به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محسن‌مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: رهبر انقلاب در دیدار نماینده‌های مجلس، از آنها تقدیر کرد؛ اینکه انقلابی آمدند و انقلابی ماندند. تا به حال دقت کرده‌اید؟ این اخلاق در رهبر انقلاب دامنه‌دار و پرسابقه است. وقتی اقدام مثبتی از دولت هم می‌بینند تقدیر می‌کنند؛ مثل کار و تلاش دولتی‌ها. یک وقت‌هایی از یک مسئول تقدیر می‌کنند، یک وزیر یا یک نهاد؛ مثلا تقدیر از وزیر کشور یا ستاد فرمان امام برای واکسن و ... .
وقتی مسئولی هم کنار گذاشته می‌شود باز مراقبت می‌کنند زحمات او نادیده گرفته نشود. گویی تجربه یک مسئول را غنیمت می‌دانند و اجازه نمی‌دهند این علم و تجربه کنار گذشته شود؛ نمونه‌اش دبیر سابق شورای عالی امنیت ملی؛ آقای شمخانی.
جالب اینکه در این خصوص به جناح‌بندی‌ها نیز فکر نمی‌کنند. برای او کار و خدمت مهم است؛ علم، تجربه و هویت افراد را تکریم می‌کنند و تا وقتی خود را درون انقلاب تعریف می‌کنند به آنها توجه دارند.
حتی وقتی دولت یا مسئولی دوره‌اش تمام می‌شود نیز اجازه نمی‌دهند درباره عملکرد آنها بی‌انصافی شود؛ یک نمونه‌اش نیز دولت گذشته. وقتی از عقب‌ماندگی‌های دهه ۹۰ می‌گویند به عوامل مختلف ازجمله سهم تحریم‌ها اشاره می‌کنند که نکند همه نقص‌ها به پای یک دولت نوشته شود.
چنین اخلاقی را کجا سراغ داریم؟ کمتر کسی از مسئولان است که اینطور نسبت به خدمات دیگران قدردان باشد. این اخلاق سیاسی، آموزنده است.
قدردانی، خودش یک راهبرد است؛ راهبردی فراتر از راهبرد مدیریتی؛ بلکه یک راهبرد تربیتی است. یکی از قواعد اصلی رشد انسان‌ها به ظهور کشاندن دارایی‌هاست. ماجرا را در ابعاد یک جامعه ببینید و نه حتی تک‌تک افراد. وقتی آنچه از خیرات یک جامعه به بروز و ظهور می‌کشیم جامعه وجودش مستعد افاضه دارایی‌ها و نعمات بیشتر می‌شود. این راهبرد براساس منطق قرآنی لَئِن شَکرتُم لَاَزیدَنَّکم است.
راهبرد شکر، تنها برای مدیریت سیاسی کشور هم نیست؛ گویی مهم‌ترین ثمره‌اش یک درس برای زندگی است. برای زندگی فردی آدم‌ها و سبک تعامل اجتماعی افراد.
درس اصلی این است؛
قدردان و شاکر باشیم. قدم اول شاکر بودن نیز این است که ابتدا نعمت را ببینیم. دارایی‌ها را ببینیم و سر دست بگیریم. دیدن داشته‌های ما، خودش جزئی از شاکری است. اگر در زندگی شخصی‌مان و با اطرافیان این اخلاق را تمرین کنیم در فضای سیاسی جامعه نیز با همین سبک رفتار می‌کنیم.
ثمره اصلی این اخلاق این است که هم حرکت و داشته‌ها را می‌بینیم و امیدوار خواهیم بود و هم نقص‌ها را در نسبت با دارایی‌ها می‌سنجیم و با کمترین کسری و ضعف و آسیبی از کوره در نمی‌رویم و دچار سستی و رخوت نمی‌شویم.
و از همه مهم‌تر وقتی نعمت‌ها را در کنار نقص‌ها دیدیم متوجه اراده حق در پس همه امور می‌شویم؛ گویی ظهورش همه جا هست تا در دل مشکلات راه را باز کند.
بیایید تمرین کنیم.
