به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمد جواد عامری معاون پژوهشی و فناوری دانشگاه صنعتی امیرکبیر در خصوص فعالیت های پژوهشی و رتبه بندی جهانی این دانشگاه گفت: دانشگاه صنعتی امیرکبیر به‌عنوان مادر دانشگاه‌های صنعتی کشور سعی کرده است هم در عرصه بین‌المللی و هم در عرصه داخلی حضور چشمگیری داشته باشد، دانشگاه صنعتی امیرکبیر در عرصه بین‌المللی خوشبختانه رتبه بسیار خوبی دارد، در رتبه‌بندی لایدن و رتبه‌بندی شانگهای در بین دانشگاه‌های صنعتی کشور رتبه اول را دارا بوده همچنین در رتبه‌بندی QS و تایمز رتبه دوم را کسب کرده است.
عامری افزود: در رتبه‌بندی ISC نیز در بین دانشگاه‌های صنعتی کشور این دانشگاه رتبه اول را به خود اختصاص داده است به‌عبارت‌دیگر اگر دانشگاه‌های جامع و غیر مهندسی را در نظر نگیریم در بین دانشگاه‌های صنعتی کشور دانشگاه صنعتی امیرکبیر درمجموع رتبه اول را دارد و بقیه دانشگاه‌های صنعتی مانند دانشگاه شریف، دانشگاه علم و صنعت در جایگاه‌های بعدی قرار دارند.
وی افزود: البته لازم به ذکر است رتبه بسیاری از دانشگاه‌های کشور خصوصاً دانشگاه صنعتی امیرکبیر در رتبه‌بندی جهانی مثل رتبه‌بندی QS از رشد قابل‌توجهی برخوردار بوده است در سال گذشته رتبه این دانشگاه در بین دانشگاه جهانی ۴۳۳ بوده که الان ۳۷۵ است یعنی ۶۸ پله بهبود داشته ایم.
عامری ادامه داد: همان‌طور که ابتدا بیان‌شده یکی از مأموریت‌های اصلی این دانشگاه رفع نیازهای داخلی کشور است در این راستا ارتباط مناسب‌تر اساتید با مراکز صنعتی، حجم پروژه‌های صنعتی این دانشگاه به میزان قابل‌توجهی رشد کرد و البته لازم بود علاوه بر اساتید، دانشجویان نیز ارتباط و همبستگی خوبی با مراکز صنعتی داشته باشند، که در این زمینه سال گذشته حدود ۴ میلیارد تومان حمایت از پایان‌نامه‌های دانشجویان توسط بخش صنعتی دولت صورت گرفت.
وی ادامه داد: امیدواریم صنعت نیز نسبت به رفع مشکلات خود به‌منظور ارتباط مناسب دانشگاه و صنعت گام بردارد. به نظر بنده بزرگ‌ترین مشکل صنعت کم‌توجهی به پژوهش و تحقیقات است. البته مشکل بزرگ‌تر صنعت این است که نیازهای پژوهشی و تحقیقاتی خود را هنوز احصا نکرده است. البته در سایت مراکز صنعتی نیازهای ذکرشده، اما هنگامی که اساتید دانشگاه و پژوهشگران جهت بررسی آن‌ها اقدام می‌کنند، مسئولین صنعتی می‌گویند فعلاً قصد پیگیری مسئله فوق را نداریم یا به عبارتی این مشکل در اولویت ما نیست.
عامری در پایان گفت: این امر ناشی از عدم اختصاص بودجه کافی توسط صنعت و یا عدم دقت در احصا مشکلات و نیازهای صنعت می‌باشد. یعنی اولین قدم آن است که صنعت باور کند که می تواند نیاز های خود را توسط پژوهشگران و اساتید داخل کشور حل نماید و سپس در این جهت گام های ضروری را بردارد، گفتنی است کارهای بسیار خوبی توسط صنعت صورت گرفته اما باید پیشرفت بیشتر در این حوزه داشته باشیم.
