به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در ۸ سال دفاع مقدس یعنی از سال ۵۹ که جنگ تحمیلی آغاز شد، شروع ماه رمضان در تیرماه بود و در آخرین سال جنگ یعنی سال ۶۷ ماه رمضان در فروردین و اردیبهشت ماه قرار گرفت و نتیجه اینکه در هشت سال دفاع مقدس ماه رمضان بین دو فصل بهار و تابستان واقع شده بود.
این روزها در سایتها و فضای مجازی به مناسبت ماه رمضان مطالبی دیده می‌شود که عده‌ای سعی دارند با خاطرات نه چندان دقیق به روزه‌داری رزمندگان در جبهه و در ماه رمضان بپردازند و متاسفانه اینچنین القاء کنند که رزمندگان علی‌رغم دستور فرماندهان و تأکید مبلغین دین که در جبهه‌ها حضور داشتند، بر واجب نبودن روزه‌داری برای رزمندگان باز در جبهه‌های مختلف با وجود گرمای زیاد و مأموریت های عملیاتی برای تقرب به خدا روزه می‌گرفتند.
جعفر طهماسبی از رزمندگان گردان تخریب در نوشته‌ای روزه‌داری در جبهه را اینگونه روایت می‌کند: «در دفاع مقدس بیشتر رزمندگان ملکف بودند؛ تقلیدشان از امام خمینی(ره) بود و در حکم شرعی همه رزمندگان به عنوان مسافر قلمداد می‌شدند. عمده آنها و فرماندهانشان اختیاری از خود نداشتند که در مکان‌ها و مقرهای مختلف در مناطق عملیاتی قصد اقامت ۱۰ روزه کنند و نمازها را کامل خوانده و روزه‌ها را بگیرند.
به اذعان رزمندگان در سال‌های دفاع مقدس، امر و دستور فرمانده در حین و قبل از عملیات نافذ بود و شرعاً رزمنده‌ای جایز نبود خلاف دستور آنان عمل کند. البته محدود رزمندگانی بودند که در جبهه روزه‌دار بودند. از جمله آن‌هایی که در جبهه راننده بودند؛ مثل راننده‌های کامیون، تانکر آب، راننده وسایل نقلیه سبک که خودرو در اختیار داشتند؛ چون بین مقرهای پشتیبانی و عملیاتی در تردد بودند به فتوای امام(ره)، کثیرالسفر و یا دائم‌السفر بودند و باید روزه می‌گرفتند.
رزمندگانی که در پادگان‌ها، مقرهای پشتیبانی و یا خطوط پدافندی مدت طولانی مستقر بودند و جابجایی نداشتند هم با اجازه فرمانده‌شان روزه‌دار بودند. رزمندگان تخریبچی لشکر ۱۰ سیدالشهداء(ع) در ماه مبارک رمضان سال‌های دفاع مقدس به غیر از چند نفر که تعدادشان انگشت‌شمار بود، مجاز به روزه‌داری نبودند. دلیل آن آمادگی برای مأموریت‌های عملیاتی بود. مخلص کلام اینکه رزمندگان اسلام بنده خدا بودند و نه بنده خود.»
