به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از مهر، نشست «زن، عفاف، پوشش» سه‌شنبه ۳ آبان ماه از سوی پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها برگزار شد.
زهرا آیت‌اللهی، سرپرست گروه اخلاق اسلامی پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی در این نشست به سخنرانی پرداخت که در ادامه متن سخنان وی را می‌خوانید؛
آیت اللهی در ابتدای سخنرانی خود در پاسخ به این سوال که " آیا حکومت اسلامی می‌تواند حجاب را که امری شخصی است و جز اصول یا فروع دین نیست، اجبار کند؟ " گفت: مطابق آیه ۵۹ سوره احزاب و ۳۱ سوره نور و نیز روایات رعایت حجاب برای زنان واجب است همه فقهای بزرگ، همه مذاهب اسلامی هم حجاب را واجب می‌دانند. در ایران هم حکومت اسلامی وظیفه دارد احکام اسلام را پیاده کند. در مورد حجاب اگر فردی در منزل خود حجاب نداشت کسی به او کاری ندارد ولی در اجتماع دیگر نحوه پوشش شخصی محسوب نمی‌شود برای پوشش اجتماعی هم در همه جای دنیا قانون وجود دارد در کشور ما حدود پوشش را سلیقه‌ها تعیین نمی‌کند بلکه اسلام تعیین می‌کند که حدود پوشش چه باشد.
آیت اللهی در پاسخ به این سوال که «نزدیک به ۷۰ درصد مردم با الزام به حجاب مخالفند بنابراین در مورد قانون حجاب باید به عرف مراجعه کرد» گفت: اولاً این آمار صحیح نیست آخرین آمار مستند علمی نشان می‌دهد اکثر مردم با حجاب موافقند بله، تعداد زیادی که البته خیلی کمتر از ۷۰ درصد است با الزامی بودن حجاب مخالفند جالب اینکه پژوهش مرداد ۱۴۰۱ نشان می‌دهد تعداد مردان مخالف الزام به حجاب خیلی بیشتر از زنان مخالف الزام به حجاب است ونیز تعداد مجردان مخالف الزام به حجا ب خیلی بیشتر از متأهلین مخالف الزام به حجاب است این تفاوت در تعداد مخالفین خیلی معنادار است مثلاً چرا در تهران مردان ۱۰ درصد بیشتر از زنان مخالف حجاب الزامی هستند؟ مگر آنها باید حجاب داشته باشند که اینقدر مخالفت می‌کنند؟ نکته بعدی اینکه قرار نیست قانون تابع عرف باشد اگر عرف اشتباه بود باز باید قانون از عرف پیروی کند؟ یک زمانی عرف عربستان زنده به گورکردن دختران را پذیرفته بود حالا آیا باید زنده به گورکردن دختران را قانونی می‌کردند؟
در همه کشورها قانون اساسی آن کشور تعیین می‌کند که در آن کشور قوانین چگونه تعیین شود قانون اساسی ایران تعیین کرده که مجلس شورای اسلامی باید قانون را در قالب طرح یا لایحه بررسی کند و اگر اکثریت به آن رأی دادند تصویب می‌شود و البته اصل چهارم قانون اساسی تعیین کرده که تمام قوانین باید بر اساس موازین اسلامی باشد و حجاب جز موازین اسلامی است مسئله آن است که دستگاه‌های فرهنگی و دستگاه‌های علمی آموزشی قریب به اتفاق ضعیف عمل کرده اند.
وی ادامه داد: مردم ما خدا را دوست دارند قرآن را هم قبول دارند و می‌دانند که آنچه خدا می‌گوید به خاطر محبتی است که به آنها دارد حالا اگر آنهایی که وظیفه فرهنگی و آموزشی دارند با استدلال و منطق و با کلام مؤثر مردم را نسبت به اینکه خداوند مهربان از باب لطف به انسان‌ها حجاب را الزامی کرده سخن می‌گفتند اکثر مردم با الزام به حجاب هم موافق می‌شدند. حجاب فواید زیادی برای زنان، مردان، خانواده‌ها و اجتماع دارد. کتاب‌های بسیار خوبی هم در این زمینه نوشته شده است اگر مردم اعتیاد را بد بدانند با پیشگیری از اعتیاد و اصلاح معتادین برای ترک آن همراهی می‌کنند. اگر مشروب خواری یا کشف حجاب یا روابط نامشروع یا امثال این گناهان را بد بدانند با آن مخالفت می‌کنند. مهم آن است که مردم باید نسبت به حق و آنچه که مصلحت آنها درآن است باورپذیر شوند. و همه هم می‌دانیم هیچکس به اندازه خدایی که مهربان‌ترین است مصلحت ما را نمی‌داند.
آیت اللهی ادامه داد: البته یک نکته دیگر آن است که ما متأسفانه برای قانون پذیری مردم هم کم کاری داریم. چرا نباید در مدارس ما درسی در مورد آموزش قوانین و نیز مهارت قانون پذیری داشته باشیم؟ دانش آموز امضای مادر را پای برگه مدرسه جعل می‌کند و نمی‌داند جعل امضا جرم است. قوانین مربوط به همسایگی، قوانین اجتماعی، قوانین خانوادگی در کدام کتاب درسی آموزش داده می‌شود؟ مهارت‌های زندگی بویژه مهارت قانون پذیری در کدام درس مدرسه آموزش داده می‌شود؟ نتیجه آن برخی تخلفات نوجوانان در سطح شهر می‌شود. البته این به آن معنا نیست که تا مردم علت قوانین را نفهمیدند می‌توانند تخلف کنند در همه جای دنیا مردم می‌دانند باید به قانون احترام گذاشت.
آیت اللهی در پاسخ به این سوال که " حالا اگر مردم قانونی را نخواهند باید چه کار کنند؟ " گفت قانون اساسی در اصل ۷۴ روش آن را تعیین کرده مخالفین قوانین موجود می‌توانند در ارتباط با نمایندگان خود پیشنهادات خود را پیگیری کنند البته در چارچوب موازین اسلامی باید مطابق اصل ۴ قانون اساسی باشد.
وی در پاسخ به این سخن که " در ایران راه گفتگو بسته است و مسئولان به سخنان معترضان کاری ندارند " گفت: در کدام کشور وقتی دانشجویان اعتراض می‌کنند و برخی از آنها حرف‌های رکیک می‌زنند و آغاز آشوب‌های داخل دانشگاه بر سر موضوع قتل دختری است که همه دلایل قطعی نشان داد اصلاً قتلی در کار نبوده است. با این وصف در یک دانشگاه مانند دانشگاه الزهرا خود رئیس جمهور با دانشجویان از نزدیک صحبت می‌کند. در دانشگاه شریف وزیر علوم با دانشجویان معترض صحبت می‌کند. در دانشگاه علامه و خواجه نصیر سخنگوی دولت با معترضان صحبت می‌کند. این همه گوش شنوا و تعامل صمیمی با معترضان در کجا ی دنیا سراغ دارید؟ در تمام این نشست‌ها هم بالاتفاق تعداد قابل توجهی از معترضان نیامدند که حرف مسئول دولت را بشنوند و با شعارهای خود حتی مانع حرف زدن او در مواردی شدند. در حقیقت بیش از آنکه مسئولان تحمل شنیدن حرف معترضان را نداشته باشند، معترضان تحمل شنیدن حرف متفاوت با نظر خودشان را نداشتند. من وقتی این صحنه‌ها را مشاهده می‌کردم یاد این عبارت رهبری می‌افتادم که گفتند مقدر مظلوم.
وی در پایان افزود: اگر مسئولان مربوطه، مصوبه ۱۳۹۸ شورای عالی انقلاب فرهنگی را که اتفاقاً آقای روحانی آن را ابلاغ کردند، می‌خواندند و سی دستگاهی که برایشان تکلیف مشخص شده به وظایف خود عمل می‌کردند این غائله‌ها به پا نمیشد.
