به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ اخیراً مرادصحرایی، وزیر آموزش و پرورش بیان کرده است: «وزیر آموزش و پرورش شرمنده ترین وزیر کابینه است؛ از این حیث که دائما باید «بنالد» که من در اینجا و برای انجام چه کاری از نظر مالی کم دارم. از جای دیگر باید هزینه را بگیریم تا کار جای دیگر را انجام دهیم که حاصل جمع این کار صفر است چراکه اگر از جای دیگر برداریم و به جای دیگر اضافه کنیم؛ آن طرف از نظر مالی کم می آوریم. پس باید اولویت بندی کنیم». البته به این هم اشاه کرده: «وقتی به رئیس جمهور درباره مشکلات می‌گویم او بیش از من و پیش از من به دنبال تحقق موضوع است».
در این زمینه چند نکته، قابل بیان است:
یک: انقلاب ما یک انقلاب فرهنگی و برآمده از دل فرهنگ است. بر این اساس، تعلیم و تربیت نقش محوری در آن دارد. واقعاً نگران کننده است که وزیر آموزش و پرورش - یعنی نهادی که میلیون ها دانش آموز بخش قابل توجهی از ساعات روزانه خود را در آنجا می گذرانند – از کمبود مالی سخن بگوید.
دو: انتظار این است که در جمهوری اسلامی، نظام آموزش و پرورش چه از نظر مادی و چه از نظر معنوی در سطحی باشد که وزیر آموزش و پرورش همیشه سرش بالا باشد و افتخار کند که نسل آینده ای در این نهاد تربیت شده که از نظر تربیتی و علمی، مایه آبرو و مباهات برای ما هستند. در حقیقت، آموزش و پرورش یکی از مهمترین جاهایی است که باید نماد کارآمدی جمهوری اسلامی باشد.
سه: بعضاً شنیده می شود که در برخی وزارتخانه ها بودجه های سنگین برای برخی کارها قرار داده می شود که می توان این موارد را کنترل و مدیریت کرد. حال اینکه در وزارت آموزش و پرورش بعضاً حقوق معلمین با مشکل مواجه می شود و یا برخی نیازهای دانش آموزان و نظام تعلیم و تربیت به دلیل کمبود بودجه، تأمین نمی شود و یا با تأخیر صورت می گیرد.
چهار: اگر قرار است که مشکلات کشور حل شود، باید از همان آموزش و پرورش و مدرسه به فکر باشیم. آموزش و پرورش از جهاتی مهمترین وزارتخانه کشور است. بنابراین، کمبود و کاستی در نظام آموزش و پرورش یعنی آسیب زدن به آینده؛ یعنی در معرض خطر قرار دادن کشور؛ یعنی هدر رفتن نیروی انسانی و سرمایه های مادی و معنوی مملکت؛ هدر رفتن وقت و عمر معلمین، دانش آموزان و والدین آنها.
البته حمایت مالی کافی از آموزش و پرورش به معنی ریخت و پاش، هزینه های بی مورد و عدم حساسیت نسبت به بیت المال نیست؛ بلکه مقصود این است که وضعیت باید به گونه ای باشد که وزارتخانه آموزش و پرورش، همه تمرکز خود را بر تعلیم و تربیت بگذارد و از نظر مالی دغدغه نداشته باشد.
