به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسنا، کاظم معتمدخواه، کارشناس مسائل آمریکای جنوبی در یادداشتی در این باره می نویسد: داستان دارو و داروسازی در ایران، با تاریخ کهن ما آمیخته است. قبل از اسلام اساتید دانشگاه جندی شاپور و پس از اسلام، اطباء بزرگی همچون بوعلی سینا، ابوزکریای رازی، حنین بن اسحاق و فرزندش و ... پیشقراولان علم داروسازی در کشورمان بوده اند. دارالفنون میرزا تقی خان امیرکبیر با اساتید خارجی، اولین طلایه داران علم نوین داروسازی بوده اما داروهای طب سنتی ما، همیشه جایگاه خود را در بین مردم داشته است. امروز نیز پس از قرن ها، همچنان کشورمان با تولید 97 درصد داروهای مورد نیاز در داخل کشور، از افتخارات بزرگی برخوردار است.
اما تجربه نشان داده است هیچ علم و صنعتی بدون ورود به عرصه جهانی، پیشرفت نمی کند. در دنیای اقتصاد، اصل خدشه ناپذیری وجود دارد و آن هم این است که شکوفایی صنعت منوط به صادرات است و صنعتی که نتواند کالای خود را به دیگران برساند، در درون خفه خواهد شد. صنعت داروسازی ایران نیز اگر بدنبال ادامه و بقاء در قرن بیست و یکم است، باید تلاش نماید تا کالاهای خود را به دیگر کشورها صادر کند و این آغاز راهی دشوار است زیرا این محصول نیاز به ثبت و مجوز در بازار جهانی دارد که نبض آن در دست ایالات متحده آمریکا و اروپا قرار دارد. این کشورها نیز هرگز اجازه نمی دهند به آسانی رقیبی جدید و توانمند به بازار شرکت های آنها ورود کند و کار را از دست آنها خارج نماید. برای همین ایران نیاز به یافتن فرصت های بزرگ دارد تا شرایط را به نفع خود ورق بزند و ونزوئلا این فرصت طلایی است که می بایست از آن استفاده شود
کشور ونزوئلا به دلیل تحریم های ناعادلانه آمریکا با کمبود بسیاری از اقلام ضروری از جمله دارو مواجه است. بدین خاطر، به صورت اضطراری و موقت مقررات ثبت دارو را به تعلیق درآورده و این فرصت خوبی را برای داروهای ایرانی فراهم نموده تا از یک سال و نیم گذشته وارد بازار این کشور شده و با ایجاد یک شبکه توزیع و مجموعه داروخانه ای با بیش از 140 داروخانه ثابت و سیار ( خودروهایی که داروی ایرانی توزیع می کنند) جای خود را در بین مردم این کشور باز نماید. تجربه نشان داده است که کیفیت عالی و قیمت مناسب داروهای ایرانی توانسته ذائقه مردم ونزوئلا را راضی نموده ویکی از شکایت های آنها در این روزها، عدم تامین بازار و تکمیل همه اقلام دارویی توسط کشورمان بوده و مصرف کنندگاه ونزوئلایی، همچنان جویای داروهای بیشتر و بهتر ایرانی هستند.
دو نکته در خصوص صادرات دارو از ایران به ونزوئلا قابل توجه است: اول اینکه داروی ارسالی به ونزوئلا، سرریز مصرف داروی داخلی بایستی باشد. مسلم است دارویی به کشورهای دیگر صادر می گردد که در داخل اشباع شده باشد و داروهای کمیاب یا مورد نیاز داخل نمی تواند اجازه خروج بگیرد و از نظر اخلاقی نیز نبایستی به دیگر کشورها فرستاده شود اما نکته دوم آن است که با توجه به وجود برخی امتیازات خاص یارانه به برخی داروهای تولیدی، لازم است شرکت های تولید کننده دارو اجازه داشته باشند تا با ارز آزاد نسبت به واردات مواد اولیه اقدام کنند و این نوع دارو را صادر نمایند.
باید عنایت داشت که قیمت دارو در ونزوئلا نسبت به سایر کشورها بدلیل همان تحریم های ناعادلانه، گران بوده و صادرکنندگان ایرانی می توانند از شرایط ویژه این کشور با رعایت انصاف، به نحو احسن استفاده کنند. براساس مطالعات میدانی و بررسی های به عمل آمده، بازار دارو، تجهیزات پزشکی و اقلام یکبار مصرف ایرانی در ونزوئلا می تواند امکان صادرات حداقل 100 میلیون دلار در سال را از سوی کشورمان فراهم نموده و این خود یک انقلاب در صادرات دارو در ایران به راه خواهد انداخت.
این اتفاق مهم در شرایط حساس کنونی که جمهوری اسلامی ایران با تحریم مواجه است و نیاز به وارد نمودن ارز از خارج دارد، دارو می تواند تبدیل به یک کالای ارزآور شده و همچنین تکنولوژی و کارخانجات تولید دارو را برای صادرات بیشتر متحول نماید، اشتغال بیشتر ایجاد نماید و جهش بزرگی را در تولید و صادرات رقم بزند. همانطور که گفته شد این فرصت به آسانی به دست نیامده و تا ابد هم ادامه نخواهد یافت.
ونزوئلا علاوه برآنکه بازاری مناسب برای داروی ایرانی است و بدلیل آنکه در حال حاضر دولت این کشور شرایط سختی را برای ثبت و ورود آن ایجاد نمی کند، امتیاز بزرگ دیگری برای ما دارد و آن عضویت در پیمان مرکوسور ( کشورهای آمریکای جنوبی شامل کشورهای برزیل، آرژانتین، اروگوئه و پاراگوئه ) با 300 میلیون جمعیت می باشد که می تواند امکان ورود داروی ایرانی را به بازار بزرگ کشورهای آمریکای لاتین را فراهم نماید و موجب کسب اعتبار بین المللی برای صادرات داروی کشورما را به یک منطقه وسیع، باشد.
برای رسیدن به این بازار با ارزش، کافی است مدیران و متخصصان وزارت بهداشت، سازمان توسعه تجارت، وزارت امورخارجه و سندیکاهای تولید و صادرات دارو، ونزوئلا را جدی بگیرند و ایمان داشته باشند که با تلاش و همتی بالاتر، می توان بازار این کشور و منطقه را بدست آورد و دور نخواهد بود که پزشکان و متخصصین داروی ایران نیز در آمریکای لاتین جایگاه شایسته خود را بدست آورند و روزی اعزام پزشک و داروساز به این منطقه داشته باشیم. البته باید تعجیل کرد، وگرنه ممکن است در آینده که شرایط منطقه و ونزوئلا تغییر می کند، حسرت لحظات از دست رفته را بخوریم.
