به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از فارس، بسیج دانشجویی دانشکده روان‌شناسی و علوم‌تربیتی دانشگاه تهران با ارسال نامه ای، از رئیس دانشگاه تهران و رئیس دانشگاه فرهنگیان درخواست کرد تا دانشجویان علوم تربیتی در اولویت بورس معلمی قرار بگیرند.
متن کامل نامه به شرح زیر است:
در جمهوری اسلامی ایران نظام تعلیم و تربیت از جایگاه رفیع و اهمیت بسیار والایی برخوردار است. از همین رو در جهت رفع مشکلات و مسائل آن برنامه‌ها و تدابیر ویژه‌ای نیز طراحی و اجرا شده است. از جمله این مسائل مسئله‌ی کمبود معلم میباشد که راه حل‌های ناظر به حل آن را از طرف نهاد‌هایی همچون وزارت آموزش و پرورش دانشگاه فرهنگیان شاهد بوده ایم. چندی پیش دانشگاه تهران نیز با طرح بورسیه کردن دانشجویان علوم پایه در تعلیم و تربیت درصدد ارائه راهکار برآمده است؛ که اگرچه این طرح به قصد تأمین نیرو و با هدف حل مسئله ارائه شده است؛ لکن امر تأمین نیرو حائز توجه به نکاتی است که اولویت و اهمیت راهکار‌ها را در نظر بگیرد.
به کارگیری ظرفیت غنی و کارآمد رشته علوم تربیتی نباید مورد غفلت و اولویت پایین‌تر نسبت به هر راه حل دیگری قرار گیرد. کمبود نیرو در سال‌های اخیر بیشتر در بخش آموزش ابتدایی و مربی پرورشی بوده، آخرین آمار آموزش و پرورش نیز در سال تحصیلی ۱۴۰۰- ۱۴۰۱ با کمبود ۱۰۳ هزار معلم در مقطع ابتدایی این گزارش را تایید می‌کند. در همین راستا استفاده از رشته علوم تربیتی و دانشجویان این رشته که تخصص حرفه‌ای را در دوره کارشناسی دیده‌اند و آمادگی ورود به سیستم آموزشی را دارند میتواند مفید باشند. این عمل همچنین باعث کاهش هزینه‌های آموزش و پرورش میشود؛ چرا که به این ترتیب دیگر نیازی به هزینه‌ای که برای دانشجویان فرهنگیان میشود برای دانشجویان دانشگاه تهران نیست.
استفاده از هر نیرویی برای فعالیت در مقام معلم، مربی و دبیر نیازمند آمادگی ایشان در دو حیطه‌ی تخصص و همچنین شناخت مبانی و اصول آموزش است. بورسیه کردن دانشجویان علوم پایه زمانی میتواند به تقویت نظام آموزشی کمک برساند که این کاربست در پایه‌های متوسطه‌ی اول و دوم انجام بگیرد و نه در مقطع ابتدایی و در همان کاربست نیز ایشان را موظف به گذراندن دوره‌های تربیت معلم گردانیم هر فرد باید در همان تخصصی که دارد و به فراخور آمادگی که در امر آموزش پیدا می‌کند، وارد فضای تعلیم و تربیت شود.
در مجموع لازم است برای حل مسئله‌ی کمبود معلم در مقاطع مختلف آموزشی با نظر به اهمیت امر تعلیم و تربیت و پرهیز از نگرش ساده انگارانه به آن به اولویت بندی صحیح راهکار‌ها و ظرفیت‌های موجود و علی الخصوص وجود ظرفیت بلا استفاده دانشجویان علوم تربیتی اندیشید و در اولویت‌های بعد سراغ دانشجویان سایر رشته‌ها و بعضاً مازاد نیرو‌های سایر ارگانها، رفته تخصص و آشنایی ایشان با مبانی، اصول و روش‌های آموزش و تدریس را مورد نظر داشته و گزینش را صورت داد.
امید است با توجه و همت مقامات مسئول گام‌هایی مؤثر در جهت حل مسائل تعلیم و تربیت برداشته شود.
