم ها و رنج ها، همین بخش و همین معاونت و شخصِ سرپرست محترم وزارت آموزش و پرورش است؛ به راستی چه کارنامه درخشان و چه ارزیابی محکمه پسندی برای ارائه وجود دارد؟
