به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» امید سهرابی منتقد سینما *// سالهاست که اصغر فرهادی در سینمای ایران فیلم می‌سازد؛ فیلم‌هایی که هر کدام قصه پر غُصه‌ای را روایت می‌کنند و ایرانی را به تصویر می‌کشند که در آن هیچکس آرامش و آسایش ندارد. او به تازگی فیلم سینمایی «قهرمان» را تولید کرده که چند روزی از اکران آن می‌گذرد.
فیلم سینمایی «قهرمان» داستان زندگی شخصی به نام «رحیم» را روایت می‌کند که برای فروش سکه‌هایی که نامزدش پیدا کرده، دو روز از زندان مرخصی می‌گیرد تا شاید بتوان با پول آن طلبکارهای خود را راضی کند و دیگر به زندان باز نگردد؛ اما دلش نمی‌آید این سکه‌ها را بفروشد و آنها را به کسی که می‌گوید صاحب سکه‌هاست می‌دهد. به همین خاطر مسئولان زندان سعی می‌کنند او را در رسانه‌ها یک قهرمان معرفی کنند.
فیلم سینمایی «قهرمان» را می‌توان در امتداد سایر فیلم‌های دیگر اصغر فرهادی دانست، با این تفاوت که او در اثر جدیدش بیش از پیش مفهومی کار کرده و لایه‌های مفهومی فیلمش حرف‌های بسیار تلخی را روایت می‌کند.
فرهادی در بسیاری از فیلم‌های خود همواره سعی کرده است چهره فلاکت‌باری از مردم ایران به نمایش بگذارد در فیلم قهرمان هم ما شاهد چنین چهره‌ای از مردم ایران هستیم. تقریباً همه کاراکتر‌های این فیلم، «بدبخت» هستند، تنها نوع بدبختی آنها تفاوت دارد.
مسئولان زندان که می‌توان آنها را نماینده‌ای از حاکمیت ایران دانست، افرادی فریبکار هستند که همه هدفشان سوء استفاده از مردم ساده ایران به نمایندگی شخصیت «رحیم» است.
دقایق پایانی فیلم خواهرزاده شخصیت «رحیم» که دختری کوچک است، می‌پرسد «زندان چه شکلی است؟» رحیم با چشمانش این سوال را جواب می‌دهد و در ذهن مخاطب اینگونه متبادر می‌شود که زندان دقیقاً مانند کشوری است که در آن زندگی می‌کنیم.
در پایان باید گفت که سالهاست مردم ایران برای اصغر فرهادی اهمیت زیادی دارد؛ چرا که این‌ها مردمی هستند که فرهادی می‌تواند با آثارش آنها را بدبخت‌ترین آدم‌های روی زمین نشان دهد و بابت آن از جشنواره‌های مختلف پول و جایزه دریافت کند.
