به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمد فرامرزی امروز، (۱۹ شهریورماه)، در برنامه‌ای با عنوان «اولین مدرسه جامع تاکتیک‌ها و تکنیک‌های بین‌المللی سازی و ارتقاء رتبه دانشگاه» در دانشگاه اصفهان، اظهار کرد: در ماده ۹۳، بند ۲۰ سیاست‌های کلی برنامه هفتم توسعه، موضوع رتبه جهانی ایران از نظر تولید علم، به استناد پایگاه‌های معتبر، از اهمیت برخوردار است.
وی ادامه داد: قرار است در پایان برنامه در سال ۱۴۰۷، ایران در رتبه ۱۴، رتبه کشور در ثبت اختراع، ۵۰ و سهم محصولات هایتک (High-Tech) به هفت درصد برسد. همچنین، رتبه شاخص نوآوری قرار است به ۴۲ برسد و استقرار نظام برنامه محور باید ۳۰ درصد شود.
معاون آموزشی و تحصیلات تکمیلی با بیان اینکه شمار دانشجویان خارجی حضوری و الکترونیکی باید ۳۲۰ هزار نفر شود، ادامه داد: در صورتی که در حال حاضر تعداد دانشجویان خارجی حدود ۱۰۰ هزار نفر در کل کشور است. سرانه مقالات نمایه شده دانشگاه‌های دولتی در پایگاه بین‌المللی باید ۱.۵ باشد. علاوه براین، تعداد دانشگاه‌های ایرانی که در یکی از نظام‌های رتبه‌بندی معتبر زیر رتبه ۵۰۰ هستند باید ۲۰ دانشگاه شود، در حالی‌که اکنون در کشور تنها دو دانشگاه تهران و دانشگاه علوم پزشکی تهران در این رده قرار دارند. بنابراین، دستیابی به این هدف یک تلاش و تدبیر جدی می‌طلبد.
وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر ما از کشورهای امارات، ترکیه، قطر و نیز کشورهای اطراف به شدت عقب هستیم، چرا که ۳۵ درصد دانشجویان شاغل به تحصیل در امارات، خارجی هستند، در حالی که تعداد آن‌ها در کشور ما به زحمت به دو یا سه درصد می‌رسد. گفتنی است که این افزایش هم در این یکی دو سال اخیر صورت گرفته، یعنی پیش از این نیم درصد بوده‌ایم.
فرامرزی با تاکید بر اینکه دستیابی به این اهداف اصلا کار ساده‌ای نیست، افزود: بین‌المللی سازی دانشگاه‌ها ابعاد متعددی دارد؛ این یک موضوع شیکِ دم دستی و تنها به معنای اینکه تابلوها را انگلیسی کنیم نیست، بلکه از درب دانشگاه تا ریاست و معاونان دانشگاه و وزیر نیاز به تغییر دارند. بخشی از اقتصاد کشورهای توسعه یافته با جذب دانشجوی خارجی تامین می‌شود، یعنی دانشجو در سبد درآمد کشور جایگاه دارد.
وی تاکید کرد: بین‌المللی سازی برنامه درسی یکی از عوامل و فاکتورهای مهم این موضوع است و ابعاد دیگر آن می‌تواند شامل همکاری‌های پژوهشی و ابعاد مختلف تبادل دانشجو، شود.
معاون آموزشی و تحصیلات تکمیلی دانشگاه اصفهان در خصوص اهمیت موضوع مرجعیت علمی یا بین‌المللی سازی، تصریح کرد: این نکته که ما چطور در این خصوص ارزیابی می‌شویم، بسیار اهمیت دارد. در ارزیابی مربوط به جدول مرجعیت علمی و بین‌المللی سازی، ۱۲ آیتم اضافه شده است. تعداد برنامه‌های درسی بین‌المللی، دوره‌های مشترک بین‌المللی یا دوره‌های دارای مدرک، و نه دورهای کوتاه مدت و آزاد، بلکه دوره‌هایی که منجر به صدور مدرک شوند، در این ردیف قرار می‌گیرند.
فرامرزی اضافه کرد: تعاملات بین‌المللی و فرصت‌های تحقیقاتی نیز بخشی از مرجعیت علمی هستند. تعداد سفرهای علمی و میزبانی از برنامه‌های بین‌المللی نیز از موارد حائز اهمیت هستند که ما در این زمینه ضعیف عمل کرده‌ایم.
وی در خصوص اهداف بین‌المللی شدن در آموزش عالی، گفت: این اهداف در سه سطح کلان، میانی و خرد تعریف می‌شوند. طبیعتا سطح کلان به رشد اقتصادی و جهانی سازی که از نهادی مانند دانشگاه انتظار می‌رود، مرتبط است. جدا از همه محدودیت‌های سیاسی، اجتماعی، نهاد دانشگاه، یک نهاد بین المللی محسوب می‌شود.
این عضو هیئت علمی دانشگاه اصفهان یادآور شد: رویه‌های بین‌المللی شدن شامل چهار رویکرد می‌شود که شامل برنامه درسی، تبادل دانشجو، برنامه‌های مشترک و پروژه‌های بین‌المللی است. در دو بخش اول ما تقریباً خوب، اما در برنامه‌های مشترک، ضعیف عمل کرده‌ایم. برای مثال در موضوع کوانتوم یا در پروژه ژئوپلیتیک خشکسالی شرق آسیا با دانشگاه‌های معتبر دنیا همکاری و ورود پیدا نکرده‌ایم.
وی در پایان به چالش‌ها و عوامل محدود کننده بین‌المللی شدن اشاره و اظهار کرد: بخشی از این چالش‌ها مانند سیاست‌های علمی کشور، درون سازمانی است. در بخش درون سازمانی، فرآیندهای آموزشی اولین و مهم‌ترین زیر ساختی است که ما در آن مشکل داریم. در این خصوص این سوال مطرح می‌شود که ما چند عضو هیئت علمی داریم که بتوانند به زبان بین‌المللی تدریس کنند؟ یا در این باره چند برنامه درسی تولید شده است؟ دانشگاهی که ادعای بین‌المللی شدن دارد، نباید تابلوهایش فقط به زبان فارسی باشد. در شهر هم باید این علائم وجود داشته باشد. چه تعداد از تابلوهای ما در سطح شهر بین‌المللی است؟ ما نه تنها در سطح دانشگاه، بلکه در سطح استان هم نیاز به تدبیر و همکاری داریم.
