به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ آیت الله سید علی شفیعی از مبارزان عرصه انقلاب و نماینده سابق مردم خوزستان در مجلس خبرگان رهبری، پس از عمری مجاهدت علمی و عملی، در سن ۸۵ سالگی دار فانی را وداع گفت. درگذشت او موجی از تسلیتها از سوی مراجع تقلید، مسئولان کشوری و استانی و شخصیتهای حوزوی را به همراه داشت.
آیت الله شفیعی در سال ۱۳۱۹ در دزفول متولد شد. تحصیلات ابتدایی خود را در زادگاهش گذراند و سپس عازم حوزه علمیه اهواز شد. عطش علمی او، اما در این شهر سیراب نشد و در نهایت در سال ۱۳۳۹، با مشقات فراوان، خود را به نجف اشرف رساند. در نجف، ابتدا دروس سطح را نزد استادانی، چون شیخ محمد علمی اردبیلی، میرزا کاظم تبریزی و شهید آیتالله سید اسدالله مدنی فرا گرفت.
شاگردی در مکتب مراجع بزرگ پس از اتمام سطح، او به حلقه درس خارج فقه و اصول بزرگانی، چون آیتالله العظمی سید ابوالقاسم خویی پیوست و سالها از محضر ایشان بهره برد. همزمان، از درس امام خمینی (ره) نیز استفاده کرد. این سالهای تحصیل در نجف، بنیانهای فکری و اجتهادی محکمی را برای او رقم زد. پس از بازگشت به ایران نیز، از درس خارج فقهای بنامی مانند آیتالله شیخ محمدعلی معزی دزفولی و آیتالله سید علی بهبهانی در اهواز بهرهمند شد.
آیتالله شفیعی تنها یک طلبه درسخوانده نبود. او همزمان با تحصیل، چشم به تحولات ایران داشت. در جریان وقایع پانزدهم خرداد ۱۳۴۲، که در نجف به سر میبرد، به همراه گروهی از طلاب به رهبری آیتالله خلخالی و شهید مدنی، با مراجعه به خانههای مراجع وقت (شاهرودی، خویی و حکیم) به شدت علیه دستگیری امام خمینی (ره) و اقدامات رژیم پهلوی موضع گرفت. این اقدام، آغاز رسمی مبارزات او بود.
پس از بازگشت به اهواز و درگذشت پدرش، با قرار گرفتن بر مسند امامت جماعت مسجد شفیعی، این مسجد را به کانونی برای مبارزه و روشنگری تبدیل کرد. او در سخنرانیهای خود به نقد شدید لوایح ششگانه شاه و ملت و انقلاب سفید میپرداخت و مردم را علیه حکومت طاغوت آگاه میساخت. فعالیتهای او منجر به سازماندهی روحانیون و جوانان مبارز اهواز شد.
با پیروزی انقلاب، به دلیل سابقه مبارزاتی و اعتبار مردمی، امام خمینی (ره) وی را به عضویت هیئت ۱۷ نفره به سرپرستی آیتالله خزعلی برای حل مشکلات بحرانزده اهواز منصوب کرد. این آغاز ورود او به عرصه مدیریت اجرایی و قضایی بود.
مسئولیتهای او در این سالها نشاندهنده اطمینان نظام به کارآمدی و تدین اوست. او به عنوان حاکم شرع و رئیس شعبه اول دادگاه کیفری یک اهواز منصوب شد. مسئولیتهایی، چون سرپرستی دادگستری استان، ریاست کل دادگستریهای استان و در نهایت ریاست کل دادگستری و دادگاههای عمومی و انقلاب استان خوزستان را بر عهده داشت. این سالها، مقارن با دوران جنگ تحمیلی و حساسیتهای امنیتی و قضایی ویژه در استان مرزی خوزستان بود.
نمایندگی امام و مقام معظم رهبری در امور حج استان و نیز امور حسبیه از دیگر مسئولیتهای وی بود.
این عالم فقید سالهای اول انقلاب مسئول عقیدتی-سیاسی لشکر ۹۲ زرهی اهواز بود که نقش مهمی در حفظ روحیه نیروهای نظامی در دوران دفاع مقدس داشت.
آیتالله شفیعی در عین مدیریتهای سنگین قضایی، هیچگاه ریشه خود در حوزه و مسجد را فراموش نکرد. برای بیش از ۳۰ سال، هر شب پس از نماز مغرب و عشاء در مسجد شفیعی به تفسیر قرآن و بیان احکام میپرداخت. تدریس معارف اسلامی در صداوسیما و برای نهادهای مختلف نیز از برنامههای ثابت او بود.
اعتماد مردم خوزستان به این عالم مجاهد، باعث شد تا در دورههای دوم، سوم، چهارم و پنجم مجلس خبرگان رهبری، به عنوان نماینده آنان انتخاب شود و در مهمترین نهاد تعیین سرنوشت نظام جمهوری اسلامی نقش آفرینی کند. او همچنین از سال ۱۳۷۵ تا پایان عمر، عضو بعثه مقام معظم رهبری بود.
از اقدامات زیربنایی او میتوان به تأسیس اولین صندوق قرض الحسنه اسلامی اهواز در سال ۱۳۵۳ و نیز بازسازی اساسی مسجد شفیعی در سال ۱۳۷۴ اشاره کرد. او همواره به کتابخانهها، اردوهای دانشآموزی و اماکن مذهبی کمک میکرد. کتابخانه سید مرتضی شفیعی از دیگر اقدامات اجتماعی آیت الله در خوزستان بود. مردم داری، ساده زیستی و دوری از هر گونه مسایل دنیوی از ویژگیهای بارز این چهره مبارز انقلابی بود.
آیتالله شفیعی، پدر مرحوم حجتالاسلام والمسلمین سید محسن شفیعی، رئیس سابق دفاتر نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاههای خوزستان و همچنین طلبه شهید سید مرتضی شفیعی است.
درگذشت آیتالله سید علی شفیعی، تنها از دست دادن یک نماینده خبرگان نیست؛ بلکه بدرود گفتن با بخشی از تاریخ مبارزاتی و سازندگی خوزستان است.
او تلفیقی نادر از مجتهد نجفآموخته، مبارز پیش از انقلاب، مدیر قضایی دوران جنگ و معلم اخلاق بعد از آن بود. شخصیتی که مسیر پر فراز و نشیب هشتادوپنج ساله خود را از مکتبخانه دزفول تا بالاترین مناصب قضایی و حوزوی استان، با محوریت مسجد و منبر و با تکیه بر ولایت فقیه پیمود.
