به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از علیرضا کمیلی/// در گام اول، سودان به دو نیم تقسیم شد. سپس در کودتایی، حکومت سی ساله عمر البشیر پایان یافت و بار دیگر نیز با کودتایی نظامی، مسیر بازگشت قدرت از طریق نقش آفرینی مردم با مانع جدی روبرو شد و درست در زمانی که بنا بود زمینه برگزاری انتخابات مهیا شود، درگیری میان شورشیان موسوم به «دعم سریع» که عمدتا اهل دارفور هستند با ارتش سودان آغاز شد که منجر به نابودی بخش های زیادی از این کشور گردید.
در ماههای اخیر ارتش سودان توانست با ساماندهی نیروهای مردمی و البته حمایت برخی کشورها بار دیگر بر عمده بخش های این کشور مستولی شود ولی تزریق مجدد کمک به شورشیان توانست آنان را به شهر فاشر رسانده و قتل عامی فجیع به راه بیاندازند که در نوع خود بی سابقه بود.
اما چرا باید چنین بلاهایی بر سر سودان بیاید؟
چون سودان، کشوری غنی، با مردمانی حامی مقاومت است که روزگاری نه چندان دور، حتی کارگاه مونتاژ سلاح های غزه در آن موجود بود و حالا بدلیل اهمیت جغرافیایی و همسایگی با مصر و نزدیکی به فلسطین نباید دوباره به شرایط قدرتمند گذشته خود برگردد و به بازویی برای حمایت از مقاومت بدل شود. اینک مردم این کشور را مخیر میان پذیرش ارتشی کودتاچی و شورشیانی قاتل صفت کرده اند تا فاصله خود با استقلال را دور ببینند!
