به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ به نقل از مهر؛ دیابت نوع ۱ یک اختلال خود ایمنی است که در آن بدن به سلول‌های تولید کننده انسولین خود در لوزالمعده حمله می‌کند و باعث می‌شود فرد به انسولین تزریقی وابسته شود. حدود ۵ درصد از موارد دیابت نوع ۱ هستند.
پژوهش جدید توسط «پیا نیملا» از دانشگاه فنلاند شرقی انجام شد. تیم او داده‌های ۴۵ مطالعه را که شامل تقریباً ۱۱۶۰۰ فرد مبتلا به دیابت نوع ۱ بود، بررسی کردند.
آنها دریافتند که بیش از ۲۵۰۰ بیمار - تقریباً ۱ نفر از هر ۴ نفر - علائم اختلال خوردن را نیز داشتند.
تیم فنلاندی گفت: «این موضوع خیلی تعجب آور نیست، زیرا افزایش وزن برای بسیاری از افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ یک نگرانی است. افراد مبتلا به این بیماری می‌توانند علائمی مانند پرخوری یا کاهش مصرف غذا را نشان دهند، اما برخی از آنها نوعی اختلال در غذا خوردن نیز دارند.»
تصور می‌شود که این اتفاق - حذف دوزهای انسولین - مانع افزایش وزن می‌شود، اما می‌تواند بسیار ناسالم باشد.
نیملا در بیانیه خبری دانشگاه گفت: «پرهیز یا محدود کردن عمدی دوزهای انسولین منجر به کاهش وزن می‌شود، اما این امر همچنین باعث حفظ گلوکز خون بالا می‌شود و مدیریت دیابت را از تعادل خارج می‌کند.»
این مطالعه نشان داد که زنان مبتلا به دیابت نوع ۱ بیشتر از مردان مستعد ابتلاء به اختلالات خوردن هستند، اما به نظر می‌رسد سن اهمیتی ندارد.
نیملا می‌گوید: «به نظر می‌رسد علائم اختلال خوردن اغلب نوجوانان و جوانان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با این حال، متاآنالیز ما نشان می‌دهد که بزرگسالان نیز از علائم اختلال خوردن رنج می‌برند، به همین دلیل مهم است که یاد بگیریم بیماران مبتلا به اختلالات غذا خوردن را شناسایی کنیم.»
او تاکید کرد: «ایجاد یک اختلال خوردن می‌تواند باعث ایجاد عوارض و بدتر شدن بیماری در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ شود. با این حال، برخی از روش‌های غربالگری می‌توانند به پزشکان در تشخیص علائم اختلالات خوردن در بیماران کمک کنند.»
