به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» یادداشت از مسعود براتی/// رهبر انقلاب روز گذشته زیادهخواهی آمریکا در مذاکرات غیرمستقیم درباره غنیسازی صفر را «غلط زیادی» و «یاوهگویی» نامیدند. ویتکاف نماینده آمریکا در مذاکرات گفته است که نبود غنیسازی در ایران خط قرمز مذاکراتی آمریکا است. این حرف آمریکا معنایش برای ایران یعنی کنار گذاشتن کامل برنامه هستهای و برای همین یک یاوهگویی و غلط زیادی است.
ایران از جمله معدود کشورهایی است که فناوری هستهای با چرخه غنیسازی بومی را داراست که این جایگاه را با صرف زمان و هزینههای مادی و معنوی از جمله خون شهدای دانشمند هستهای به دست آورده است.
غنیسازی زیرساخت یک برنامه صلح آمیز هستهای است و ایران به عنوان عضوی از پیمان عدم اشاعه NPT این حق را دارد. اگر غنیسازی نباشد باید مواد غنیشده را از خارج تهیه کرد. اما ایران تجربه واقعی و تلخ از عدم همکاری کشورهای دیگر برای تامین مواد غنیشده دارد. در زمان مذاکرات دکتر سعید جلیلی، ایران نیازمند مواد غنیشده ۲۰ درصد بود. مواد موجود برای راکتور تهران در حال اتمام بود و باید فرایند تهیه مواد ۲۰ درصد آغاز میشد. ایران درخواست خرید مواد ۲۰ درصد را به کشورهای طرف مذاکره ارایه کرد اما آنها با تعلل پاسخ ایران را ندادند.
این مواد برای تولید رادیو دارو استفاده میشد و غربیها با علم به این موضوع از فروش مواد ۲۰ درصد ممانعت به عمل آوردند. به همین دلیل بود که ایران با تکیه بر توان دانشمندان خود (شهید شهریاری) سوخت ۲۰ درصد را تولید کرد. این تجربه نشان میدهد که برای ایران برنامه هستهای بدون غنیسازی یعنی تقریبا هیچ. وقتی صحبت ویتکاف را کنار صحبت اخیر ترامپ میگذاریم که گفته است «ایران به طور عظیمی نفت دارد .... چه نیازی به برنامه هستهای غیرنظامی دارد؟» (مصاحبه با فاکسنیوز) متوجه میشویم که منظور آمریکا از غنیسازی صفر برای ایران، نداشتن هرگونه برنامه هستهای حتی غیرنظامی برای ایران است و این را گام به گام دنبال میکند. ایران در تمام دورههای مذاکراتی بر داشتن چرخه غنیسازی تاکید داشته و هرگز از این خواست عقبنشینی نکرده است.
حتما برخی فریفتگان غرب در داخل خواهند گفت که توافق به غنیسازی صفر میارزد. مانند همان چیزی که در ایام مذاکرات برجام میگفتند که «هر توافقی بهتر از عدم توافق است». این عده توهم جدی دارند که توافق با آمریکا به معنای رفع تحریمها و بازشدن درهای اقتصاد جهانی به روی ایران است. اینها همانهایی هستند که توهم سرمایهگذاری چند هزار میلیارد دلاری آمریکا در اقتصاد ایران را در صورت حصول توافق دارند و البته این توهم را در کشور هم ترویج میدهند. برای توهمزدایی این عده کافیست تجربه چند دوره مذاکرات اخیر را بازخوانی کرد تا این واقعیت روشن شود که با مذاکره با آمریکا رفع تحریم حاصل نمیشود بلکه همانطور که رهبر انقلاب بیان کردند، گره تحریمها کورتر خواهد شد.
تجربه اصلی مربوط به برجام است. در آن زمان آنقدر این تصور جدی بود که آقای روحانی گفت «تمام تحریمها بالمره لغو میشود». اما چند ماهی بیشتر نکشید که دکتر سیف رئیس وقت بانک مرکزی در آمریکا درباره نتیجه رفع تحریمهای برجام گفت «تقریبا هیچ». تجربه برجام این واقعیت را نشان داد که رئیس جمهور آمریکا اختیار محدودی برای رفع تحریمها دارد و تحریمهای اصلی اعم از اولیه و ثانویه در اختیار کنگره آمریکاست و لغو نمیشود. پیچیدگی ساختار حقوقی تحریمها در حال حاضر نسبت به دوره برجام بیشتر شده است و در نتیجه انتظار رفع تحریم بیهوده است. بهتر است این عده تجربه دولت شهید رئیسی را در نظر داشته باشند که خوبی نشان داد که امورات کشور را میتوان بدون معطل ماندن برای توافق، بهتر از زمانی که مذاکره و توافق در جریان است، پیش برد.
