به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از سیدامیرحسین حسینی///* در نوامبر ۲۰۱۹ یا آبان ۱۳۹۸، ایران تقریبا آخرین کشوری بود که طی دوماه اخیرِ آن، درگیر ناآرامی‌های ناشی از اصلاحات اقتصادی با محوریت سیاست‌های پیشنهادی IMF شد.
بیش از نیمی از جنبش‌های اعتراضی مستقیماً توسط سیاست‌های مالی، اقدامات ریاضتی یا نارضایتی از دستمزدهای راکد و کاهش طبقه متوسط جرقه زده شد.
بسیاری از کاتالیزورها در سال 2019 در اصل کوچک و حتی بعید بودند.
در سودان جرقه قیمت نان در ژانویه، در هند قیمت پیاز در اکتبر،
در برزیل کاهش بودجه برای کتاب‌های درسی مدارس،
در لبنان مالیات بر استفاده از WhatsApp در اکتبر،
در شیلی افزایش کرایه مترو در اکتبر،
در اکوادور حذف یارانه سوخت و کاهش حقوق کارکنان دولتی،
در زیمباوه و هاییتی حذف یارانه سوخت،
و در ایران ، افزایش ۳برابری قیمت بنزین محرک ناامنی‌ها بودند.
طبق گزارش مرکز «پروژه برتون وودز» در اواخر آذرماه ۹۸ از تاثیرات و تبعات سیاست‌های IMF در سراسر جهان، بیان میدارد که اعتراضات جهانی علیه سیاست‌های مورد حمایت IMF شروع شده است.
در آمریکای لاتین، سیاست‌های مورد حمایت IMF باعث ناآرامی‌های مدنی در سراسر منطقه شده است، و در نتیجه سازمان جامعه مدنی (CSO) بیانیه‌ای مشترک به صندوق بین‌المللی پول در اکتبر صادر کرد و «سیاست‌های ریاضتی آشنا» را محکوم کرد که منجر به «اثرات مخرب اقتصادی و اجتماعی» شده است.
در اکوادور، اعتراضات سراسری، به رهبری رهبران بومی، علیه ریاضت اقتصادی مورد حمایت IMF پول به عنوان بخشی از وام 4.2 میلیارد دلاری آغاز شد که منجر به کاهش یارانه سوخت در اکتبر 2019 شد.
در آرژانتین، بزرگ‌ترین وام صندوق در سال‌های 2018 و 2019 با اعتراض‌های گسترده‌ای مواجه شد و در اکتبر، مائوریسیو ماکری رای ریاست‌جمهوری را به آلبرتو فرناندز منتقد IMF از دست داد.
مصر که در سال 2016 وام 12 میلیارد دلاری IMF دریافت کرد، با وجود تهدیدهای مقامات مصری به زور، موجی از اعتراض ها را در پاسخ به توصیه های سیاستی IMF مشاهده کرد.
در نهایت مقامات مجبور به کاهش قیمت سوخت در پی تظاهرات شدند.
در لبنان، اعتراضات گسترده، اعتصابات و مسدود کردن جاده ها در ماه اکتبر برگزار شد که با استعفای نخست وزیر سعد حریری در 29 اکتبر به اوج خود رسید و تظاهرکنندگان خواستار تغییراتی مانند کاهش فقر شدند.
در حالی که IMF در لبنان برنامه وام ندارد، ماده چهارم آن در سال 2018 خواستار اقدامات ریاضتی مانند "محدود کردن دستمزدهای عمومی" شد. ماده چهارم آن در سال 2019 ، که در اولین روز قیام ها در 17 اکتبر منتشر شد، خواستار «تحکیم مالی پیش رو و پایدار» شد و خبرگزاری رویترز در همان ماه گزارش داد که IMF بر آن اصرار دارد، «اقدامات سخت ریاضتی» است.
شبکه سازمان های غیردولتی عرب عربی توسعه در بولتن اکتبر/نوامبر خود خاطرنشان کرد که اعتراضات لبنان ناشی از «یک سیستم اقتصادی ساختاری ناقص» است و وضعیت امروز را می توان به «پیامدهای مستقیم اقتصاد رانتی و سیاست های لیبرال اقتصاد کلان» نسبت داد.
اعتصابات در تونس، لایحه دستمزد مورد حمایت صندوق بین المللی پول را در فوریه لغو کرد، و پس از آن کمیسیون حقیقت و کرامت تونس به دنبال غرامت از IMF برای نقض حقوق بشر مرتبط با میراث برنامه های تعدیل ساختاری بود.
علاوه بر این، در اردن، نخست وزیر هانی الملکی در ژوئن 2018، پس از انجام اصلاحات غیرمحبوب مورد حمایت IMF، استعفا داد.
در عراق نیز اعتراضات اقتصادی، استعفای عبدالمهدی، نخست‌وزیر نزدیک به ایران را همراه داشت.
در ایران نیز چندماه قبل از حوادث آبان۹۸، در بهار این سال هیاتی ۴نفره از IMF به مدت دو هفته در کشور مستقر شده و با جلسات متنوع اقتصادی در سطوح مختلف، سیاست‌های اصلاحی خود اعم از گران‌سازی قیمت سوخت با روش شوک‌درمانی را ابلاغ نمودند که این روش عینا در کلام رییس‌جمهور وقت یعنی حسن روحانی با عبارت«منم صبح جمعه فهمیدم» و «اگر از پیش میگفتیم میدانید چه میشد» و.. نیز تجلی یافت.
رهبر معظم انقلاب اسلامی بارها درباره لزوم حفظ استقلال کشور و جلوگیری از اجرای سیاست‌های استعماری نهادهای بین‌المللی از جمله IMF و اجرای سیاست تعدیل و تبعات آن هشدار دادند.
در پایان باید خیلی زودباور و ساده‌اندیش باشیم که فکر کنیم ظرف چند صبح جمعه، تمام روسای جمهور کشورهای گوناگون جهان با ویژگی مشترک وجود منافع آمریکا در آن منطقه، به طور همزمان، فکر اجرای اصلاحات قیمتی اقتصادی به سرشان بزند و همزمان اجرا شود و همزمان اپوزیسیون و معترضان آن کشور هم آماده باشند تا شب اجرای آن سیاست، ساختاریافته و تشکیلاتی وارد میدان شوند!!
در نهایت نیز کام همه ما با شهادت سردار سلیمانی به واسطه کاهش قدرت سیاسی جبهه مقاومت و صحنه‌گردانی جهانی آمریکا تلخ شد..
باشد که عبرت بگیریم!
