به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از سلمان معمار*/// یکسال پیش در چنین روزهایی بود که فلسطین طغیان کرد. امروز که این کلمات را می‌نویسم ساعاتی از شهادت یحیی سنوار گذشته، محمد ضیف سرنوشت نامعلومی دارد، سید حسن نصر الله ترور شده، فواد شکر، ابراهیم عقیل و بزرگانی از حزب الله شهید شده اند، اسماعیل هنیه و فرزندانش ترور شده اند.
رییسی و امیر عبداللهیان جایشان را به پزشکیان و ظریف داده اند، جریان عادی‌سازی اسراییل از سعودی و ترکیه حتی تا تهران بی‌پرده شده، ۴۲۰۰۰ انسان جلوی چشم دنیا کشته شدند، چند میلیون نفر آواره شده اند، غزه با خاک یکسان شده و تصاویر زنده زنده سوختن آدمها هیچ قیامتی نمی سازد.
ما به اسراییل حمله مستقیم کردیم، آن هم نه یکبار بلکه دوبار، رسما پایگاه های تل آویو را هدف قرار دادیم، گنبد آهنین و فلاخن داود را افسانه کردیم، شمال اسراییل یکسال تخلیه شده است، ارتش اسراییل در مرز لبنان زمین‌گیر شده، زدن پهپاد آمریکایی کار روزمره یمن شده، انصار الله به راحتی به اسراییل موشک می‌زند، مسیر دریایی اسراییل از سمت یمن قطع شده، حزب الله با حمله پهپادی عملا از نیروی هوایی‌اش رونمایی کرده، اسرائیل یکسال وجب به وجب غزه را گشته اما هنوز بیش از ۱۰۰ اسیر را پیدا نکرده، شهادت یحیی سنوار نه با ترور بلکه به صورت اتفاقی رخ می‌دهد آن هم نه زیر زمین بلکه وسط خیابان با لباس نظامی و در حال جنگ بعد از یکسال!
چه کسی باور میکند همه اینها فقط در عرض ۳۶۵ روز اتفاق افتاده باشد؟!
چنان باورنکردنی که حتی بعضی به شهید سنوار اتهام جاسوسی زدند که "چرا" این همه هزینه ساخت؟ چرا زندگی "عادی" ما را به هم زد؟
کمی به عقب تر برگردیم. وقتی نتانیاهو به عمان رفت و کلید تطبیع (عادی‌سازی) زده شد. با سودان توافق کرد، و چند ماه بعد با امارات چنان برادر شد که فقط در فیلم هندی امکان داشت. حالا از مسیر دهلی و عمان و دبی فقط یک سعودی مانده بود. اما بالاخره مدعی پرچم عرب و اسلام که نمی‌شود یکباره به تخت خواب یهود بپرد. پس اول دخترش بحرین را هدیه کرد تا واکنش ها را بسنجد. عادی‌سازی سعودی آخرین میخ به تابوت فلسطین بود. حتی در تهران هم زمزمه هایی از توسعه بن سلمان و لزوم پذیرش نظم جدید می‌دادند.
7 اکتبر فقط چند روز بعد از سخنرانی نتانیاهو در سازمان ملل رخ داد که علنا اعلام کرد: ما "عادی" شده ایم و فلسطین تمام.
غزه شهر از یاد رفته، غزه شهر شکنجه شده، غزه شهر معامله شده به پا خواست. زندانیان تاریکخانه بشریت همه توانشان را جمع کردند تا یک بار شورش کنند. اینجا بود که فریادی از عمق چاه غزه بلند شد که ما هنوز زنده‌ایم حرامزاده‌ها.
اتفاقا آنها که ۷ اکتبر را دسیسه می‌دانند درست می‌گویند. آن طوفان تمام صحنه را غیرعادی کرد. انگار پرده نمایش افتاد. برای چه شورش کردند؟ برای عادی نشدن. برای واقعیت. یعنی اگر سهم فلسطین مرگ است و سهم اسرائیل زندگی، مقداری از سهمم را به شما می‌بخشم و مقداری از سهم شما را گرو می‌گیرم. خودتان را که دیگر نمی توانید نبینید. اگر بناست در سکوت بمیرم، با فریاد جلوی گلوله می‌روم.
فکر میکنید سنوار و ضیف شب قبل از هفت اکتبر نمی‌دانستند تصمیم‌شان چه عواقبی دارد؟ می دانستند.
این حدس و تحلیل نیست. بیانیه‌شان را بخوانید، می‌دانستند غزه نابود می‌شود، می‌دانستند تک‌تکشان آواره می‌شوند، می‌دانستند ماهها و شاید سالها باید بجنگند. (و تا امروز نشان دادند که آماده بودند) می‌دانستند باید مرگ یک‌یک عزیزانشان را ببینند. می‌دانستند بیمارستان ها می‌سوزد، مسجد و کلیسا صاف می‌شوند، شلیک های فسفری و خوشه‌ای و اورانیومی را می‌دانستند، قتل عام را می‌دانستند، ولی تا کجا؟
سوال اصلی این قضیه «تا کجا؟» است نه "چرا؟".
تا کجا می‌شود ادامه داد؟ سوالی که ضیف و سنوار جوابش را می‌دانستند، پس آخرین تصمیم را گرفتند و تمام "عادی‌سازی" را به باد دادند. به قیمت نابودی‌شان.
و این راز عظمت ۷ اکتبر است.
ولی این پایان ماجرا نیست.
جنگ ۲۰۲۳ خود کربلاست.
حق خالص در برابر باطل خالص. صحنه جنگ غزه هیچ شبهه‌ای ندارد. هر جنایتی که تصور بکنی اینجاست. عین کربلا. هر روز یک پیشروی تازه برای شیطان. هر ساعت خون جدید برای ضحاک. ظلم اصل. بدون افزودنی، با پخش زنده، با آخرین فناوریهای روز آمریکا و اروپا، پاکسازی با دقت میلیمتری. بدون جلوه های ویژه، جنات ناب. عریان عریان عریان. عین کربلا.
تا کجا می‌توانی چشم‌هایت را بسته نگه داری؟
تا کجا می‌توانی این صحنه را ببینی و سکوت کنی؟
تا کجا می‌توانی اعتراض کنی و هزینه ندهی؟
تا کجا می‌توانی هزینه بدهی و بایستی؟
سوال اصلی این قضیه "تا کجا؟" است. عین کربلا.
امکان ندارد کسی به این معرکه کشیده نشود. معرکه یقه‌اش را می‌گیرد. یا این طرفی یا آن طرف. وسط بازی هم ندارد. یا ظالمی یا مبارز. عین کربلا.
می‌آید دنبالت پشت میز، گوشه کافه، پای صفحه اینستاگرام، کنار رختخواب، پای تخته، در صف اتوبوس، پای گلدان، در دورترین نقطه‌ها، سراغ بی ربط ترین آدمها و سریع‌ترین فراری‌ها یقه‌ات را می‌گیرد و می‌پرسد:«تا کجا؟»
چپ یا راست، سیاسی یا غیر سیاسی، مسلمان یا بی دین، هیچ فرقی ندارد، حتی خود اسرائیل را هم مخاطب میکند: تا کجا جنایت را جلو می‌بری؟ تا کجا ترور می‌کنی؟ تا کجا خون می‌خوری؟ تو ای دولت آمریکا تا کجا پای اسرائیل می‌ایستی؟ ای تمدن غربی و اروپا تا کجا پشتیبانی می‌کنی؟ آهای کشور اسلامی تا کجا نگاه می‌کنی؟ ای باکو و ترکیه و سعودی تا کجا به اسراییل کمک می‌کنی؟
هیچ کس از این سوال مصون نیست. ای یمنی ها تا کجا هزینه می‌دهید؟ ایرانی‌ها تا کجا صبر میکنید؟ تا کجا در تله جنگ نمی افتید؟ تا کجا جنگ را باور می‌کنی؟
جواب‌ها در این یک سال پیداست.
بودند کسانی که فقط یک ماه بعد از ۷ اکتبر در تهران گفتند: «مردم ایران از اینکه جای فلسطینی‌ها هزینه بدهند خسته‌اند».
آ. خامنه‌ای ولی کسی بود که معنای این نبرد را همان ابتدا فهمید و گفت: «شرایط کنونی منطقه به گونه‌ای است که هم برای دشمن صهیونیستی شرایط مرگ و زندگی است و هم برای جبهه حق». شاید مهمترین جمله سال اخیر که
بعضی ها دوست دارند نشنوند.
او و هزاران ایرانی که آماده شهادت در جمعه بعد از حمله به اسرائیل جمع شدند پاسخشان را بلند اعلام کردند. اما چیزی تمام نشده، منتظر باشید که به زودی عادی‌سازان یقه تان را بگیرند و به اعتراض بپرسند تا کجا هزینه بدهیم؟!
درد معترضین به حماس دقیقا اینجاست که "چرا ما را در این موقعیت قرار دادی؟ چرا روزگار عادی مرا به هم زدی؟" عین کربلا. آنجا هم حسین را متهم به تفرقه کردند. اما او پرچم "تا کجا؟" را برداشت و جلوی عادی‌سازی شیطان ایستاد.
حالا نوبت امتحان ماست. اشتباه نکنید، مساله نه صرفاً آخرتی و اعتقادی بلکه عمیقاً انسانی و اکنونی است. اگر عادی‌سازان پسا کربلا دنیایی داشتند ما نیز در فردای تماشا دنیایی خواهیم داشت.
بله این جعبه پاندورایی بود که ضیف و سنوار و حماس آگاهانه بازش کردند اما شاید تصور نمی‌کردند که پخش زنده قتل یک ملت، این نسل کشی عیان، این هلوکاست واقعی، یک جامعه عرب و ترک مسلمان را هم نگزد!
حتی در پایتخت‌های غربی تظاهرات شد اما کشورهای مسلمان در کمال آرامش و اسلام رحمانی و مناسک عبادی به همکاری با قاتل ادامه دادند! جز بعضی شیعیان، عین کربلا.
تا کجا اسلام مرده است؟
تا کجا انسان مرده است؟
شاید اینجا بود که یحیی سنوار، این اسطوره زمان، خالق ۷ اکتبر، زاده اردوگاه، پرورده زندان، دشمن شیطان، در پیامی به مذاکره‌کنندگان گفت: «باید راهی را که آغاز کرده ایم ادامه دهیم و اگر نه، بگذار این یک کربلای دیگر بشود». سنوار پاسخش را داد و حماسه‌ای حسینی ساخت. خون یحیی خطرناک است نه اندوهناک.
تازه آغاز ماجراست و این سوال ما را رها نمی‌کند.
تا کجا؟ تا آخر تاریخ، عین کربلا.
*فعال فضای مجازی
