به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسنا، هر ساله آمدن و رفتنش را پاس می‌داریم تا در روزگاری که سخت محتاج مروت و جوانمردی است، به پهلوانی مردی مردمدار ببالیم، پهلوانی که همیشه سمت مردم بود و پناهشان؛ و همین شد رمز جاودانه شدنش.
غلامرضا تختی پنجم شهریور ماه سال ۱۳۰۹ در محله خانی‌آباد در جنوب تهران، چشم به جهان گشود و سرانجام در یک روز سرد زمستانی در ۱۷ دی ۱۳۴۶ در سن ۳۷ سالگی چشم از جهان فروبست. عمرش کوتاه بود اما عمق وجودش چنان بلند که سال‌هاست، پهلوانی را با نام زیبایش معنا می‌کنیم.
تختی یک مدال طلا، دو نقره و یک مقام چهارمی المپیک، دو طلا و دو نقره قهرمانی جهان به همراه طلای بازی‌های آسیایی را در کارنامه زرین و پرافتخار خود دارد.
به عشق مردم پنجه در پنجه حریفان انداخت و بارها از سکوهای افتخار بالا رفت، او مدال‌هایش را از مردمی می‌گرفت که حتی شکست جهان پهلوانشان را پیروزی می‌دیدند و پرشورتر از همیشه به استقبالش می‌رفتند.
چه در میدان مبارزه و چه در کوچه و بازار، مردانگی و مردمداری را از یاد نبرد و برای گرفتن پست و قدرت به هر شیوه‌ای متوسل نشد، نقش بازی نکرد و خود واقعی اش بود، تختی لحظه‌ای از یاد مردم غافل نشد، لحظه‌ای روبروی مردم قرار نگرفت و همیشه پای مردم ماند.
خیلی ها آمدند و رفتند، همپای تختی مدال آوردند، درخشیدند و از سکوهای جهانی و المپیک بالا رفتند اما هرگز تختی نشدند؛ بنده ثروت و قدرت شدند، حق و عدالت را نادیده گرفتند و مردم را فراموش کردند و چه زود فراموش شدند!
برخی اما میراث تختی شدند، قهرمان شدند و پهلوان ماندند، در کنار مردم و فدای مردمشان شدند، مردمی غریب و تنها که هنوز هم دلخوش تختی و میراث اویند.
کاش بودی تا در تاریکی و ناامیدی، امیدمان می‌شدی و دلخوش به حضورت بودیم؛ روحت شاد جهان پهلوان.
