به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ ویروس آنفولانزا یکی از قدیمی‌ترین دشمنان بشر است که داستان کشف و شناخت آن پر از پیچ‌وخم‌های علمی و انسانی است.
آغاز ماجرا: شناسایی دشمن نامرئی
در اواخر قرن 19، آنفولانزا به‌صورت اپیدمی‌های بزرگ ظاهر می‌شد و جان میلیون‌ها نفر را می‌گرفت. اما دانشمندان آن زمان هنوز نمی‌دانستند چه چیزی باعث این بیماری می‌شود. آن‌ها معتقد بودند که عامل آن یک باکتری است.
کشف ویروس: اولین گام
در دهه 1930، پژوهشگران متوجه شدند که عامل آنفولانزا چیزی کوچک‌تر از باکتری‌هاست. دو دانشمند بریتانیایی به نام‌های "اسمیت" و "اندروز" موفق شدند ویروس آنفولانزا را در آزمایشگاه از خوک جدا کنند. این اولین باری بود که مشخص شد ویروس، نه باکتری، عامل بیماری است.
اپیدمی‌های مرگبار: یادآوری اهمیت مبارزه
یکی از مرگبارترین شیوع‌های آنفولانزا، آنفولانزای اسپانیایی در سال 1918 بود که بین 50 تا 100 میلیون نفر را در سراسر جهان به کام مرگ کشاند. این ویروس نه‌تنها افراد ضعیف، بلکه جوانان سالم را نیز قربانی کرد. اثرات این پاندمی باعث شد دانشمندان به دنبال واکسن و درمان مؤثر باشند. ایران نیز از اثرات این فاجعه جهانی در امان نماند و با شرایط خاص آن دوران، به یکی از مناطقی تبدیل شد که آسیب قابل‌توجهی دید.
ایران در سال 1918: دوران بحران‌ها
در سال 1918، ایران درگیر مشکلات متعددی بود که شرایط را برای مقابله با پاندمی بسیار دشوار می‌کرد:
جنگ جهانی اول: اگرچه ایران رسماً بی‌طرف بود، اما خاک کشور صحنه درگیری نیروهای روسیه، بریتانیا، و عثمانی شده بود. این جنگ باعث تخریب زیرساخت‌ها، کمبود مواد غذایی، و بی‌ثباتی سیاسی شد.
قحطی بزرگ: هم‌زمان با پاندمی، ایران با یکی از مرگبارترین قحطی‌های تاریخ خود روبه‌رو بود. این قحطی، که بر اثر جنگ، خشکسالی، و بی‌تدبیری دولت تشدید شده بود، میلیون‌ها نفر را به کام مرگ کشاند. نبود امکانات پزشکی: سیستم بهداشتی در ایران بسیار ابتدایی و ناکارآمد بود. پزشکان و بیمارستان‌های اندک موجود توانایی مقابله با چنین بحران گسترده‌ای را نداشتند.
ویروس آنفولانزای اسپانیایی از طریق مسیرهای تجاری و نظامی وارد ایران شد. شهرهای بزرگ مانند تهران، تبریز، مشهد، و اصفهان، که مراکز جمعیتی و تجاری بودند، بیشترین آسیب را دیدند. این بیماری به‌ویژه برای جوامع روستایی ایران، که دسترسی به پزشکان و دارو نداشتند، ویرانگر بود.
آمار قربانیان
تخمین زده می‌شود که آنفولانزای اسپانیایی در ایران بین 8 تا 22 درصد از جمعیت را مبتلا کرد و صدها هزار نفر را به کام مرگ کشاند. هرچند آمار دقیق به‌دلیل کمبود مستندات وجود ندارد، اما ترکیب پاندمی، قحطی، و نبود زیرساخت‌های بهداشتی به افزایش مرگ‌ومیر کمک کرد. دولت قاجار، که درگیر مشکلات سیاسی و اقتصادی شدید بود، توانایی و منابع لازم برای مقابله با این بحران را نداشت. روش‌های درمانی هم عمدتاً سنتی و غیرعلمی بودند، مانند استفاده از بخور، گیاهان دارویی، و...
تولد واکسن آنفولانزا
در دهه 1940، اولین واکسن آنفولانزا ساخته شد. این واکسن که توسط ارتش آمریکا برای حفاظت از سربازان در جنگ جهانی دوم توسعه یافت، توانست گامی بزرگ در کنترل این بیماری بردارد. از آن زمان، واکسن‌ها هر ساله به‌روزرسانی می‌شوند تا با تغییرات مداوم ویروس هم‌گام باشند.
امروزه، با وجود چالش‌هایی مانند تغییرات مداوم ویروس، ایران دارای برنامه‌های منظم واکسیناسیون فصلی و سیستم‌های هشداردهنده است.
تغییرات ویروس: نبرد بی‌پایان
ویروس آنفولانزا به دو دلیل بسیار دشوار است: سرعت بالای جهش و تنوع زیاد. هر سال، دانشمندان با رصد ویروس‌های موجود و پیش‌بینی جهش‌های جدید، تلاش می‌کنند بهترین فرمول واکسن را تهیه کنند. با این حال، شیوع‌های جدید مانند آنفولانزای مرغی (H5N1) و آنفولانزای خوکی (H1N1) همچنان چالش‌برانگیز هستند.
امروز: درس‌های گذشته و آینده
امروزه ما واکسن‌ها، داروهای ضدویروسی، و سیستم‌های هشداردهنده جهانی برای نظارت بر آنفولانزا داریم. اما تجربه پاندمی‌های گذشته، مانند کووید-19، نشان داده که آمادگی برای بیماری‌های جدید ضروری است. ویروس آنفولانزا هنوز هم هر سال جان هزاران نفر را می‌گیرد، اما با پیشرفت علم و فناوری، امید داریم که این دشمن قدیمی را بهتر کنترل کنیم. این داستان نشان‌دهنده تلاش بی‌وقفه انسان در برابر طبیعت غیرقابل پیش‌بینی است، نبردی که همچنان ادامه دارد.
مراکز تحقیقاتی ایرانی نیز در حال تلاش برای تولید واکسن‌های بومی و پیشرفت در شناخت ویروس هستند. در فصل‌های سرد سال، توصیه‌هایی مانند استفاده از ماسک، شست‌وشوی دست‌ها، و دریافت واکسن به‌طور گسترده اطلاع‌رسانی می‌شود.
