به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از فارس، در نظر عده‌ای حکم اعدام در رابطه با برخی جرائم نظیر محاربه، قصاص، افساد فی‌الارض و... موجب ترویج خشونت و عملی ضداجتماعی است. درباره فلسفه این قضیه و لزوم چنین برخوردهای قاهرانه‌ای از سوی نظام کشورها با محسن ردادی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه گپی زدیم که در ادامه حاصل کار را می‌خوانید.
فرق ما با کاسبین آن‌طرف آبی در این است که ما نان در خون قربانیان نمی‌زنیم
ردادی در ابتدا گفت: اجازه بدید در ابتدا از نوع موضع‌گیری حاکمیت و مردم ایران و نوع مواجهه رسانه‌های مخالف در برابر اتفاقات اخیر و اجرای برخی مجازات‌ها سخن بگوییم. ما از مولای خود علی (علیه‌السلام) که به مالک اشتر فرمود ای مالک در اجرای حدود خدا خوش‌حال نباش، از اجرای احکام اعدام و سلب حیات برخی از مجرمین وقایع اخیر راضی و خوشنود نیستیم. حقیقت ماجرا این است که این‌ها فرزندان ما هستند، بالاخره این افراد از همین کشور و از همین شهرها بودند و جبهه انقلاب و مردم از اجرای مجازات‌ها چه حبس باشد چه اعدام قطعاً خوش‌حال نیست. اما یک نگاهی به طرف مقابل بیندازید کافی است که به «کاسب» بودن آن‌ها پی ببرید. روزهای اول کاسبی آن‌ها با عصبانی کردن مردم و کشاندنشان به خیابان‌ها برای انجام اعمال غیرقانونی بود و حالا مرحله جدیدی از نون در خون زدنشان به وسیله اشک تمساح ریختن برای این جوانان است.
ناراحتیم، اما گاهی راهِ چاره جز این نیست!
وی افزود: اگر دلسوز بودند، قطعاً در هزاران کیلومتر آن طرف‌تر نمی‌نشستند و جوانان این مرز و بوم را به انجام کارهایی که سرانجامش یا زندان است یا اعدام تشویق نمی‌کردند. کسبه اینترنشنال و سلبریتی‌های آن‌طرف آبی یک سانت دارایی در کشور ندارند که به خطر بیفتد، آن وقت با تحریک و تطمیع ملت برای خود دکان می‌زنند و الآن هم وامصیبتایشان بلند شده است! فرق ما با آن‌ها در همین است که جبهه انقلاب و مردم کشور، برخلاف مخالفانشان کاسب خون و جان مردم ایران نیستند. تأثر از سلب حیات یک شخص، در فرهنگ و اخلاق ایرانی، اسلامی ما نهفته است. ما از مرگ کسی خوش حال نیستیم ولو اگر آن شخص مستحق مجازات مرگ باشد؛ اما همانطور که قرآن اشاره کرده است: «وَلَکُمْ فِی الْقِصَاصِ حَیَاةٌ یَا أُولِی الْأَلْبَابِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ» از طرفی به مردم حق می‌دهیم که از اجرای برخی مجازات‌ها که مستوجب سلب حیات است ناراحت باشند، اما باید متذکر شد گاهی راه و چاره جز چنین برخوردهای قاهرانه نیست و حیات اجتماعی از طریق چنین واکنش‌های قضایی حفظ می‌شود.
خشونت، خشونت می‌آورد؟
او بیان داشت: مغالطه‌ای این روزها صورت می‌گیرد که «خشونت، خشونت می‌آورد»؛ دقت شود که گرچه اجرای احکام موجب ناراحتی می‌شود و چه بسا نزدیکان آن معدوم را خشمگین کند، اما این امر موجب جلوگیری از ریخته شدن خون‌های بیشتر است. اگر خشونت، خشونت می آورد، قطعاً مواجهه سست و منفعلانه در برابر خشونت موجب جری شدن و گستاخی برخی سرکشان می‌شود و زمینه ریخته شدن خون‌های بیشتری را فراهم می‌کند. چندسال پیش آمریکایی‌ها فیلمی ساختند که فرزند مردی در یک نزاع کشته می‌شود و مجازات قاتل چیزی غیر از سلب حیات بود. محوریت اصلی فیلم ذیل این چرخید که آن پدر چگونه نقشه می‌کشد که قاتل فرزندش را به قتل برساند. این یک نمونه بود که نشان دهد که گاهی عدم برخوردهای محکم و جدی در برابر برخی جرائم، خودش یک حرکت ضد اجتماعی است که حیات اجتماعی کشور را برهم می‌زند.
در روزنامه داخلی کشور تیتر می‌زنند که دومین معترض هم اعدام شد!
متأسفانه در عرصه دانشگاهی و رسانه ما همچنان عقب هستیم و تبیین صورت نگرفته که فلان شخص معدوم یک معترض عادی نبوده است بلکه «محارب» یا «قاتل» است. در روزنامه داخلی کشور تیتر می‌زنند که دومین معترض هم اعدام شد! خب اگر قرار باشد نظام معترضین را اعدام کند نصف کشور بالای چوبه دار خواهند بود.
