به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از تسنیم؛ ایرج خسرونیا امروز سه شنبه در سی و پنجمین کنگره سالانه انجمن پزشکان متخصص داخلی ایران با اشاره به بحران سالمندی که پیش روی جامعه ایرانی است، اظهار کرد: متأسفانه در جامعه امروزی توجه زیادی به سالمندان نمیشود، در سالهای اخیر شاهد یکی از دست آوردهای مهم یعنی افزایش امید به زندگی، طولانی شدن سالهای عمر تا حدود 70 سال بودیم و اکنون نیز افراد بالای 70 و 80 سال را بیشتر در جامعه مشاهده میکنیم که نیازمند توجه بیشتر به این گروه سنی نیز هست.
وی افزود: افزایش امید به زندگی در کشور، زمانی امیدوار کننده خواهد بود که دولتها برنامهای برای سالمندان داشته باشند زیرا بسیاری از سالمندانی که سالها زحمت کشیده و فرزندانی تربیت و مدیریت کردند حالا به حال خود رها شدهاند. در بسیاری از کشورهای پیشرفته افراد سالمند در رفاه کامل به سر میبرند و به آنها احترام ویژهای گذاشته میشود و در بسیاری از کشورها درمان آنها رایگان و حتی در برخی کشورها ویزیت و پرستاری از آنان نیز رایگان است اما جایگاه سالمندان در ایران متأسفانه جایگاه قدیم خود را از دست داده است.
رئیس هیأت مدیره جامعه پزشکان متخصص داخلی ایران گفت: نامگذاری یک روز به عنوان روز سالمندان یا تشکیل جلسات درباره معضل سالمندی در کشور، بدون هزینه کردن فایدهای ندارد. طبق آمارهای موجود، در 10 سال قبل، تعداد افراد سالمند از 5 درصد به 10 درصد رسیده و انتظار میرود در سال 1430 به 30 درصد برسد و اگر فکر و برنامه ریزی دقیقی برای معضل سالمندی در کشور نشود با بحران سالمندی روبرو خواهیم شد.
خسرونیا در بخش دیگری از سخنان خود به ضرورت راهاندازی رشته طب بیمارستانی یا هاسپیتالیسم در کشور اشاره و تصریح کرد: در این سالها شاهد عرضه مقالات علمی متعددی راجع به آموزش پزشک "هاسپیتالیسم" بودیم؛ بعد از چند دهه متوجه شدند که تکه تکه کردن تخصص داخلی کار درستی نبوده و باید متخصص داخلی تربیت کرد که قادر باشد تمام بخشهای داخلی را مدیریت کند و این مدیریت شامل تمامی بخشهای داخلی، CCU، ICU، دیالیز، آندوسکوپی و... است. حدود سی سال است که ما در سخنرانیها و مقالات این پیشنهاد را دادیم ولی گوش شنوایی وجود نداشت. تربیت "هاسپیتالیست" نه تنها به هزینههای دولتها کمک میکند، بلکه از سرگردانی بیماران هم جلوگیری به عمل میآورد. امیدوارم دانشگاههای مادر هر چه زودتر به فکر تربیت متخصص "هاسپیتالیسم" اقدام کنند و اساتید دل سوز را مسئول این بخشها قرار دهند.
وی با اشاره به مشکلاتی که رزیدنتها به ویژه در رشته داخلی دارند، بیان کرد: بخشهای آموزشی در بعضی دانشگاهها تبدیل به پادگان شده و رسماً به رزیدنت پرخاش میشود و توهین میکنند، در بخشهای جراحی به وضوح این وضع دیده میشود. در بخشهای داخلی به نوعی دیگر، رزیدنتها تحت فشار هستند. طبق کوریکولوم آموزشی رشته داخلی، هر رزیدنت سه ماه از سال آخر خود را میتواند در بخش دلخواه بگذراند و گواهی آن را بگیرد ولی استادی که به رزیدنت به چشم دشمن نگاه میکند از ورود آن به بخش تخصصی جلوگیری می کند و رزیدنت نمیداند با این اساتید جوان چگونه رفتار کند و مشکل خود را به شکل رفتارهای پرخاشگرانه یا خودآسیبی نشان میدهد.
